δεν είναι δυνατό
Όχι, δεν είχα καμιά απαίτηση, δε σου ζητούσα να με πας κι
εμένα στην εκκλησία και να με παντρευτείς. Και τώρα μόνη, με κομμένα τα γόνατα
από τη μάταιη αναμονή, το ίδιο φωνάζω: "Δε ζητώ τίποτα". Τίποτα. Μόνο
σε περιμένω. Έτσι να σε βλέπω, ν' απλώνω το χέρι και να σ' αγγίζω. Για να μπορώ
ν' αντέχω και να δίνω, να δίνω, να σε παρηγορώ, να σε στεριώνω, ξεδιψώντας εγώ,
στάλα - στάλα, με μια λέξη, μ' ένα βλέμμα σου, ένα χάδι. Που είσαι; Γιατί αυτή
η σιωπή που δεν τελειώνει; ... Που είσαι; Πως χάθηκε έτσι, μέσα από τα χέρια
μας η ζωή; ... Κι εμείς, αγάπη μου, εμείς το κέντρο του οράματος, πιασμένοι από
το χέρι... Αλίμονο! τώρα τι μου μένει; Τι καρτερώ; Δε μου είπες ούτε μια λέξη
που να μου δίνει έστω και μιαν ελπίδα, δε μου έστειλες ένα σήμα. Κι όμως είμαι
σίγουρη πως θα' ρθεις, πως δεν είναι δυνατό να μη γυρίσεις σ' εμένα.
You might also like:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου