Δραπέτης της ψυχής
•09/10/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Δραπέτη δίχως προορισμό
σάρωσες τη ψυχή μου.
Τα πήρες όλα κι έμεινε
το πλήγμα στη ζωή μου.
σάρωσες τη ψυχή μου.
Τα πήρες όλα κι έμεινε
το πλήγμα στη ζωή μου.
Τα όνειρα λεηλάτησες
που είχα φυλαγμένα.
Κατάρριψες θεωρίες μου
δε νοιάστηκες για μένα.
που είχα φυλαγμένα.
Κατάρριψες θεωρίες μου
δε νοιάστηκες για μένα.
Χαμένη μες στο πλήθος
μονάχη τριγυρίζω.
Δεν με γεμίζει τίποτα
ούτε εαυτόν γνωρίζω.
μονάχη τριγυρίζω.
Δεν με γεμίζει τίποτα
ούτε εαυτόν γνωρίζω.
Κάθε ανάμνηση γλυκιά
συχνά με αναστατώνει.
Έρχεται σαν τον πυρετό
στο σώμα μου με λιώνει.
συχνά με αναστατώνει.
Έρχεται σαν τον πυρετό
στο σώμα μου με λιώνει.
Τις σκέψεις μου πλανεύεις
υποτάσσεις το μυαλό μου.
Στη λογική βάζεις φωτιά
κάθε λογής δικό μου.
υποτάσσεις το μυαλό μου.
Στη λογική βάζεις φωτιά
κάθε λογής δικό μου.
Το κορμί μου διαπερνά
απ’ τη ρωγμή του χρόνου.
Φαίνεται τόσο εύθραυστο
στη σαγήνη του πόθου.
απ’ τη ρωγμή του χρόνου.
Φαίνεται τόσο εύθραυστο
στη σαγήνη του πόθου.
Λάφυρο με κατάκτησες
στης προσμονής το δρόμο.
Μ’ ένα χαμόγελό σου
μου έδειξες τον κόσμο.
στης προσμονής το δρόμο.
Μ’ ένα χαμόγελό σου
μου έδειξες τον κόσμο.
Αντάμωσα τον έρωτα
στων ματιών σου τον πυρήνα.
Μου ξύπνησαν οι αισθήσεις μου
τη φλέβα του κρατήρα.
στων ματιών σου τον πυρήνα.
Μου ξύπνησαν οι αισθήσεις μου
τη φλέβα του κρατήρα.
Πήρα το πιο όμορφο φιλί
στην απλότητα της μαγείας.
Χαρίστηκε η καρδιά μου
στο ατέρμονο της νοσταλγίας.
στην απλότητα της μαγείας.
Χαρίστηκε η καρδιά μου
στο ατέρμονο της νοσταλγίας.
Όπως οι στάλες της βροχής
αγγίζουν τη μορφή σου.
Τα λόγια μου πηγή ζωής
να ζουν, στη θύμησή σου.
αγγίζουν τη μορφή σου.
Τα λόγια μου πηγή ζωής
να ζουν, στη θύμησή σου.
Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Μείνε κοντά μου
•07/10/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Μες στης ελπίδας το βαθύ
και σιωπηλό σκοτάδι.
Εμφανίστηκες εσύ
της μοίρας μου σημάδι.
και σιωπηλό σκοτάδι.
Εμφανίστηκες εσύ
της μοίρας μου σημάδι.
Κι όσο η νύχτα προχωρά
η μέρα μεγαλώνει.
Οι δρόμοι είναι χωριστοί
μα η σκέψη τους ενώνει.
η μέρα μεγαλώνει.
Οι δρόμοι είναι χωριστοί
μα η σκέψη τους ενώνει.
Παράδοξη υποταγή
ένιωσα στο φιλί σου.
Όλη με απογύμνωσες
με μια λέξη δική σου.
ένιωσα στο φιλί σου.
Όλη με απογύμνωσες
με μια λέξη δική σου.
Στο κάλεσμα του πάθους
πως να σ’ αρνηθώ.
Στων αισθήσεων το νησί
έμεινα ναυαγός.
πως να σ’ αρνηθώ.
Στων αισθήσεων το νησί
έμεινα ναυαγός.
Την πένα βούτηξα βαθιά
μες στην ψυχή σου.
Πήρα στάλες της καρδιάς
κι όνειρα της ζωής σου.
μες στην ψυχή σου.
Πήρα στάλες της καρδιάς
κι όνειρα της ζωής σου.
Άκουσα την ανάσα σου
κουρασμένη προσευχή.
Ισόβια με κρατάς
στα δεσμά της φυλακής.
κουρασμένη προσευχή.
Ισόβια με κρατάς
στα δεσμά της φυλακής.
Με πήρες με ταξίδεψες
στου ονείρου τα πελάγη.
Μου χάρισες τον ουρανό
ξανά αυτό το βράδυ.
στου ονείρου τα πελάγη.
Μου χάρισες τον ουρανό
ξανά αυτό το βράδυ.
Όσο υπάρχει η αγάπη
εγώ θα σ’ αγαπάω.
Όσο χτυπά η καρδιά μου
εσένα θα ζητάω.
εγώ θα σ’ αγαπάω.
Όσο χτυπά η καρδιά μου
εσένα θα ζητάω.
Γεννήθηκα απ’ την αρχή
μες στα δικά σου χέρια.
Τη θλίψη μου ξεπέρασα
ξέφυγα απ’ τη μιζέρια.
μες στα δικά σου χέρια.
Τη θλίψη μου ξεπέρασα
ξέφυγα απ’ τη μιζέρια.
Όλα τα χρώματα της γης
για σένα θα μαζέψω.
Να ντύσω όλες τις λέξεις
με αγάπη να στις πλέξω.
για σένα θα μαζέψω.
Να ντύσω όλες τις λέξεις
με αγάπη να στις πλέξω.
Ότι δειλιάσει η πένα μου
θα σου το πει η καρδιά μου.
Δεν έχει πτυχίο της γραφής
Λέει με τη φωνή της λογικής:
Μείνε εδώ κοντά μου.
θα σου το πει η καρδιά μου.
Δεν έχει πτυχίο της γραφής
Λέει με τη φωνή της λογικής:
Μείνε εδώ κοντά μου.
17 Ιουνίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Ερήμου καταιγίδα
•06/10/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Ένα δυο βήματα και βρίσκεσαι στ’ όνειρο..
Και ξέρεις ποιο είναι το πιο όμορφο;
Να ‘χεις τη λάμψη της ζωής
κι αν η ζωή σου λείπει.
Δυο χέρια να σε κρατούν
το δάκρυ σαν σε πνίγει.
κι αν η ζωή σου λείπει.
Δυο χέρια να σε κρατούν
το δάκρυ σαν σε πνίγει.
Να σ’ ενοχοποιούν οι πράξεις
κι όλοι να λένε αθώα.
Να έχεις πλάι σου νερό
σαν θέλεις μία σταγόνα.
κι όλοι να λένε αθώα.
Να έχεις πλάι σου νερό
σαν θέλεις μία σταγόνα.
Να στρέφεις τα μάτια στον ουρανό
κι αν πατάς στην γη.
Οι αναμνήσεις σαν ουρλιάζουν
κρυμμένες μέσα στο κορμί.
κι αν πατάς στην γη.
Οι αναμνήσεις σαν ουρλιάζουν
κρυμμένες μέσα στο κορμί.
Να ‘χεις τα παράθυρα ανοιχτά
ακόμη και την νύχτα.
Σαν έρθει το φεγγάρι συντροφιά
γυρνώντας απ’ τα ξενύχτια.
ακόμη και την νύχτα.
Σαν έρθει το φεγγάρι συντροφιά
γυρνώντας απ’ τα ξενύχτια.
Να γίνει ο πόνος δύναμη
ν’ αντέξεις τις στιγμές.
Χιλιάδες λέξεις θα σου μιλούν
που έθαψες στο χτες.
ν’ αντέξεις τις στιγμές.
Χιλιάδες λέξεις θα σου μιλούν
που έθαψες στο χτες.
Να έχεις εικόνες ν’ αναπολείς
τις ώρες σου να ξεγελάς.
Στα σύννεφα ζήτησε βροχή
σαν τύχει και διψάς.
τις ώρες σου να ξεγελάς.
Στα σύννεφα ζήτησε βροχή
σαν τύχει και διψάς.
Κι αν η αγάπη έχει χαθεί
υπάρχει και η ελπίδα.
Στο ταξίδι της ψυχή μας
της ερήμου καταιγίδα.
υπάρχει και η ελπίδα.
Στο ταξίδι της ψυχή μας
της ερήμου καταιγίδα.
Άνοιξη στο χώμα να μυρίσει
ν’ αρωματίσεις το όνειρό σου.
Ν’ ανθίσει ο παράδεισος
που ‘χεις στο λογισμό σου.
ν’ αρωματίσεις το όνειρό σου.
Ν’ ανθίσει ο παράδεισος
που ‘χεις στο λογισμό σου.
Κι αν οι αισθήσεις έσβησαν
τα χνάρια της ψυχής.
Στη μνήμη όλα έμειναν
μην απογοητευτείς.
τα χνάρια της ψυχής.
Στη μνήμη όλα έμειναν
μην απογοητευτείς.
Στο λιμάνι της ποίησης
ζήτησε ν’ αράξεις.
Με ήλιο, χιόνι και βροχή
πάλι θα σ’ αγκαλιάσει.
ζήτησε ν’ αράξεις.
Με ήλιο, χιόνι και βροχή
πάλι θα σ’ αγκαλιάσει.
Σάββατο, 6 Οκτωβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
”Μονόλογος”
•05/10/2012 • 1 σχόλιο
Θες γεύσεις
από γλυκιά ουσία;
Θες να ζήσουμε μαζί
την πιο τρελή ευτυχία;
από γλυκιά ουσία;
Θες να ζήσουμε μαζί
την πιο τρελή ευτυχία;
Θες δεσμά να σπάσουν
ν’ απεξαρτηθούμε;
Θέλεις στο φεγγάρι
πλάι να σταθούμε;
ν’ απεξαρτηθούμε;
Θέλεις στο φεγγάρι
πλάι να σταθούμε;
Θες κομμάτια να ενώσουν
την δύναμη να βρούμε;
Θέλεις στους ορίζοντες
να απομακρυνθούμε;
την δύναμη να βρούμε;
Θέλεις στους ορίζοντες
να απομακρυνθούμε;
Θες να ‘χεις την έμπνευση
να ‘χω εγώ την πένα;
Θέλεις να ‘μαι ξεχωριστή
μην μοιάζω με κανένα;
να ‘χω εγώ την πένα;
Θέλεις να ‘μαι ξεχωριστή
μην μοιάζω με κανένα;
Θες χίλιους παλμούς
να χτυπά η καρδιά μου;
Θέλεις να μπαίνεις
μες στ’ όνειρά μου;
να χτυπά η καρδιά μου;
Θέλεις να μπαίνεις
μες στ’ όνειρά μου;
Θες συνεχώς τα μάτια σου
τα μάτια μου να βλέπουν;
Θέλεις ν’ αναστήσεις όνειρα;
Στη λάσπη δεν θ’ αντέξουν.
τα μάτια μου να βλέπουν;
Θέλεις ν’ αναστήσεις όνειρα;
Στη λάσπη δεν θ’ αντέξουν.
Θες να ‘ρθεις να κλέψεις
πνοή απ’ το φιλί μου;
Θέλεις να είσαι μέρος
σκοπός της ζωής μου;
πνοή απ’ το φιλί μου;
Θέλεις να είσαι μέρος
σκοπός της ζωής μου;
Θες ταξίδι στον έρωτα
και πιο μακριά να πάμε;
Θέλεις στην άλλη την ζωή
κοντά σου πάλι να ‘μαι;
και πιο μακριά να πάμε;
Θέλεις στην άλλη την ζωή
κοντά σου πάλι να ‘μαι;
Θες στ’ αστέρια έναν χορό
μια νύχτα φωτεινή;
Θέλεις αργό μεθύσι
με κόκκινο κρασί;
μια νύχτα φωτεινή;
Θέλεις αργό μεθύσι
με κόκκινο κρασί;
Θες της αγάπης δάκρυ
στα χείλη σου ν’ αφήσω;
Θέλεις λόγια του πάθους
να σου ψιθυρίσω;
στα χείλη σου ν’ αφήσω;
Θέλεις λόγια του πάθους
να σου ψιθυρίσω;
Θες τον πλούτο της ψυχής
να σου χαρίσω;
Θέλεις από το πλήθος
να σε ξεχωρίσω;
να σου χαρίσω;
Θέλεις από το πλήθος
να σε ξεχωρίσω;
Θες τη συννεφιά μου
στον ουρανό να πάρεις;
Θέλεις με ροδοπέταλα
ζεστά να με σκεπάζεις;
στον ουρανό να πάρεις;
Θέλεις με ροδοπέταλα
ζεστά να με σκεπάζεις;
Θες να με παρηγορείς
μην είμαι λυπημένη;
Θέλεις ο Χειμώνας μου
να μοιάζει Καλοκαίρι;
μην είμαι λυπημένη;
Θέλεις ο Χειμώνας μου
να μοιάζει Καλοκαίρι;
Θες σε κάθε πινελιά
της Άνοιξης το χρώμα;
Θέλεις της γης αρώματα
στο δικό μου σώμα;
της Άνοιξης το χρώμα;
Θέλεις της γης αρώματα
στο δικό μου σώμα;
Θες λαμπρά σχέδια
να κάνεις για το Μέλλον;
Θέλεις να κοιτώ ψηλά
στα ίδια να μην μένω;
να κάνεις για το Μέλλον;
Θέλεις να κοιτώ ψηλά
στα ίδια να μην μένω;
Θες τις άδειες μου στιγμές
να μου τις γεμίζεις;
Θέλεις στην αγκαλιά σου
να με αποκοιμίζεις;
να μου τις γεμίζεις;
Θέλεις στην αγκαλιά σου
να με αποκοιμίζεις;
Θες στην άσφαλτο ανθό
λουλούδι φυτρωμένο;
Θέλεις το πιο όμορφο ποίημα
για σένανε γραμμένο;
λουλούδι φυτρωμένο;
Θέλεις το πιο όμορφο ποίημα
για σένανε γραμμένο;
Θες μέσα απ’ τον χρόνο
να ξαναγεννηθούμε;
Θέλεις τα ίδια όνειρα
απ’ την αρχή να δούμε;
να ξαναγεννηθούμε;
Θέλεις τα ίδια όνειρα
απ’ την αρχή να δούμε;
Θες τους εφιάλτες μου
όλους να νικήσεις;
Θέλεις να πιστεύω
πως δεν θα μ’ αφήσεις;
όλους να νικήσεις;
Θέλεις να πιστεύω
πως δεν θα μ’ αφήσεις;
Θες να σε κρύψω
γλυκό μου μυστικό;
Θέλεις δύο λέξεις
ακόμη να σου πω;
γλυκό μου μυστικό;
Θέλεις δύο λέξεις
ακόμη να σου πω;
….Σ’ αγαπώ.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Τετάρτη, 3 Οκτωβρίου 2012
”Θέλησα”
•03/10/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Θέλησα να λείπω ένα πρωί
..η αυγή είχε αργήσει.
Θέλησα κάποιες λέξεις να πω
..η φωνή είχε ξεψυχίσει.
..η αυγή είχε αργήσει.
Θέλησα κάποιες λέξεις να πω
..η φωνή είχε ξεψυχίσει.
Θέλησα την άκρη της ζωής να βρω
..μα χάθηκε το τέλος.
Θέλησα να περάσει ο καιρός
..με μυαλό σταματημένο.
..μα χάθηκε το τέλος.
Θέλησα να περάσει ο καιρός
..με μυαλό σταματημένο.
Θέλησα να είναι όλα σωστά
..μ’ έπνιξαν τα λάθη.
Θέλησα άριστα στην αριθμητική
..ξέχασα τις πράξεις.
..μ’ έπνιξαν τα λάθη.
Θέλησα άριστα στην αριθμητική
..ξέχασα τις πράξεις.
Θέλησα τον δρόμο μου να βρω
..ακόμα δεν τον βρήκα.
Θέλησα να φωνάξω, Σ’ αγαπώ
..ακόμη δεν το είπα.
..ακόμα δεν τον βρήκα.
Θέλησα να φωνάξω, Σ’ αγαπώ
..ακόμη δεν το είπα.
Θέλησα να σβήσει η φωτιά
..αυτή με σιγολιώνει.
Θέλησα στο πάθος να κρυφτώ
..εκείνο δεν τελειώνει.
..αυτή με σιγολιώνει.
Θέλησα στο πάθος να κρυφτώ
..εκείνο δεν τελειώνει.
Θέλησα στ’ όνειρο να χαθώ
..με ξυπνάει το δάκρυ.
Θέλησα με χαμόγελα να ντυθώ
..αυτό ήταν απάτη.
..με ξυπνάει το δάκρυ.
Θέλησα με χαμόγελα να ντυθώ
..αυτό ήταν απάτη.
Θέλησα να σηκώσω το σταυρό
..εγώ Θεός δεν είμαι.
Θέλησα να μείνω στο παρελθόν
..με ζητούν οι ευθύνες.
..εγώ Θεός δεν είμαι.
Θέλησα να μείνω στο παρελθόν
..με ζητούν οι ευθύνες.
Θέλησα να έχω δυο φτερά
..τα ύψη με τρομάζουν.
Θέλησα την έξοδο να βρω
..ερινύες με πλησιάζουν.
..τα ύψη με τρομάζουν.
Θέλησα την έξοδο να βρω
..ερινύες με πλησιάζουν.
Θέλησα ένα ταξίδι μακρινό
..μόνο στην σκέψη φεύγω.
Θέλησα το αδύνατο, δυνατό
..ότι κι άν κάνω φταίω.
..μόνο στην σκέψη φεύγω.
Θέλησα το αδύνατο, δυνατό
..ότι κι άν κάνω φταίω.
Θέλησα ποίημα της χαράς
..λόγια υποβάλλει η λύπη.
Θέλησα ν’ αράξω στο σταθμό
..κλείνει,το τρένο λείπει.
..λόγια υποβάλλει η λύπη.
Θέλησα ν’ αράξω στο σταθμό
..κλείνει,το τρένο λείπει.
Θέλησα να ‘μαι λογική
..αγγίζοντας τ’ αστέρια.
Θέλησα να μιλάει η ψυχή
..στου νου μου τα λημέρια.
..αγγίζοντας τ’ αστέρια.
Θέλησα να μιλάει η ψυχή
..στου νου μου τα λημέρια.
Θέλησα τον παλιό μου εαυτό
..μα δεν γυρίζει πίσω.
Θέλησα κοντά σου να βρεθώ
..μη γίνει η αγάπη, μίσος.
..μα δεν γυρίζει πίσω.
Θέλησα κοντά σου να βρεθώ
..μη γίνει η αγάπη, μίσος.
Θέλησα..
Να μ’ αγαπάς..
Να σ’ αγαπήσω!
Να μ’ αγαπάς..
Να σ’ αγαπήσω!
Τρίτη, 2 Οκτωβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Πριν σβήσουνε τ’ Αστέρια
•01/10/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Δυο λόγια πάνω στο χαρτί
κλείνω, το γυάλινο μπουκάλι.
Μια πέτρα ρίχνω στην ακτή
και ξεκινάω Σεργιάνι..
κλείνω, το γυάλινο μπουκάλι.
Μια πέτρα ρίχνω στην ακτή
και ξεκινάω Σεργιάνι..
Απομακρύνθηκα πολύ
στη θαλασσινή την αύρα.
Μοιάζει εικόνα μαγική
στη Ψυχή που ‘κρυβα πάντα.
στη θαλασσινή την αύρα.
Μοιάζει εικόνα μαγική
στη Ψυχή που ‘κρυβα πάντα.
Σ’ άκουσα από μακριά
το όνομά μου να φωνάζεις.
Δυνατά παρακαλάς
λες φοβάσαι που με χάνεις.
το όνομά μου να φωνάζεις.
Δυνατά παρακαλάς
λες φοβάσαι που με χάνεις.
Το βλέμμα άπλωσα εκεί
στο χαμένο μου Ταξίδι.
Το χάρτη θέλω να μου βρεις
τώρα που ο άνεμος δροσίζει.
στο χαμένο μου Ταξίδι.
Το χάρτη θέλω να μου βρεις
τώρα που ο άνεμος δροσίζει.
Ο ήλιος γίνε να χαρείς
δως μου φως μες στο σκοτάδι.
Με ικεσίες δεν αρκεί
να με πείσεις ως το Βράδυ.
δως μου φως μες στο σκοτάδι.
Με ικεσίες δεν αρκεί
να με πείσεις ως το Βράδυ.
Ταξίδι μέχρι την Αυγή
ταξίδι κι ως στη Δύση.
Θέλει πολύ σκληρή δουλειά
ο Νους μου να γυρίσει.
ταξίδι κι ως στη Δύση.
Θέλει πολύ σκληρή δουλειά
ο Νους μου να γυρίσει.
Άδικα μην προσπαθείς
μ’ Ενοχές να με γεμίσεις.
Με ήχους απ’ τα κύματα
να με νανουρίσεις.
μ’ Ενοχές να με γεμίσεις.
Με ήχους απ’ τα κύματα
να με νανουρίσεις.
Δεν άλλαξες την σκέψη μου
μήτε τη θλίψη βουλιάζεις.
Σώσε μου λίγα Όνειρα
τρέξε να τα προλάβεις.
μήτε τη θλίψη βουλιάζεις.
Σώσε μου λίγα Όνειρα
τρέξε να τα προλάβεις.
Δείχνει ο ουρανός μικρός
συναντώ έλξη μεγάλη.
Κάτι άγγιξε μέσα μου
του Θεού νιώθω το χάδι.
συναντώ έλξη μεγάλη.
Κάτι άγγιξε μέσα μου
του Θεού νιώθω το χάδι.
Πάλι τελειώνει το χαρτί
σώνεται το μελάνι.
Μες στη θάλασσα της γης
δες τ’ ολόγιομο Φεγγάρι.
σώνεται το μελάνι.
Μες στη θάλασσα της γης
δες τ’ ολόγιομο Φεγγάρι.
Ψάχνω την έξοδο να βρω
να προσπεράσω τη λύπη.
Χάσαμε απόψε κι οι δυο
μες στης ζωής το Παιχνίδι.
να προσπεράσω τη λύπη.
Χάσαμε απόψε κι οι δυο
μες στης ζωής το Παιχνίδι.
Εδώ που φτάσαμε λοιπόν
ας δώσουμε τα χέρια.
Ένα ταξίδι ζήτησα
πριν σβήσουνε τ’ Αστέρια.
ας δώσουμε τα χέρια.
Ένα ταξίδι ζήτησα
πριν σβήσουνε τ’ Αστέρια.
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
΄΄ΕΙΣΑΙ”
•30/09/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Eίσαι η Απάντηση
στα Ερωτήματά μου.
Eίσαι εσύ ο Έρωτας
το χρώμα της Χαράς μου.
στα Ερωτήματά μου.
Eίσαι εσύ ο Έρωτας
το χρώμα της Χαράς μου.
Eίσαι εκείνο τ’ Όνειρο
που ήρθες απ’ τα Παλιά.
Eίσαι εσύ η Αγάπη
που έκρυβα στην Καρδιά.
που ήρθες απ’ τα Παλιά.
Eίσαι εσύ η Αγάπη
που έκρυβα στην Καρδιά.
Eίσαι η Σιωπή μου
που ήθελα τα Βράδια.
Eίσαι η Στιγμή μου
που σε κρατούσα Πάντα.
που ήθελα τα Βράδια.
Eίσαι η Στιγμή μου
που σε κρατούσα Πάντα.
Eίσαι το Τραγούδι
μες στα δικά μου Χείλη.
Eίσαι το Μυστικό
της Εποχής εκείνης.
μες στα δικά μου Χείλη.
Eίσαι το Μυστικό
της Εποχής εκείνης.
Η Γλυκιά ανάμνηση
στη θλίψη των Ματιών μου.
Eίσαι η Νοσταλγία
που μένεις στο Πλευρό μου
στη θλίψη των Ματιών μου.
Eίσαι η Νοσταλγία
που μένεις στο Πλευρό μου
Eίσαι εσύ η Μοίρα
που με Αιχμαλωτίζεις.
Eίσαι η Λογική
που Λάθη δεν μ’ αφήνεις.
που με Αιχμαλωτίζεις.
Eίσαι η Λογική
που Λάθη δεν μ’ αφήνεις.
Eίσαι στο Ταξίδι
το Χάρτινο βαρκάκι.
Eίσαι ο συνειρμός
η Έμπνευση για να ‘ρθει.
το Χάρτινο βαρκάκι.
Eίσαι ο συνειρμός
η Έμπνευση για να ‘ρθει.
Eίσαι το Λιμάνι
μέσα σου ν’ Αράξω.
Eίσαι εσύ ο Λόγος
που ‘χω για να Υπάρχω.
μέσα σου ν’ Αράξω.
Eίσαι εσύ ο Λόγος
που ‘χω για να Υπάρχω.
Eίσαι η Ανάσα
ως στην στερνή Πνοή μου.
Eίσαι μία Στάλα
απ’ τη χρυσή Βροχή μου.
ως στην στερνή Πνοή μου.
Eίσαι μία Στάλα
απ’ τη χρυσή Βροχή μου.
Eίσαι σαν παλιό Κρασί
Νεράκι θα σου ρίξω.
Eίσαι εσύ το Αίνιγμα
σαν Γρίφο θα σε λύσω.
Νεράκι θα σου ρίξω.
Eίσαι εσύ το Αίνιγμα
σαν Γρίφο θα σε λύσω.
Eίσαι το Χαμόγελο
που θες να με Στολίζεις.
Eίσαι εσύ η Δύναμη
Κουράγιο να μου δίνεις.
που θες να με Στολίζεις.
Eίσαι εσύ η Δύναμη
Κουράγιο να μου δίνεις.
Eίσαι ότι Επιθυμώ
και θέλω ν’ Αποκτήσω.
Στα όνειρα τα Ζωντανά
μέσα τους θα σε Κρύψω.
και θέλω ν’ Αποκτήσω.
Στα όνειρα τα Ζωντανά
μέσα τους θα σε Κρύψω.
Eίσαι η Ελπίδα
που φωλιάζει στη Ψυχή μου.
Eίσαι ο Άνθρωπός μου
καλώς ήρθες, στη Ζωή μου.
που φωλιάζει στη Ψυχή μου.
Eίσαι ο Άνθρωπός μου
καλώς ήρθες, στη Ζωή μου.
Δεν θέλω να συγκινηθείς
ούτε και να δακρύσεις.
Τα λόγια μου όμως φύλαξε
ποτέ μην τα σκορπίσεις.
ούτε και να δακρύσεις.
Τα λόγια μου όμως φύλαξε
ποτέ μην τα σκορπίσεις.
Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Ταξίδι στο κορμί σου
•29/09/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Ταξίδι στο κορμί σου
πάλι θα ξεκινήσω.
Στ ‘ απόκρυφα τα μέρη σου
θέλω να περπατήσω.
πάλι θα ξεκινήσω.
Στ ‘ απόκρυφα τα μέρη σου
θέλω να περπατήσω.
Άπλωσα την παλάμη μου
χάδι στο πρόσωπό σου.
Δάκρυα είδα να κυλούν
στην άκρη των ματιών σου.
χάδι στο πρόσωπό σου.
Δάκρυα είδα να κυλούν
στην άκρη των ματιών σου.
Πάνω στο στήθος ξάπλωσα
κι άνθισε όλη η γη μου.
Tην καρδιά μου ανάστησες
γιάτρεψες την πληγή μου.
κι άνθισε όλη η γη μου.
Tην καρδιά μου ανάστησες
γιάτρεψες την πληγή μου.
Τα χείλη μου ανυπόμονα
έψαχναν τα δικά σου.
Φιλί ζωής περίμεναν
τη γεύση την γλυκιά σου.
έψαχναν τα δικά σου.
Φιλί ζωής περίμεναν
τη γεύση την γλυκιά σου.
Κι ο Έρωτας πήρε φωτιά
στ’ άσπρα τα σεντόνια.
Κατάσαρκα σε φόρεσα
ν’ αντέξω, το Χειμώνα.
στ’ άσπρα τα σεντόνια.
Κατάσαρκα σε φόρεσα
ν’ αντέξω, το Χειμώνα.
Στάζει βροχή στο μέτωπο
το πάθος ζωγραφίζει.
Στο σώμα σου το ποθητό
τρέμοντας σαν αγγίζει.
το πάθος ζωγραφίζει.
Στο σώμα σου το ποθητό
τρέμοντας σαν αγγίζει.
Επιθυμίες μου ξύπνησαν
σ’ ένα άλλο μονοπάτι.
Τον κόσμο έχασα με μιας
στης ηδονής τα βάθη.
σ’ ένα άλλο μονοπάτι.
Τον κόσμο έχασα με μιας
στης ηδονής τα βάθη.
Δρόμους νέους συνάντησα
το χθες να το ξεχάσεις.
Στα σύνορά μου πέρασες
γυμνός λαθρεπιβάτης.
το χθες να το ξεχάσεις.
Στα σύνορά μου πέρασες
γυμνός λαθρεπιβάτης.
Κάθε μου κύτταρο ζητά
να μπει, μες στο δικό σου.
Χιλιάδες λόγια πνίγονται
στον έντονο, ρυθμό σου.
να μπει, μες στο δικό σου.
Χιλιάδες λόγια πνίγονται
στον έντονο, ρυθμό σου.
Ταξίδι στο κορμί σου
ως την κορύφωσή σου.
Χαρίστηκα, σ’ εσένα
σώμα, ψυχή δική σου.
ως την κορύφωσή σου.
Χαρίστηκα, σ’ εσένα
σώμα, ψυχή δική σου.
Όρκους αγάπης, σου έδωσα
μέσα απ’ την ψυχή μου.
Σε λάτρεψα απ’ την αρχή
Άγγελε, της ζωής μου.
μέσα απ’ την ψυχή μου.
Σε λάτρεψα απ’ την αρχή
Άγγελε, της ζωής μου.
Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 2012
Κι απόψε, σε γυρεύω.
•28/09/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ
με όλη, την καρδιά μου.
Σου χάρισα, τ’ απόκρυφα
της ψυχής, τ’ όνειρά μου.
Περνάς σαν ίσκιος σκυθρωπός
σαν μια εικόνα μαγική.
Με χρώματα κι αρώματα
στην όψη, της ζωής.
Στ’ όνειρα, αναδύεσαι
στου νου μου τ’ ακρογιάλι.
Αντίκρυ, οι σκέψεις χόρευαν
στης μνήμης, το σεργιάνι.
Να σε αγγίξω προσπαθώ
βαθιά, στην ύπαρξή μου.
Να δώσω νέκταρ και Πνοή
στην λογική μου.
Φτάνοντας στο Θεό μου
λεηλατώ, το Παρελθόν.
Κι άφεση των αμαρτιών
δίνει στο Παρόν μου.
Οι άταχτες λέξεις
μες στους στίχους ξεπηδάνε.
Κοφτερά μαχαίρια
που με σκίζουν, με πονάνε.
Κρυμμένος, στο Ποίημα
μου ανοίγεις δρόμους.
Κι ακροβατώ, σ’ έναν κόσμο
με Παρανόμους.
Άνθρωπος είμαι κι εγώ
θέλω να ταξιδεύω.
Για να σου πω
πως μου ‘λειψες..
Κι απόψε, σε γυρεύω._
με όλη, την καρδιά μου.
Σου χάρισα, τ’ απόκρυφα
της ψυχής, τ’ όνειρά μου.
Περνάς σαν ίσκιος σκυθρωπός
σαν μια εικόνα μαγική.
Με χρώματα κι αρώματα
στην όψη, της ζωής.
Στ’ όνειρα, αναδύεσαι
στου νου μου τ’ ακρογιάλι.
Αντίκρυ, οι σκέψεις χόρευαν
στης μνήμης, το σεργιάνι.
Να σε αγγίξω προσπαθώ
βαθιά, στην ύπαρξή μου.
Να δώσω νέκταρ και Πνοή
στην λογική μου.
Φτάνοντας στο Θεό μου
λεηλατώ, το Παρελθόν.
Κι άφεση των αμαρτιών
δίνει στο Παρόν μου.
Οι άταχτες λέξεις
μες στους στίχους ξεπηδάνε.
Κοφτερά μαχαίρια
που με σκίζουν, με πονάνε.
Κρυμμένος, στο Ποίημα
μου ανοίγεις δρόμους.
Κι ακροβατώ, σ’ έναν κόσμο
με Παρανόμους.
Άνθρωπος είμαι κι εγώ
θέλω να ταξιδεύω.
Για να σου πω
πως μου ‘λειψες..
Κι απόψε, σε γυρεύω._
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Έρωτας Καλοκαιρινός
•27/09/2012 • 2 σχόλια
‘’Απόλυτα Καλοκαιρινό.
Απόλυτα Ποιητικό.
Απόλυτα Ερωτικό’’..
Απόλυτα Ποιητικό.
Απόλυτα Ερωτικό’’..
Ο Έρωτας είναι καλοκαιρινός
δεν είναι αυτή η αλήθεια.
Έρωτες, πάθη κρύβονται
και μες στα παραμύθια.
Παραμυθάκι θα σου πω
κι έχω ήδη ξεκινήσει.
Μες στην καρδιά του καλοκαιριού
το είχα πεθυμίσει.
δεν είναι αυτή η αλήθεια.
Έρωτες, πάθη κρύβονται
και μες στα παραμύθια.
Παραμυθάκι θα σου πω
κι έχω ήδη ξεκινήσει.
Μες στην καρδιά του καλοκαιριού
το είχα πεθυμίσει.
Σβήσε τ’ άστρα του ουρανού
το πέπλο, η νύχτα απλώνει.
Αναμμένη στο φως της ηδονής
και δίπλα μας νυχτώνει.
Μπρος το ιερό του έρωτα
ζεστά μας αγκαλιάζει.
Στην παραζάλη χανόμαστε
και τ’ όνειρά μας σκεπάζει.
το πέπλο, η νύχτα απλώνει.
Αναμμένη στο φως της ηδονής
και δίπλα μας νυχτώνει.
Μπρος το ιερό του έρωτα
ζεστά μας αγκαλιάζει.
Στην παραζάλη χανόμαστε
και τ’ όνειρά μας σκεπάζει.
Η μαγεία της περιπλάνησης
με τα ωραία της ψυχής.
Ζωγραφίζει τα χνάρια μας
μες στο δρόμο της ζωής.
Απόψε πάλι, φίλησέ με
μες στο δικό μας παραμύθι.
Διώξε, τη θλίψη του σκότους
πάρε μακριά μου, την λύπη.
με τα ωραία της ψυχής.
Ζωγραφίζει τα χνάρια μας
μες στο δρόμο της ζωής.
Απόψε πάλι, φίλησέ με
μες στο δικό μας παραμύθι.
Διώξε, τη θλίψη του σκότους
πάρε μακριά μου, την λύπη.
Ψάχνεις να βρεις το μυστικό του
το τέλος, να διασχίσεις.
Στον κόσμο του μυαλού μας
γεννιούνται, οι αισθήσεις.
Τ’ ομορφότερο θαύμα της ζωής
που έτυχε, να σε γνωρίσω
Κι όλα μου, τα σ’ αγαπώ
σε σένα, να χαρίσω.
το τέλος, να διασχίσεις.
Στον κόσμο του μυαλού μας
γεννιούνται, οι αισθήσεις.
Τ’ ομορφότερο θαύμα της ζωής
που έτυχε, να σε γνωρίσω
Κι όλα μου, τα σ’ αγαπώ
σε σένα, να χαρίσω.
Αγάπης Όνειρο, τύλιξέ με.
Σ’ ερωτεύτηκα..
Αγάπησέ με!!
Σ’ ερωτεύτηκα..
Αγάπησέ με!!
Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Μαθαίνω όμως σιγά, σιγά..
•26/09/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Μια τρελή όρεξη
με σπρώχνει να γράψω
όλα όσα αισθάνομαι για σένα..
Αναρωτιέμαι όμως τι να σου πω
που δεν σου είπα;
Τι να σκεφτώ μετά
απ’ τις τόσες μου τις σκέψεις;
με σπρώχνει να γράψω
όλα όσα αισθάνομαι για σένα..
Αναρωτιέμαι όμως τι να σου πω
που δεν σου είπα;
Τι να σκεφτώ μετά
απ’ τις τόσες μου τις σκέψεις;
Άραγε τι πρέπει, να πρωτοθυμηθώ;
Ένα μυαλό γεμάτο έχω από Εσένα.
Είσαι παντού, δίπλα μου πάντα εδώ.
Διαπερνάς κάθε μου κύτταρο
γεμίζοντας το Είναι μου
κι εγώ σιωπώ μπροστά σου..
Στο μαγικό σου άγγιγμα…
Παραδίνομαι!
Ένα μυαλό γεμάτο έχω από Εσένα.
Είσαι παντού, δίπλα μου πάντα εδώ.
Διαπερνάς κάθε μου κύτταρο
γεμίζοντας το Είναι μου
κι εγώ σιωπώ μπροστά σου..
Στο μαγικό σου άγγιγμα…
Παραδίνομαι!
Ίσως να μην σου είπα ποτέ
την Πρώτη μου λέξη..
Μάλλον βρίσκομαι ξανά
στην πρώτη μέρα της Ζωής μου..
Είμαι μπροστά στ’ Άγνωστο..
Ζαλισμένη στην όψη του Ονείρου..
Στην πλευρά της Αλήθειας στέκομαι.
Την παθητική φωνή της Καρδιάς μου
ικετεύω να σου μιλήσει..
την Πρώτη μου λέξη..
Μάλλον βρίσκομαι ξανά
στην πρώτη μέρα της Ζωής μου..
Είμαι μπροστά στ’ Άγνωστο..
Ζαλισμένη στην όψη του Ονείρου..
Στην πλευρά της Αλήθειας στέκομαι.
Την παθητική φωνή της Καρδιάς μου
ικετεύω να σου μιλήσει..
Να εξηγήσει, να περιγράψει
το νόημα που κρύβουν οι λέξεις μου
αυτά που δεν τολμούν να ειπωθούν.
το νόημα που κρύβουν οι λέξεις μου
αυτά που δεν τολμούν να ειπωθούν.
Λόγια που φοβούνται την Κατάκριση..
Την Άρνηση..
Τον Σχολιασμό!
Την Άρνηση..
Τον Σχολιασμό!
Εσύ κι Εγώ.
Μόνο Εγώ κι Εσύ…Εμείς.
Μαζί, τα Γράμματα λίγα
η Αξία τους μεγάλη..
Μόνο Εγώ κι Εσύ…Εμείς.
Μαζί, τα Γράμματα λίγα
η Αξία τους μεγάλη..
Εξακολουθείς όμως και δεν μου μιλάς.
Ούτε ανάσα πάλι δεν ακούγεται..
Σαστισμένη της ώρας μας ηρεμία..
Ούτε ανάσα πάλι δεν ακούγεται..
Σαστισμένη της ώρας μας ηρεμία..
Θυμήσου, ματιές κεραυνοβόλησαν
το κορμί μας..
Πολλά ειπώθηκαν πάλι..
Άπειρες εικόνες γεννήθηκαν..
Ταξίδια ονείρου μέσα σε λίγες γραμμές..
το κορμί μας..
Πολλά ειπώθηκαν πάλι..
Άπειρες εικόνες γεννήθηκαν..
Ταξίδια ονείρου μέσα σε λίγες γραμμές..
Αύριο, ποιός ξέρει αύριο;
Και ήθελα τόσα πολλά
απόψε να σου πω..
Μαθαίνω όμως σιγά, σιγά..
απόψε να σου πω..
Μαθαίνω όμως σιγά, σιγά..
Στις σκέψεις μου μέσα σε φυλάκισα,
για να μη ξεχνιόμαστε!!
για να μη ξεχνιόμαστε!!
Δευτέρα, 3 Σεπτεμβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
”Aπ’ το Παρελθόν ως στο Παρόν”
•24/09/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Οι Λέξεις έρχονται σε μένα
διότι όλη μου τη ζωή ζούμε μαζί
γνωρίζοντας καλά, ότι τις Αγαπώ.
Mε μαθαίνουν και με διδάσκουν
πως ένα Ποιητικό ταξίδι
αρχίζει και τελειώνει
πάνω σ’ ένα κομμάτι λευκό χαρτί.
διότι όλη μου τη ζωή ζούμε μαζί
γνωρίζοντας καλά, ότι τις Αγαπώ.
Mε μαθαίνουν και με διδάσκουν
πως ένα Ποιητικό ταξίδι
αρχίζει και τελειώνει
πάνω σ’ ένα κομμάτι λευκό χαρτί.
_Τα πιο ωραία μου Ταξίδια είναι αυτά
που δεν έχουν προορισμό.
Αφήνοντας το όνειρο της Ζωής μου
να με ταξιδέψει..
που δεν έχουν προορισμό.
Αφήνοντας το όνειρο της Ζωής μου
να με ταξιδέψει..
_Ένα μικρό παραθύρι άνοιξε
στον Ουρανό μου πάλι.
Κοιτάζω τον Παράδεισο.
Μα πως θα μπορέσω
να φτάσω εκεί κοντά;
Πόσες χιλιάδες σκαλιά
πρέπει ν’ ανέβω;
Πόσα στρώματα απ’ τα σύννεφα
θα χρειαστεί να προσπεράσω;
στον Ουρανό μου πάλι.
Κοιτάζω τον Παράδεισο.
Μα πως θα μπορέσω
να φτάσω εκεί κοντά;
Πόσες χιλιάδες σκαλιά
πρέπει ν’ ανέβω;
Πόσα στρώματα απ’ τα σύννεφα
θα χρειαστεί να προσπεράσω;
_Ψυχή μου άντεξε, πρέπει
να κάνoυμε υπομονή..
Είναι μακρύ το Ταξίδι μας..
Έχει εμπόδια πολλά..
Αμέτρητους ανέμους
ατελείωτες βροχές
βαριές καταιγίδες.
Έρχεται Χειμώνας
μην το ξεχνάς..
να κάνoυμε υπομονή..
Είναι μακρύ το Ταξίδι μας..
Έχει εμπόδια πολλά..
Αμέτρητους ανέμους
ατελείωτες βροχές
βαριές καταιγίδες.
Έρχεται Χειμώνας
μην το ξεχνάς..
_Mα,μου υποσχέθηκες
πως θα τον περάσουμε κι αυτόν..
Ακόμη κι αν ο βοριάς του
μας παγώσει τα φυλλοκάρδια.
πως θα τον περάσουμε κι αυτόν..
Ακόμη κι αν ο βοριάς του
μας παγώσει τα φυλλοκάρδια.
_Εμείς έχουμε κρυμμένο
το Καλοκαίρι μας
να μας συντροφεύει..
Ωσότου ο χρόνος ξυπνήσει
την Άνοιξη σαν έρθει η ώρα
να γύρει, να ξεκουραστεί..
το Καλοκαίρι μας
να μας συντροφεύει..
Ωσότου ο χρόνος ξυπνήσει
την Άνοιξη σαν έρθει η ώρα
να γύρει, να ξεκουραστεί..
”Υπάρχω γιατί Υπάρχεις”
Ξεκινάμε, η ώρα της ανάβασης
πριν ο ήλιος κλείσει τις αχτίδες του
πίσω απ’ αυτόν τον ορίζοντα..
Θυμήσου, κάνει παγωνιά εκεί ψηλά..
πριν ο ήλιος κλείσει τις αχτίδες του
πίσω απ’ αυτόν τον ορίζοντα..
Θυμήσου, κάνει παγωνιά εκεί ψηλά..
_Να προλάβουμε αυτό το σύννεφο
να ξαποστάσουμε λίγο πριν η νύχτα
ρίξει το πέπλο της να μας σκεπάσει..
να ξαποστάσουμε λίγο πριν η νύχτα
ρίξει το πέπλο της να μας σκεπάσει..
_Ίσως άργησαν οι δρόμοι μας
να συναντηθούν
μα τώρα που σ’ έχω δίπλα μου
δείξε μου όσα έμαθες
στο πλάι μου τόσα χρόνια..
Θυμήσου τις εποχές μας
πόσα και πόσα έχουν δει
τα μάτια μας..
να συναντηθούν
μα τώρα που σ’ έχω δίπλα μου
δείξε μου όσα έμαθες
στο πλάι μου τόσα χρόνια..
Θυμήσου τις εποχές μας
πόσα και πόσα έχουν δει
τα μάτια μας..
Μην ξεχνάς τα Όνειρά μας
το κυριότερο..
Ποιο ήταν το μεγαλύτερό μας..
Θυμάσαι;
το κυριότερο..
Ποιο ήταν το μεγαλύτερό μας..
Θυμάσαι;
_Ναι, να ‘ρθει η μέρα
που θ’ αγγίξουν τα χέρια μας χώμα
απ’ τη Γη του Παραδείσου.
Να δούμε το φως του Ήλιου
να μεθύσουμε στ’ αρώματα
των λουλουδιών..
Να γευτούμε το αθάνατο ύδωρ ζωής!!
_Ναι ακριβώς, αυτός είναιπου θ’ αγγίξουν τα χέρια μας χώμα
απ’ τη Γη του Παραδείσου.
Να δούμε το φως του Ήλιου
να μεθύσουμε στ’ αρώματα
των λουλουδιών..
Να γευτούμε το αθάνατο ύδωρ ζωής!!
ο Προορισμός μας.
Να δούμε τις ουράνιες παραστάσεις του.
Τα χρώματά του σαν αλλάζει φορεσιές..
Το χορό της Πούλιας, σαν φλερτάρει
με τον Αυγερινό..
Στην πρώτη θέση, να παραστούμε
όλα όσα ονειρευόμαστε..
_Ο Θεός, ο δικός μου Θεός
ποτέ δεν χώρεσε σε βιβλία…
Ίσως γιατί μου Τον έχεις
καλά κρυμμένο μες στην καρδιά μου
έτσι ώστε όπου κι αν βρεθούμε
να ‘μαστε μαζί..
ποτέ δεν χώρεσε σε βιβλία…
Ίσως γιατί μου Τον έχεις
καλά κρυμμένο μες στην καρδιά μου
έτσι ώστε όπου κι αν βρεθούμε
να ‘μαστε μαζί..
_Φτάσαμε σχεδόν στον πρώτο Ουρανό..
Έχουμε Δρόμο, έχουμε Ελπίδες..
Έχουμε Όνειρα..
Μη χάσουμε Ψυχή μου, το αόρατο Νήμα
που μας κρατά γερά!!!
Έχουμε Δρόμο, έχουμε Ελπίδες..
Έχουμε Όνειρα..
Μη χάσουμε Ψυχή μου, το αόρατο Νήμα
που μας κρατά γερά!!!
_Στην Ουρανούπολη, Ουτοπία μας περιμένει..
Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Ονειρικές αισθήσεις
•04/09/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Όταν μιλώ πολύ, σκέφτομαι λίγο
σε σκέψεις όταν πέφτω, δεν μιλώ.
σε σκέψεις όταν πέφτω, δεν μιλώ.
Όταν σιωπώ, είναι γιατί ταξιδεύω
φανάρια, πλοία, τρένα, σταματούν.
Της Μοίρας μου, το δρόμο γυρεύω
σύννεφα στον ουρανό, μόνο περνούν.
φανάρια, πλοία, τρένα, σταματούν.
Της Μοίρας μου, το δρόμο γυρεύω
σύννεφα στον ουρανό, μόνο περνούν.
Ευθύς το βλέμμα μου, εκεί ψηλά
ήρθε η ώρα σκέφτηκα να πετάξω.
Κοντά στον ήλιο, δίπλα στα πουλιά
της ζωής τα σύνορα, να προσπεράσω.
ήρθε η ώρα σκέφτηκα να πετάξω.
Κοντά στον ήλιο, δίπλα στα πουλιά
της ζωής τα σύνορα, να προσπεράσω.
Ν’ ανοίξω την πόρτα, θέλω της καρδιάς
τα όνειρα που κρύβω, να σκορπίσουν.
Αν δεν αντέξουν, της ψυχής μου τα φτερά
να βγουν στο φως, ελεύθερα να ζήσουν.
τα όνειρα που κρύβω, να σκορπίσουν.
Αν δεν αντέξουν, της ψυχής μου τα φτερά
να βγουν στο φως, ελεύθερα να ζήσουν.
Παίρνω βαθειά ανάσα του αποχαιρετισμού
και μες στην πλάση μονάχη τριγυρίζω.
Στο άπειρο αφέθηκα, στα όρια του Θεού
μπροστά μου πάλι το άγνωστο αντικρίζω.
και μες στην πλάση μονάχη τριγυρίζω.
Στο άπειρο αφέθηκα, στα όρια του Θεού
μπροστά μου πάλι το άγνωστο αντικρίζω.
Γυρίζουν οι σκέψεις, πίσω στα γνωστά
του πόνου, τις πληγές να ανακουφίσω.
Κι αν έφτασα, στ’ αστέρια τα λαμπρά
στους ανθρώπους που αγαπώ θέλω να ζήσω.
του πόνου, τις πληγές να ανακουφίσω.
Κι αν έφτασα, στ’ αστέρια τα λαμπρά
στους ανθρώπους που αγαπώ θέλω να ζήσω.
Τρίτη, 4 Σεπτεμβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
H αγάπη μου είσαι Εσύ
•29/08/2012 • 2 σχόλια
Χρόνια τώρα ταξιδεύω
στο δικό σου ουρανό
μες στο άπειρο γυρεύω
την αγάπη σου να βρω.
στο δικό σου ουρανό
μες στο άπειρο γυρεύω
την αγάπη σου να βρω.
Έψαξα στ’ άνθη της πέτρας
μες στο δρόμο της χαράς
μες στις γειτονιές του κόσμου
σε χαμόγελα ζεστά.
μες στο δρόμο της χαράς
μες στις γειτονιές του κόσμου
σε χαμόγελα ζεστά.
Σκέψεις πάλι φυλακίζω
μες στα όνειρα ξανά
γύρναγα ως αργά τις νύχτες
δεν σε βρήκα πουθενά.
μες στα όνειρα ξανά
γύρναγα ως αργά τις νύχτες
δεν σε βρήκα πουθενά.
Όλη τη γη ανάσκαψα
εσένα για να δω
μάτωσαν τα χέρια μου
κοντά σου να βρεθώ.
εσένα για να δω
μάτωσαν τα χέρια μου
κοντά σου να βρεθώ.
Μέσα στα δώρα του θεού
στη φύση τριγυρνούσα
πέρασες δίπλα μου κι εγώ
την αύρα σου κοιτούσα.
στη φύση τριγυρνούσα
πέρασες δίπλα μου κι εγώ
την αύρα σου κοιτούσα.
Είπα πάλι να περάσω
στου φεγγαριού το δρόμο
τη λύπη του με κέρασε
κι έφυγα με τον πόνο.
στου φεγγαριού το δρόμο
τη λύπη του με κέρασε
κι έφυγα με τον πόνο.
Στο σκοτάδι αγναντεύω
δίχως μία σπίθα φως
στην αναμονή του τέλους
περιμένω πριν χαθώ.
δίχως μία σπίθα φως
στην αναμονή του τέλους
περιμένω πριν χαθώ.
Ευάλωτη η ψυχή μου
στα χνάρια σου πατώ
εκείνο που μας δένει
το βλέπω είναι εδώ.
στα χνάρια σου πατώ
εκείνο που μας δένει
το βλέπω είναι εδώ.
Ένιωσα την ανάσα σου
κι έχασα το σφυγμό μου
απλώνοντας τα χέρια μου
σε είχα στο πλευρό μου.
κι έχασα το σφυγμό μου
απλώνοντας τα χέρια μου
σε είχα στο πλευρό μου.
Αλήθεια τι να υπάρχει
πέρα απ’ την ζωή;
μονάχα ένα ξέρω
η αγάπη μου είσαι εσύ.
πέρα απ’ την ζωή;
μονάχα ένα ξέρω
η αγάπη μου είσαι εσύ.
Τρίτη, 28 Αυγούστου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Αυγουστιάτικο Φεγγάρι
•28/08/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Τρέχουν οι λέξεις
πλάι σου
να μ’ οδηγήσουν.
Στο φως
νότες ανέμου
να με περιπλανήσουν.
πλάι σου
να μ’ οδηγήσουν.
Στο φως
νότες ανέμου
να με περιπλανήσουν.
Μια προσευχή
με ήπιους τόνους
με καλεί.
Μελωδία ακούγεται
μια αίσθηση απαλή.
με ήπιους τόνους
με καλεί.
Μελωδία ακούγεται
μια αίσθηση απαλή.
Τη μοναξιά σου
μες στη ψυχή
ν’ αισθανθώ.
Κοντά σου πρέπει
βαθειά στην σκέψη
να βρεθώ.
μες στη ψυχή
ν’ αισθανθώ.
Κοντά σου πρέπει
βαθειά στην σκέψη
να βρεθώ.
Μες στην αρμύρα
στ’ απέραντο γαλάζιο.
Δίπλα μου σ’ έχω
και σφιχτά
σ’ αγκαλιάζω.
στ’ απέραντο γαλάζιο.
Δίπλα μου σ’ έχω
και σφιχτά
σ’ αγκαλιάζω.
Σφίγγω τα χέρια μου
να νιώσω
το κορμί σου.
Κυλούν τα δάκρυα
στο χάδι
στο φιλί σου.
να νιώσω
το κορμί σου.
Κυλούν τα δάκρυα
στο χάδι
στο φιλί σου.
Ένα βράδυ ολόκληρο
θα ‘σαι
στο πλευρό μου.
Φεγγάρι μου
ολόγιομο
φύλακας
άγγελός μου.
θα ‘σαι
στο πλευρό μου.
Φεγγάρι μου
ολόγιομο
φύλακας
άγγελός μου.
Ένα βιβλίο
που στα μισά έμεινε
θα συνεχίσω.
Ένα όνειρο ζωής
ακόμη θέλω
να σου ζητήσω.
που στα μισά έμεινε
θα συνεχίσω.
Ένα όνειρο ζωής
ακόμη θέλω
να σου ζητήσω.
Τη θέση
απ’ ένα αστέρι
να έχω εκεί ψηλά.
Να λούζομαι
στη λάμψη σου
μ’ αόρατα δεσμά.
απ’ ένα αστέρι
να έχω εκεί ψηλά.
Να λούζομαι
στη λάμψη σου
μ’ αόρατα δεσμά.
Ν’ απλώνεις
με τα κάλλη σου
όμορφες πινελιές.
Στην απεραντοσύνη
στις ανθρώπινες καρδιές.
με τα κάλλη σου
όμορφες πινελιές.
Στην απεραντοσύνη
στις ανθρώπινες καρδιές.
Σάββατο, 4 Αυγούστου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Κάλεσμα Ερωτικό
•30/07/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Βήμα, βήμα
απ’ Ανατολή και Δύση.
Στίχο, στίχο
σ’ έχω τραγουδήσει.
Το γλυκό όνομά σου
βάφτισα Ευτυχία.
Και τα δυο σου μάτια
θάλασσας τρικυμία.
απ’ Ανατολή και Δύση.
Στίχο, στίχο
σ’ έχω τραγουδήσει.
Το γλυκό όνομά σου
βάφτισα Ευτυχία.
Και τα δυο σου μάτια
θάλασσας τρικυμία.
Βρίσκεσαι παντού
συνεχώς κοντά μου.
Ζω μες στην ζωή σου
ζεις μες στα όνειρά μου.
Ρυθμίζεις της ανάσας
τον καυτό παλμό.
Του έρωτα ο δρόμος
δίχως γυρισμό.
συνεχώς κοντά μου.
Ζω μες στην ζωή σου
ζεις μες στα όνειρά μου.
Ρυθμίζεις της ανάσας
τον καυτό παλμό.
Του έρωτα ο δρόμος
δίχως γυρισμό.
Του ουρανού την κλίμακα
μαζί σου ανεβαίνω.
Το προσανατολισμό χάνω
δεν ξέρω που πηγαίνω.
Το φως του Αυγερινού
έλα μαζί να δούμε.
Ένα χάδι, μια αγκαλιά
μετά να φιληθούμε.
μαζί σου ανεβαίνω.
Το προσανατολισμό χάνω
δεν ξέρω που πηγαίνω.
Το φως του Αυγερινού
έλα μαζί να δούμε.
Ένα χάδι, μια αγκαλιά
μετά να φιληθούμε.
Το σώμα σου ν΄ αγγίξει
το σώμα το δικό μου.
Να στεγνώσουν τα δάκρυα
στην άκρη των ματιών μου.
Στα χείλη να γευτούμε
κρασί μεθυστικό.
Τα κορμιά μας να ενωθούνε
σε χορό αρμονικό.
το σώμα το δικό μου.
Να στεγνώσουν τα δάκρυα
στην άκρη των ματιών μου.
Στα χείλη να γευτούμε
κρασί μεθυστικό.
Τα κορμιά μας να ενωθούνε
σε χορό αρμονικό.
Την πένα πάλι βούτηξα
βαθειά μες στην ψυχή.
Και της καρδιάς σταλαγματιές
που κρύβω στη ζωή.
Μιλώντας τη γλώσσα της αγάπης
στο ερωτικό κάλεσμα της ψυχής.
Εσένα αγάπησα κι αγαπάω
μην τύχει κι αναρωτηθείς.
βαθειά μες στην ψυχή.
Και της καρδιάς σταλαγματιές
που κρύβω στη ζωή.
Μιλώντας τη γλώσσα της αγάπης
στο ερωτικό κάλεσμα της ψυχής.
Εσένα αγάπησα κι αγαπάω
μην τύχει κι αναρωτηθείς.
21 Ιουνίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Θάλασσά μου
•30/07/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Μένεις γυμνή
κάτω απ το φως
του φεγγαριού.
Τα χέρια ανοίγεις
στα πλάτη τ’ ουρανού.
Τις σκέψεις γράφω
σε γαλάζιο χαρτί.
Γελώ και κλαίω
μ’ εσένα μαζί.
κάτω απ το φως
του φεγγαριού.
Τα χέρια ανοίγεις
στα πλάτη τ’ ουρανού.
Τις σκέψεις γράφω
σε γαλάζιο χαρτί.
Γελώ και κλαίω
μ’ εσένα μαζί.
Πορφύρα γίνεσαι
σαν ρόδο στην αυγή.
Στη δύση φλέγεσαι
με τον ήλιο μαζί.
Τ αστέρια σαν φέγγουν
φοράς γιορτινά.
Κρύβεται το φεγγάρι
την μαύρη βάζεις φορεσιά.
σαν ρόδο στην αυγή.
Στη δύση φλέγεσαι
με τον ήλιο μαζί.
Τ αστέρια σαν φέγγουν
φοράς γιορτινά.
Κρύβεται το φεγγάρι
την μαύρη βάζεις φορεσιά.
Θάλασσά μου
Μεθάς στη χαρά μας
και παίρνεις ζωή.
Δίνεις χρώμα κι όνειρα
σε κάθε ποιητή.
Μπαλάντα αγαπημένη
συμπόνια μας χαρίζεις.
Αντέχεις κάθε πόνο
σαν πέτρα δεν λυγίζεις.
και παίρνεις ζωή.
Δίνεις χρώμα κι όνειρα
σε κάθε ποιητή.
Μπαλάντα αγαπημένη
συμπόνια μας χαρίζεις.
Αντέχεις κάθε πόνο
σαν πέτρα δεν λυγίζεις.
Όταν χαράζει
ξεκάθαρα λάμπεις.
Είσαι πλούσια
το Θεό δοξάζεις.
Υπάρχουν πολλοί
που σε ξεχνούνε.
Μα πάλι στις θλίψεις
σ’ εσένα θα ‘ρθούνε.
ξεκάθαρα λάμπεις.
Είσαι πλούσια
το Θεό δοξάζεις.
Υπάρχουν πολλοί
που σε ξεχνούνε.
Μα πάλι στις θλίψεις
σ’ εσένα θα ‘ρθούνε.
Θάλασσά μου
Είμαι εδώ
σου φωνάζω σ’ αγαπώ.
Του κόσμου η αλήθεια
στο δικό σου βυθό.
Όσα κι αν πω γι’ εσένα
πάντα κάτι θα λείπει.
Στης καρδιάς σου τα παλάτια
τον έρωτα έχεις κρύψει.
σου φωνάζω σ’ αγαπώ.
Του κόσμου η αλήθεια
στο δικό σου βυθό.
Όσα κι αν πω γι’ εσένα
πάντα κάτι θα λείπει.
Στης καρδιάς σου τα παλάτια
τον έρωτα έχεις κρύψει.
Σαν μπλε σεντόνι γίνεσαι
κι όλα τα σκεπάζεις.
Γαλήνια η όψη σου
κι όλους μας αγκαλιάζεις.
Στου ωκεανού τα βάθη
τα λόγια μου μην αρνηθείς.
Στης ψυχής στο καμαράκι
σαν μια σταγόνα βροχής.
κι όλα τα σκεπάζεις.
Γαλήνια η όψη σου
κι όλους μας αγκαλιάζεις.
Στου ωκεανού τα βάθη
τα λόγια μου μην αρνηθείς.
Στης ψυχής στο καμαράκι
σαν μια σταγόνα βροχής.
Θάλασσά μου
Αναμνήσεις κοιτώ
κι ο νους μου ταξιδεύει.
Κομμάτια της ζωή μου
απόψε σου γυρεύει.
Στην άκρη του γκρεμού
είμαι κι αγναντεύω.
Γι’ εκείνον που καρδιοχτυπώ
γεννιέμαι κι ανασαίνω.
κι ο νους μου ταξιδεύει.
Κομμάτια της ζωή μου
απόψε σου γυρεύει.
Στην άκρη του γκρεμού
είμαι κι αγναντεύω.
Γι’ εκείνον που καρδιοχτυπώ
γεννιέμαι κι ανασαίνω.
Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου