C Real With or without you

το όνειρο...

το όνειρο...

Ότι σε κρατάει ζωντανό,

το όνειρο.

Ότι γεμίζει τη ζωή σου,

η πραγμάτωσή του.

Σ’ ακούω να λες…έζησα τ’  όνειρο, θέλω να ζήσω τ’  όνειρο.

Πόσοι άραγε πραγματώνουν τα όνειρά τους;

Eίναι άραγε όνειρα ή κάτι άλλο αυτό που ζούμε;

Συνήθως αυτό που λέμε όνειρο, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση αυτού που θα θέλαμε να ζήσουμε. Ένα δημιούργημα της φαντασίας μας για να ξεγελάσουμε με ψεύτικους παράδεισους την άχαρη και άτολμη ζωή μας.

Το όνειρο, αυτό που κλείνει μέσα του όλη μας την ύπαρξη, δεν κατοικεί εδώ. Στον ουρανό είναι το σπίτι του. Και θέλει δύναμη, θέλει κουράγιο, θέλει φτερά για να βρεθείς κοντά του. Δεν είναι εύκολο. 

Πέφτεις, πονάς, πληγώνεσαι…υπάρχουν φορές που χάνεσαι.

Πρέπει όμως, πάντα να προσπαθείς.

Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός σου.

Να σηκωθείς ψηλά, ζεστά να τ’ αγκαλιάσεις, να ταξιδέψεις ως τ’ αστέρια.

ανάγερτος

Ο ήλιος θα χορεύει για μας..

Ο ήλιος θα χορεύει για μας...

Στη χαρακιά τ' απόβραδου
αίμα ξεπρόβαλε στα μάτια μου.
Κάθε που βραδιάζει
ατέλειωτα σημάδια μαρτυρούν
τον έρωτα
σε κάθε τι δικό σου.
Του φεγγαριού η λάμψη,
της θάλασσας το σκίρτημα,
η αγκαλιά της νύχτας.
Όλα δικά σου.
Δε χάνεται η ομορφιά,
δε χάνεται η ζωή,
δε χάνεται ο έρωτας
σαν πέφτει η νύχτα.
Ένας ύπνος φεγγαριού
ο πόνος.
Αύριο πάλι, ο ήλιος θα χορεύει
για μας.

ανάγερτος

Τα λιανοτραγουδα -Φλερη Νταντωνακη,Δημητρης Ψαριανος Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει. Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει, που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις. Να 'χα το σύννεφ' άλογο και τ' άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυ. Αν μ αγαπάς κι είν' όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω. Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω. Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις. Να 'χα το σύννεφ' άλογο και τ' άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυ. Αν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω. Εγώ είμ' εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω, καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω. Σαν είν' η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργώνει. Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι. Αν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Αναρχάγγελοι

Αναρχάγγελοι

Κι ο παράδεισος να γίνει ένα αναρχικό χωριό...
 Στίχοι: Γιώργος Ζήκας
Μουσική: Γιώργος Ζήκας
Ερμηνεία: Χριστιάνα

Δε σε άφησαν να μπεις
οι φρουροί του παραδείσου,
μην πλανέψεις τα ουρί
και το σκάσουνε μαζί σου.

Μαζευτήκανε στην πύλη
να το συζητήσουνε,
και στη γη αποφασίσανε
να σε γυρίσουνε.

Τέτοια ομορφιά για κόρη,
δεν την είχαν ξαναδεί,
τέτοια μάτια, τέτοια χείλη,
τέτοιο λυγερό κορμί,
τέτοια μάτια, τέτοια χείλη,
τέτοιο λυγερό κορμί.

Αναρχάγγελοι με μιας
τα ουρί του παραδείσου,
τους φρουρούς τους ξεγελούν
κι όλα έρχονται μαζί σου
και γίνεσαι εσύ η αιτία
να ξεσπάσει το κακό
κι ο παράδεισος να γίνει
ένα αναρχικό χωριό.

Τέτοια ομορφιά για κόρη,
δεν την είχαν ξαναδεί,
τέτοια μάτια, τέτοια χείλη,
τέτοιο λυγερό κορμί,
τέτοια μάτια, τέτοια χείλη,
τέτοιο λυγερό κορμί.


Δισκογραφία:
Χριστιάνα - Σκεπάστε τα ραδιόφωνα ( 1992 )

Secret Cinema & Roger Martinez - Menthol Raga (Guy J Remix)

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Εγώ δεν είμαι μονάχα αυτός που βλέπεις

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις

δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω

αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου

σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,

αν σου μιλήσει μια λέξη μου

σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -

Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;

Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;

Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;

Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -

τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες

πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις

γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.

Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα -

μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.

Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-

γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.

Μη με γυρέψεις αλλού

μονάχα εδώ να με γυρέψεις

μόνο σε μένα

Ρόδα Αειθαλή

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας

βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις

δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια

όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες

όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.

Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν

στα λόγια που έφτασαν έστω αργά

στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας

στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια

στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.

Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή

μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές

ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους

ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

http://xamenos.wordpress.com

Δυο άνθρωποι

Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου

δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες

δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ

που με ξαναστέλναν εξορία.

Και κείνο το πρωί είχα σαν και σένα

τόσα όνειρα

για τη δουλειά που θα έβρισκα,

για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο,

για λίγο ήλιο...

Και κείνος

που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου

είχε και κείνος χαραγμένα τα όνειρά του

στο αυστηρό του πρόσωπο.

(Τον πήρανε χαράματα στις έξη από τη γυναίκα του).

'Οταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους

με χειροπέδες

μη νομίσεις τίποτα περισσότερο

μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.

Δυο άνθρωποι.

Σαν και σένα.

http://mistyhopes.blogspot.com

Ο Τίτος Πατρίκιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928.Το 1946 ολοκλήρωσε

τα γυμνασιακά του μαθήματα στο Βαρβάκειο και γράφτηκε στη

 Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για

 κάποια χρόνια ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής

κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στρατευμένος αρχικά

 στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ. Το 1944 καταδικάστηκε

 σε θάνατο από συνεργάτες των γερμανών και η εκτέλεσή του

ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Κατά τη διάρκεια της

στρατιωτικής του θητείας εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1951-1952)

και κατά τη διετία 1952-1953 στον ’η Στράτη, από όπου

επέστρεψε στην Αθήνα με άδεια εξορίστου. Από το 1959 ως το

1964 σπούδασε κοινωνιολογία

στην Ecole Pratique des Hautes Etudes του Παρισιού και

πήρε μέρος σε έρευνες του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής

 Έρευνας της Γαλλίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά την

 επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου όμως, κατέφυγε

 ξανά στο Παρίσι, όπου πήρε μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια

 στο παράνομο καθεστώς, και εργάστηκε στην έδρα της Unesco

στο Παρίσι και στη Fao στη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το

 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και

λογοτεχνικός μεταφραστής. Το 1982 επέστρεψε στη θέση

που κατείχε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών πριν το 1967.

Στην Αθήνα εργάστηκε επίσης στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών.

Η πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων πραγματοποιήθηκε

το 1943 με τη δημοσίευση ενός ποιήματός του στο περιοδικό

 Ξεκίνημα της Νιότης, ενώ το 1954 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική

συλλογή του με τίτλο Χωματόδρομος. Ιδρυτικό μέλος του

 περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης από το 1954 δημοσίευσε

πολλά άρθρα και κριτικές στις στήλες του, ενώ πολλά

 δοκίμιά του συμπεριλήφθηκαν σε συγκεντρωτικές εκδόσεις.

 Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση (κείμενα των Σταντάλ,

Αραγκόν, Μαγιακόφσκι, Νερούντα, Γκόγκολ, Γκαρωντύ,

Λούκατς και άλλων) και την πεζογραφία, ενώ τα περισσότερα

 κοινωνιολογικά έργα του είναι γραμμένα στα γαλλικά.

Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα φλαμανδικά,

 τα γερμανικά και τα ολλανδικά. Το 1994 τιμήθηκε με

 ειδικό κρατικό βραβείο για το σύνολο του έργου του.

 Τα βιβλία του

Ποιήματα

Χωματόδρομος, Αθήνα, 1954.

Μαθητεία, Αθήνα, Πρίσμα, 1963.

Προαιρετική Στάση, Αθήνα, Ερμής, 1975, Γνώση, 1981, 1992.

Ποιήματα, Ι. Αθήνα, Θεμέλιο, 1976, 1980, 1990.

Θάλασσα Επαγγελίας, Αθήνα, Θεμέλιο, 1977, 1980, 1985.

Αντιδικίες, Αθήνα, Ύψιλον, 1981, 1983.

Αντικριστοί καθρέφτες, Αθήνα, Στιγμή, 1988, 1991.

Παραμορφώσεις, Αθήνα, Διάττων, 1989.

Μαθητεία ξανά, Αθήνα, Διάττων, 1991.

Η Ηδονή των παρατάσεων, Αθήνα, Διάττων, 1992.Αθήνα, Κέδρος, 1998.

Ποιήματα, Ι, Αθήνα, Κέδρος, 1998.

Ποιήματα, ΙΙ, Αθήνα, Κέδρος, 1998.

Ποιήματα, ΙΙΙ, Αθήνα, Κέδρος, 1998 .

Η αντίσταση των γεγονότων, Αθήνα, Κέδρος, 2000.

Πεζά

Η Συμμορία των δεκατριών, Αθήνα, Διάττων, 1990, Κέδρος, 2000.

 Συνεχές Ωράριο, Αθήνα Διάττων, 1993. Αθήνα, Κέδρος 2000.

Στην ίσαλο γραμμή, Αφηγήσεις, Αθήνα, Κέδρος, 1997, 1997, 1999.

Μεταφράσεις που έχει κάνει στα ελληνικά:

Γκέοργκ Λούκατσς: Μελέτες για τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό,

Εκδοτικόν Ινστιτούτο Αθηνών, 1957.

Αραγκόν: Μ' ανοιχτά χαρτιά, Θεμέλιο, 1965, Ηριδανός, 1971.

Encyclopedie de la Pleiade, Ιστορία της Φιλοσοφίας.

19ος αιώνας, οι κοινωνιολόγοι, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, 1978.

Σταντάλ, Αναμνήσεις εγωτισμού, Γνώση, 1983

Μπαλζάκ, Πραγματεία περί των νεωτέρων διεγερτικών, Ολκός, 1993.

Πωλ Βαλερύ, Ο κύριος Τέστ, Ολκός, 1995.

http://www.diapolitismos.gr

love

feel you

Ελεωνόρα Ζουγανέλη - Βάλς για ένα φιλί

Εύθραυστος

Εύθραυστος

Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο

εύθραυστο

σαν την πρωινή δρασκελιά της θάλασσας

είχε δυο χέρια

σαν πήλινες προσευχές

ζεστά και όμορφα

μα φοβόσουν να τα σφίξεις δυνατά

μήπως και σπάσουν…

περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους

και άφηνε ίχνη ζωηρά

χαμογελούσε

και η ανάσα του ζωγράφιζε ξανά τον κόσμο

κοιτούσε με ένα βλέμμα

που είχε την αλήθεια του πόνου

και την ιερότητα του χώματος

περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους

και η ευγένειά του χαράκωνε τη χυδαιότητα

σαν το διαμάντι το γυαλί…

κι όμως

τούτος ο απλός ουρανός

έγινε μεγάλος και απέραντος

έγινε μικρός και αθέατος

μια μέρα

τούτος ο δροσερός καημός

ανάσανε μια τελευταία φωτιά

και από τους πνεύμονές του

ξεχύθηκαν τα μικρά παιδιά

του Απείρου

και αγκάλιασε την ύπαρξή του

δυνατά

πολύ δυνατά

κι έσπασε σε μικροσκοπικά

υπέροχα

αστέρια…

Vanessa Mae - Beethoven, 5th Symphony

Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ.. Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ!!! Καλημέρα !

Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ.. Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ!!!

Καλημέρα !

Υπάρχουν τόσα πολλά τραγούδια που εξυμνούν τον έρωτα ! 

Ένα τραγούδι για τον απόλυτο έρωτα, που είναι μόνο λόγια, μέχρι να τον βιώσεις και να τον νιώσεις να σε γεμίζει.....

Στίχοι: Δημήτρης Γκούμας
Μουσική: Δημήτρης Γκούμας
Πρώτη εκτέλεση: Θέμης Αδαμαντίδης

Σ΄αγαπάω γιατί είναι το σώμα σου φωτιά στο κρεβάτι μου 
σ΄αγαπάω γιατί έχω την εικόνα των αγγέλων στα μάτια μου 
στο πρόσωπό σου στο χαμόγελό σου 

Ερωτας ο απόλυτος έρωτας 
ο δικός μας ο έρωτας 
η δική μας η αγάπη 
έρωτας ο απόλυτος έρωτας 

Σ΄αγαπάω γιατί έχω τα μάτια σου για φως στο σκοτάδι μου 
σ΄αγαπάω γιατί έχω την ανάσα των χειλιών σου λιμάνι μου 
γλυκό μεθύσι την αναπνοή σου 

Ερωτας ο απόλυτος έρωτας 
ο δικός μας ο έρωτας 
η δική μας η αγάπη 
έρωτας ο απόλυτος έρωτας

ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ

ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ

Καλησπέρα με ένα ερωτικό ποίημα του Πάμπλο Νερούντα !

ΔΕΝ Σ' ΑΓΑΠΩ

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαίτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

 

σ’ αυτή ή σε επόμενη ζωή

Πέμπτη, 2 Σεπτεμβρίου 2010

σ’ αυτή ή σε επόμενη ζωή

Το σώμα να σου δώσω και ψυχή
το αίμα που στις φλέβες μου κυλάει
σ’ αυτή ή σε επόμενη ζωή
να νιώθω το κορμί που τα φοράει

Αν ήταν να μην ξαναγεννηθώ
και μέσα σου να κατοικήσω
μέσα απ τα μάτια σου να ζω
σαν αίμα στη καρδιά σου να κυλήσω

το χτύπο σου να νιώθω σα δικό μου
να ζω με την ανάσα που ανασαίνεις
στα μάτια σου να βλέπω τ’όνειρό μου στο γέλιο σου να ζω,να μ’

ανασταίνεις

σαν μια καρδιά
σαν μια ψυχή
σαν ένα σώμα
μια ζωή
που πόθησα μαζί σου
να την έχω
κι αυτή ακόμα τη ζωή
για σένα θα θυσίαζα
μέσα από σένα να την έχω

σ΄αγαπώ... !

σ΄αγαπώ... !

Ώσπου η γη να μη γυρίζει πια
Ώσπου το φως να γίνει σκοτεινιά
Ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί
Ώσπου ο χρόνος πια να ξεχαστεί
Θα σ' αγαπώ 

Ώσπου στα μάτια σου να δω φωτιές 
Ώσπου κι εσύ σαν κεραυνός θα καις
Ώσπου να πάψει η ανατολή
Θα σ' αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Θα σ' αγαπώ

Θα σ' αγαπώ όσο κανείς δεν αγαπάει 
Θα σ' αγαπώ
Με μιαν αγάπη που ο νους σου δεν χωράει
Θα σ' αγαπώ

Ώσπου η γη να μη γυρίζει πια 
Ώσπου το φως να γίνει σκοτεινιά
Ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί
Ώσπου ο χρόνος πια να ξεχαστεί
Θα σ' αγαπώ

Ώσπου στα μάτια σου να δω φωτιές 
Ώσπου κι εσύ σαν κεραυνός θα καις
Ώσπου να πάψει η ανατολή
Θα σ' αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Θα σ' αγαπώ

Θα σ' αγαπώ όσο κανείς δεν αγαπάει 
Θα σ' αγαπώ
Με μιαν αγάπη που ο νους σου δεν χωράει
Θα σ' αγαπώ

Πέρα από κει που φτάνει η αντοχή
Θα σ' αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Μέχρι το θάνατο και πιο μακριά
Μέχρι να πεις πεθαίνω τώρα πια
Θα σ' αγαπώ

 

Από oanthroposmou στις Τρίτη, 28 Ιουνίου 2011 @ Τρίτη, 28 Ιουνίου 2011 8:45 πμ 
Permalink 

λιμνάζουν στα πόδια σου απύθμενα υγρά σ' αγαπώ...

λιμνάζουν στα πόδια σου απύθμενα υγρά σ' αγαπώ...

Ξάπλωσα ανάποδα στον ουρανό...

βαθειά η νύχτα...

λιμνάζουν τα όνειρα...

οι παλάμες μου στεγνές...

ακροβατούν απελπισμένα στο χαμένο φως...

απεργούν τ' αστέρια...

ξεφτίζοντας το γαλάζιο...

αφαιρώντας απ' τα μάτια...

τ' απύθμενα υγρά σ' αγαπώ...

 

Μια εικόνα...

σμιλεύει την σκέψη...

βρέχοντας μιαν αιτία παραμονής...

καθρεφτίζοντας στην όραση...

το φυλακισμένο όνειρο...

που αλυσοδέσαμε στην αιχμή μιας στιγμής...

***

Λιμνάζουν στα πόδια σου...

απύθμενα υγρά σ' αγαπώ...

ξεχάστηκαν ορφανά...

στο πρώτο κάταγμα της ψυχής...

 δεν άπλωσες τα χέρια...

δεν ψιθύρισες...

δεν έσταξες...

μια στάλα...

χωρίς δάκρυ...

ζωγραφίζοντας ένα λευκό...

Σ' αγαπώ...

***

Στέλιος Κ. 

 

Απλά ΛΑΧΤΑΡΩ εσένα...και μόνο εσένα...

Απλά ΛΑΧΤΑΡΩ εσένα...και μόνο εσένα...

Και τίποτα άλλο...

Λαχταρώ τα χάδια σου...

Λαχταρώ τα φιλιά σου...

Λαχταρώ το βλέμμα σου...

Λαχταρώ την αγκαλιά σου...

Λαχταρώ τον ήχο της φωνής σου...

Λαχταρώ την ανάσα σου όταν κοιμάσαι...

Σε λαχταρώ όπως δεν έχω λαχταρίσει άλλον...

Σε λαχταρώ με όλους τους τρόπους που μπορώ...

I crave you...your love...your kindness...

I crave your heart...your soul...your darkness...

I crave your smile...i crave your tears...

I crave your pain when it becomes words...

I crave your hands around me...

I crave your everything... 

Δες και τα 2 βίντεο είναι υπέροχα...

Σ'ΑΓΑΠΩ...

Σε φιλώ...

Από balloongirl @ Δευτέρα, 14 Νοεμβρίου 2011 1:52 πμPermalink | Σχόλια 9 

Είχα ένα άστρο οδηγό, ένα φιλί να

Είχα ένα άστρο οδηγό, ένα φιλί να περιμένω...

Ό,τι θες και δε θα 'ρθει

Μια φορά κι έναν καιρό
μέσα σε χίλια σ' αγαπώ
δεν ήξερα ποιο να διαλέξω,
μια φορά κι έναν καιρό
είπα σε κήπο να σταθώ,
μες στη ζωή, δροσιά να έχω.

Μα ό,τι θες και δε θα 'ρθει,
στην καρδιά μένει αγκάθι
και στο νου μια φωτιά.

Μια φορά κι έναν καιρό
πήγαινα κόντρα στον καιρό
κι είχα το όνειρο κρυμμένο,
μια φορά κι έναν καιρό
είχα ένα άστρο οδηγό
κι ένα φιλί να περιμένω.

Μα ό,τι θες και δε θα 'ρθει,
στην καρδιά μένει αγκάθι
και στο νου μια φωτιά.

Ναι η αισιοδοξία πάει πέρασε...

Ήταν μια στιγμή αδυναμίας...

Πάει πέρασε...

Τώρα για άλλη μια φορά...

Κοιμάμαι και ξυπνάω με δάκρυα στα μάτια...

Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις;

Με πληγώνει που δε μου μιλάς...

Με πονάει που δε θες να με δεις...

Ούτε για λίγο...

Πρέπει εγώ πάντα να τα ζητάω...

Λίγα ψίχουλα...

Ενώ μου αξίζουν πολλά περισσότερα... 

"Μια φορά κι έναν καιρό είχα κάτι...

Ήταν κρυμμένο κάπου εκεί...

Μέσα στην παλάμη μου...

Το κρατούσα σφικτά και το φύλαγα ως το πιο πολύτιμο πράγμα...

Και κάθε στιγμή κάθε λεπτό φοβόμουν μη το χάσω...

Το χάιδευα...

Του μιλούσα...

Του τραγουδούσα...

Το φιλούσα...

Έκανα ό,τι μπορούσα για να νιώσει καλά...

Και του έδινα μόνο αγάπη...

Μόνο αυτό...

Μια μέρα κάτι άλλαξε ξαφνικά...

Το πολύτιμο μου "φυλαχτό" σαν να γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου...

Και κρύφτηκε κάπου...

Μία το έβρισκα και ήταν κοντά μου...

Μια χανόταν πάλι και δεν ήξερα που να το βρω...

Έπαψε να αποζητά τα χάδια μου...

Την αγκαλιά μου...

Τα φιλιά μου...

Να κοιμάται με τον ήχο της φωνής μου... 

Βρήκε μια άλλη πιο ζεστή παλάμη...

Μια πιο γλυκιά φωνή...

Δύο πιο όμορφα μάτια... 

Εγώ δεν του προσέφερε πια ευτυχία...

Κι έμεινα μόνη...

Με άδεια τα χέρια μου...

Χωρίς τίποτα να ζεσταίνει την καρδιά μου... 

Χωρίς τίποτα να γεμίζει την ψυχή μου...

Με ένα μεγάλο κενό...

Εκεί που κάποτε ήσουν εσύ...

Εκεί που πάντα θα βρίσκεται η σκιά σου...

Εκεί που πάντα θα βρίσκεται ένα κομμάτι σου...

Και πάντα εγώ θα είμαι εκεί...

Μόνη μου...

Με ένα αγκάθι στην καρδιά...

Και στο νου μου μια φωτιά...

Για ό,τι θέλω και δε θα 'ρθει..."

Σε φιλώ όνειρό μου...

Υ.Γ. Αχ πόσο πολύ...

Μα πόσο πολύ το θέλω... 

I don't wanna give up...

I really don't...

Cause if i give up i will go with the flow...

And lose you forever... 

And maybe i'll ruin my life...

Do you want that? 

But...for how long?

Από balloongirl @ Δευτέρα, 13 Αυγούστου 2012 2:04 πμPermalink | Σχόλια 3 
Tags: crave , tibi , σιωπηλή κραυγή , λόγια από καρδιάς , στίχοι καρδιάς , γλυκιές μελωδίες , φιλί , αγάπη , δάκρυα , αναμνησεις ,όνειρο , αγκαλιά , πόνος , μοναξια , μελαγχολία , να σε δω