MoodofTheDay*
Ουκέτι δή πλωτοίσιν αγαλλόμενος πελάγεσιν
αυχέν’ αναρρίψω βυσσόθεν ορνύμενος,
ουδέ περί σκαλμοίσι νεώς περικαλλέα χείλη
ποιφύσσω, ταμά τερπόμενος προτομά·
αλλά με πορφυρέα πόντου νοτίς ώσ’ επί χέρσον,
κείμαι δέ ραδινάν τάνδε παρ’ ηϊόνα.
Δεν θα προβάλω πια καμαρώνοντας
τον αυχένα στην επιφάνεια της θάλασσας|
στα πλωτά πελάγη αναδυόμενος από τον πυθμένα,
ούτε και με ψόφο θα πηδώ στα πανέμορφα χείλη
των πλοίων δίπλα στους σκαρμούς,
επιχαίροντας για την προτομή μου.
Εμένα η μαύρη θάλασσα με έρριξε στη στεριά,
και τώρα κοίτομαι σ’ αυτήν εδώ την κυματώδη ακτή.
Ανύτη της Τεγέας
Παλατινή Ανθολογία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου