ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΓΟ

ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΓΟ

Οταν ο ήλιος απλώνει τις χρυσαφιές

αχτίνες του στον πάγο

εισβάλλει αργά αργά

και τον λιώνει

τότε αρχίζουν να αργοκυλούν

δροσοσταλίδες

που υγραίνουν το παρθένο έδαφος

λες και ήταν σε λήθαργο

από άδικο ανθρώπινο χέρι

λες και είχε χαθεί στα στήθια του καημού

τότε σιγά σιγά αρχίζουν να ξεδιπλώνουν

μυρωμένα άνθη

τόσο όμορφα τόσο μαγευτικά

που θαρρείς πως ο σπορέας

τα είχε σπείρει ένα ένα

αλλού τις τριανταφυλλιές

αλλού τους πανσέδες

αλλού τις ορχιδέες

αλλού τα γιασεμιά και τις γαρδένιες..

όλα στη θέση τους σα να μην έγινε

ποτέ τίποτα

σα να περίμεναν την όμορφη στιγμή

που θα τα τάιζε ο πλάστης ηλιοχαμόγελο

μέχρι και η ακακία έβγαλε ανθό

ακακία

τι όμορφη λέξη

το αντίθετο της κακίας

που γιατρεύει πληγές μόνο και μόνο

με ένα κοίταγμα..

Ω τι θεία αγαλλίαση

γίναν όλα όπως πριν

κι ας πέρασαν χρόνια

κι ας πέρασαν καταιγίδες

ξεχάστηκαν όλα σε ένα τόσο δα λεπτούλι

ξεχάστηκαν όλα σε ένα απομεσήμερο

όταν ο έρωτας χτύπησε

την πορτούλα της ψυχής σου

ξεχάστηκαν όλα

όταν οι κάτασπρες χρυσοφτερούγες σου

αγκάλιασαν με πόθο

την τελειότητα των λουλουδιών

και ξεπλύθηκαν στα αφρόνερα του παραδείσου.

Κράτα το πάθος σου σφιχτά πια στην αγκαλιά σου

και μην αφήσεις να στο πάρουν ποτέ

είναι δικό σου μόνο δικό σου

αυτό μην το ξεχνάς ...