Τίποτε δεν είναι τυχαίο"

Τίποτε δεν είναι τυχαίο"

                                     *** Τίποτε δεν είναι τυχαίο***

Ανάλογα με τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας, μέσα από την εργασία, από τυχαίες συναντήσεις, γνωρίζουμε ανθρώπους...Ανθρώπους τους οποίους, κάτω υπό άλλες συνθήκες, σε ένα άλλο χώρο, σε ένα άλλο timing, σε μια άλλη εποχή, δεν θα τους συναντούσαμε ποτέ..Δεν θα ξέραμε πως υπάρχουν...Άνθρωποι, οι οποίοι, είναι διαφορετικοί από τα δεδομένα μας...Από τα "κοινά" μας ενδιαφέροντα...Αλλά στο "πέρασμα" του χρόνου, έγιναν άνθρωποί μας...........Άνθρωπός μου...ποιος είναι ο άνθρωπός μου".....Αν γυρίσουμε στις "σελίδες" σοφών ανθρώπων, θα θυμηθούμε σοφά λόγια...

"Αν ήξερες τι είναι ο άνθρωπος θα ήσουν πιο ευτυχισμένος"
"Μοιράζεσαι ιδέες, σκέψεις, ανάγκες, αισθήματα, όνειρα, αξίες, χρόνο, αντικείμενα"...
"Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς , αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις"...
"Φίλος είναι αυτός που ξέρει τα πάντα για σένα και εξακολουθεί να σ αγαπάει"..
"Όταν χάνεις αυτούς που αγαπάς, τότε νιώθεις πόσο τους αγαπούσες".
"Ο άνθρωπος αποτελείται από τρεις διαφορετικούς ανθρώπους. Από κείνον που εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε πως είμαστε, από κείνον που οι άλλοι πιστεύουν πως είμαστε και από κείνον που πραγματικά είμαστε"...

Έτσι λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μας ονομάζονται "σταθμοί"... Αυτοί λοιπόν είναι οι άνθρωποί μου... Εκείνοι που μ' έκαναν να θέλω να τους πλησιάσω, να τους γνωρίσω, να τους μάθω, να έρθω κοντά τους....Να τους δω... με τα μάτια μου....με τις αισθήσεις μου...να τους κάνω σκέψη μου...να τους κάνω εικόνα μου....να τους κάνω "ανάγκη"... Η ανάγκη αυτή να είναι ανθρώπινη, να είναι ειλικρινή, να είναι αληθινή και μη αναπόφευκτη... Η ανάγκη της "ουσίας"... την ουσιώδη ανθρώπινη ανάγκη...
Να θέλω να τους έχω στην καθημερινότητά μου, να τους νιώθω, να ανησυχώ, να αγωνιώ, να χαίρομαι.... Να χαμογελώ .... 
Οι άνθρωποι που σε κάνουν να χαμογελάς είναι εκείνοι που νοιάζονται για σένα...
Που θέλουν να σε έχουν στην καθημερινότητά τους, να σε νιώθουν, να ανησυχούν, να αγωνιούν, να χαίρονται...Να χαμογελούν...

Έτσι λοιπόν , το λιγότερο που έχω να κάνω στους "ανθρώπους" μου, είναι να τους δείχνω τα συναισθήματά μου...Αυτό που νιώθω...αυτό που αισθάνομαι...αυτό που πιστεύω....
αυτό που είμαι....
Μέσα σ αυτούς, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορώ να τους έχω στην καθημερινότητά μου...γιατί το timing είχε άλλα σχέδια, γιατί η καθημερινότητα άλλαξε, γιατί ακολουθούμε τις επιλογές που θεωρούμε πως θα κάνουν την ζωή μας πιο απλή..πιο όμορφη, πιο άνετη...
.......πιο  α ν θ ρ ώ π ι ν η...
Η σκέψη...η θύμηση....η νοσταλγία της καθημερινότητας...το συναίσθημα...είναι όλα αυτά και άλλα πολλά που με φέρνουν κοντά τους...και ενώ λείπουν από την καθημερινότητά μου...με ένα μαγικό τρόπο, είναι κοντά μου...στο πιο αγνό σημείο μου............

                                                      Αφιερωμένο με πολύ αγάπη στην Ράνια....