Find me and I’ll find you...
Forever yours
It was winter, he wandered lonely and tired
frozen memories and broken thoughts in his mind
and then she came, in his dreams
and then she came, like a dream
"That's impossible, can't be happening at all"
No more angels and no more fairies, he'd sworn
"Believe me, I am real", heard a voice
"Believe me, I am real", he knew that voice
"What is wrong with me? Where's the one I used to be?"
Long ago, this strong boy would never give in
"Oh, come on now, you're lost" -Where I am?
-And how she knows I'm lost? - "there's no time."
and then the boy raised his blue eyes:
"ANGEL, is that you?"
back to his obsessions, back to his confessions, he went:
"What is that light and why's still over my head?"
"Should I talk to her or should I go away?"
-"No, no, do not leave me!" - Do not leave you?
-"My love, just come with me" - I don't know you..
Almost trembling the boy could hardly forget
if she' s real then he cannot lose her again
"Please, give me a sign!", the boy cried
"Please, give me a sign!", waited crying
and then with eyes bright as the moon:
"ANGEL, I'm all yours!"
Till the end of this Goodnight
till the end of this cruel life
as if we are reborn
wasted and in love
find me and I'll find you, you found me and I found you, at last ...
He woke up with the ground touching his face
with his hands on the mud, writing one phrase:
Forever yours.
Forever yours...
Μεγάλη φράση...
Τόσο δυνατή...
Τόσο έντονη...
Τόσο αληθινή...
Ακόμη κι αν δε το θέλεις...
Άδικο για όποιον είναι δίπλα μου...
Άδικο και για μένα...
Ποτέ δε θα ξανανιώσω έτσι...
Ποτέ δε θα σου δώσω ό,τι έχω μέσα μου...
Ποτέ δε θα σε κάνω έτσι χαμογελαστό όπως σε βλέπω στις φωτογραφίες...
Ποτέ δε θα νιώσεις όπως νιώθω εγώ...
Ποτέ δε θα καταλάβεις...
Τι θα γράψω τώρα...
Αναρωτιέσαι;
Θέλεις να μάθεις πως αισθάνθηκα;
Χάρηκα τόσο πολύ που σε άκουσα...
Είχα καιρό... πολύ καιρό να νιώσω έτσι...
Είχα καιρό... πολύ καιρό να ακούσω τη φωνή σου...
Αλλά αυτό δε χρειάζεται να στο γράψω για να το καταλάβεις...
Έτρεμα ολόκληρη...
Εσύ;
Εσύ πως ένιωσες όμως που με άκουσες μετά από τόσο καιρό;
Τι αξία είχε η φωνή μου για σένα;
Αυτό δε θα μου το πεις...
Όμως αυτό έχει σημασία για μένα...
Εγώ ξέρεις πόσο χαίρομαι...
Αλλά εσύ;
Βέβαια η ζωή σου είναι άλλη πια...
Ο άγγελος σου κάποιος άλλος...
Κι εγώ.. εγώ ακόμη σε βλέπω στα όνειρά μου...
Ακόμη σε βλέπω να είσαι εδώ...
Αλλά δεν είσαι...
Άγγελε μου...
Δεν είσαι...
Συγνώμη που σε αποκαλώ έτσι...
Δεν έχω αυτό το δικαίωμα...
Αλλά αυτό θα είσαι πάντα για μένα...
Όσο λυπηρό κι αν ακούγεται...
πάντα θα μου λείπεις...
Και όταν θα έρθει ο καιρός και θα φύγω μακριά...
Τότε θα μου λείπεις πιο πολύ...
Και θα είναι πιο δύσκολο να σε πετύχω στο δρόμο...
Μέρα μεσημέρι...
Και να πάμε για ψώνια...
Θυμάσαι;
Και θα είναι πιο δύσκολο να περάσεις έτσι απλά και ξαφνικά να με δεις στη δουλειά...
Όλα θα είναι πιο δύσκολα...
Και η καρδιά θα συνεχίσει να πονά...
Γιατί ήταν να με βρεις και να σε βρω...
Και σε βρήκα... και με βρήκες...
Αλλά μάλλον δεν είναι η κατάλληλη ζωή για μας τους δυο...
θα σε ξαναβρώ...
Σε μια άλλη ζωή θα ξαναβρεθούμε...
Το πιστεύω...
Αρκεί όταν με κοιτάξεις να με θυμηθείς...
Κι όταν σε κοιτάξω να σε θυμηθώ...
Αλλά προς το παρόν όσο υπάρχω θα σ'αγαπώ...
Ψυχή μου...
Θα σ'αγαπώ...
Σε φιλώ...
Υ.Γ. Αυτό το τραγούδι με συγκίνησε απίστευτα... και με μάγεψε τόσο! Να είσαι καλά Τζίνα , είναι απλά υπέροχο!
Υ.Γ.2 Χρόνια πολλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου