~ Η Δύναμη της Αγάπης ~

~ Η Δύναμη της Αγάπης ~

 

Μια αγκαλιά τα κύμματα που δέρνουν μανιασμένα

χίλια κορμιά προσμένουν αλυσοδεμένα μια σπιθαμή συμπόνιας.

Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός, πώς γέρνει το φεγγάρι

άκου τους ψίθυρους που λέει η καρδιά σου

και άσε ελεύθερα τα όνειρα να κάνουν απόψε βόλτα…

 

Η νύχτα μοιάζει μαγική κι εσύ ο μαγεμένος

λύνεις την άλυτη σιωπή, υφαίνεις δίχτυα διψασμένα

σαν μια καρδιά απο πέτρα που ξέχασε πώς να χτυπά

σαν νηριήδες που περνούν κι αφήνουν τ’ άγγιγμά τους.

Είσαι τραγούδι κι άνεμος, είσαι το αγκυροβόλι

και από μετάξι ντύνεις τάχα μου το πεπρωμένο

μα σαν ο άνεμος διαλυθεί και νοιώσει λαβωμένος

χάνεις τη δύναμη αυτή που έχεις για ασπίδα.

 

Γιατί η αγάπη δεν γνωρίζει σταθμούς και σύνορα

δεν ξέρει, δεν διαχωρίζει θάλασσες από στεριές.

Μόνο σαν βράχος στέκει ακλόνητη και λέει το όνομά σου

και αφεντεύει τις καρδιές και στάζει στην πίκρα μέλι.

Και να που μεταμορφώνεσαι για δε μπορείς ν’ αντέξεις

τόση ομορφιά ψυχής, τόσα καθάρια λόγια.

 

Και ξάφνου τα μάγια λύνονται, χαμογελούν οι αγγέλοι

μ' ένα φεγγάρι ολόγιομο να σε θωρεί ακίνητο

να σπέρνει χρώματα στη σκοτεινή σου μέθη.

Σύρε τώρα και πήγαινε αλλού να ξεθυμάνεις

κι αυτά τα δίχτυα μάζεψε γιατί εδώ δεν έχουν θέση,

εδώ υπάρχουν όνειρα κι ελπίδες γεννημένες

από μια μάνα που δεν λυγά, δεν νοιώθει άλλο πόνο.

 

Μόνο στα χέρια της τα ροζιασμένα χαράσσονται νέοι δρόμοι,

δρόμοι που δεν έχουν περπατηθεί ποτέ από κανέναν.

Αυτή η μάνα που φυλά τα συναξάρια των ονείρων

και απ’  τα μάτια της κυλά μαργαριταρένιο δάκρυ

υψώνει ανάστημα στη μαύρη καταχνιά

γιατί έχει όνομα ιερό, αυτή είναι η Αγάπη.