Μαχαίρι ατσάλινο στου εγωισμού τις σκιές…
κεραυνός στις ύπουλες συνάξεις…
τσουνάμι στις άγονες σκέψεις…
Κι εσύ…
Κι εσείς…
καθηλωμένοι στις αναπηρικές σας καρέκλες…
με τα ακρωτηριασμένα σας δάχτυλα…
αδύναμοι ν’ αγκαλιάσετε ένα πινέλο…
να χαράξετε ένα χρώμα…
στην άβυσσο της κόλασης που σκιαγραφούσατε…
ιδρύοντας το νεκροταφείο της «ζωής» σας…
Πανύψηλος θα χλευάζω τις «αρρώστιες»…
που τρυπούσατε το κορμί σας…
πολεμοχαρή αγρίμια της Άνοιξης…
Στέλιος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου