Το Μπλόγκ Ενός Προσκυνητή

"Ξύπνησα μες τον ύπνο μου
κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την
κι πάψε πια να κλαις.

Το Μπλόγκ Ενός Προσκυνητή

Μα η άλλη ήταν η δική σου
μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου,
Θα μαι κοντά σου όταν με θες..."


Μερικές απλές συγχορδίες στην κιθάρα, που ντύνουν δυναμικά το κομμάτι στα πιο κατάλληλα σημεία,
αυτή η ελαφριά επένδυση μπάσου, που τραντάζει τη καρδιά σου,
κι η αισθαντική φωνή του Αλκίνοου που βρισκόταν μπροστά μου..

Με απέκλειαν απ' όλο τον υπόλοιπο κόσμο δίπλα μου...
Με ταξίδευαν σε χρόνο και χώρο, σε άλλη διάσταση...

"Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες..."


Τραγουδούσα ήδη δυνατά, και αν και τέρμα ντροπαλός, αδιαφορούσα που η φωνή μου ξεχώριζε σε ένταση από αυτές των γύρω μου...

"Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.

Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες..."


Το κομμάτι τελειώνει και νιώθω ήδη κάποια μυστική, μαγική αύρα να με κατακλύζει...
Επίσης, με κατέκλυζε ήδη και κάποιο ίχνος άλγους...
Είναι από τα κομμάτια που λες "για μένα γράφτηκε αυτό", κι η αλήθεια είναι πως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει πολλά τέτοια...

Μετά κομμάτια όπως ο "Βόσπορος",  και το "Αδιέξοδο"...
Με αγαπημένους στίχους όπως "αλλάζουνε εντός μου, τα σύνορα του κόσμου" και "με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πως θα βγω στη συναυλία?" αντίστοιχα...
Και φυσικά "Ο Καθρέφτης"...

"Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες στα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι,
κι όλοι σε 'σπαν κομμάτια"
Αυτός ο στίχος, είναι αναπόσπαστο μέρος της ψυχής μου, έγινε κομμάτι μου μετά την επαφή μου μ' αυτόν τον κόσμο και τους ανθρώπους του, αλλά κι ο ένας από τους δύο λόγους που το μπλογκ ονομάζεται "ο Καθρέφτης"...

Μία φορά μόνο δεν το τήρησα...
Και στο τέλος έσπασε όχι κάποιος καθρέφτης,
αλλά η ίδια μου ψυχή...
...Θρύψαλα έγινε...

Κάποια στιγμή το 'ριξε στις ιστορίες και τ' ανέκδοτα,
ώσπου έφτασε στο "Όνειρο ήτανε"...

"Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει ,και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου
Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου, εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου"

Που για να λυθεί κι αυτό το θέμα, σε αντίθεση με τους μύθους που κυκλοφορούν στο youtube, η κοπέλα δεν υπήρξε ποτέ, ήταν μια φανταστική κοπέλα που έβλεπε κάθε βράδυ ένας φίλος του στον ύπνο του, ώσπου κάποτε ήρθε σ' ένα όνειρο με λυγμούς στα μάτια, του είπε πως δεν θα την ξαναδεί, και όντως δεν την ξαναονειρεύτηκε ποτέ από τότε..




Κι έτσι κυλούσε η νύχτα, ώσπου...
Σαν με οργή...ως προσωποποίηση Απελπισίας, Πόνου, Πάθους και Απόγνωσης..................................

wait...!!
κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά...
Σαν να τα χω ζήσει...
Σαν να ξεσπούν,
σαν να εκρήγνυνται κατευθείαν από μέσα μου,
ταυτίζονται με την ιδιοσυχνότητα της ηλεκτρικής κιθάρας που ωρύεται,
συντονίζονται μ' αυτήν και με κάποιους από τους πιο αληθινούς στίχους "Ανάγκης" που γράφτηκαν ποτέ. . . . . . . . .

"Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω"


"Απ' της ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΙΕΡΟ,
ΩΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ

ΧΤΙΣΕ ΜΙΑ ΓΕΦΥΡΑ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΝΑ 'ΡΘΩ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΠΟΤΕ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω"

...Αυτό θα μπορούσα να πω πως ήταν αναζωογονητικό και επώδυνο ταυτόχρονα...
Δεν μπορώ να εξηγήσω το πώς γίνεται αυτό, αλλά γίνεται...
Ίσως επειδή περιέχει και κάποια δόση εκτόνωσης οργής πέρα από την απόλυτη εκδήλωση αδυναμίας...

Απ' τα τελευταία πριν το διάλειμμα αν θυμάμαι καλά ήταν το "Άδεια μου Αγκαλιά"...
Άλλο επικό τραγούδι αυτό...
Mε την τρυφερή μουσική από το ακόμα πιο εξαιρετικό "Into my Arms" του Nick Cave...
..Από τα τραγούδια που δεν θέλω να θυμάμαι βέβαια, γυρίζουν το μαχαίρι στην πληγή...
Ακόμη ένα "Τραγούδι Ανάγκης" κι αυτό...

"Χέρια μου αδειανά, χριστέ,
Άδεια μου αγκαλιά, χριστέ μου..."

...

Τραγουδούν αρκετοί,
κάποιοι μάλλον ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά...
Δεν είμαι ο μόνος "μόνος"...


Και μιας και μιλάμε για τον πιο μόνο "μόνο", ακολούθησε η ιστορία του...

"..αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες."Πόσο ισχύουν όλα αυτά......

"Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες."



....


και μετά, το "Δεν μπορώ"

"..θα πεθάνω αυτό το βράδυ,
θα πεθάνω αν δεν σε δω...
Δεν μπορώωω...
ο χειμώνας με πληγώνει...
άλλο πια...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ"

...πόσες φορές τα είπα αυτά τα λόγια τότε,
με την καρδιά στα χέρια,
και την πνοή μου λίγο πριν ν' αφήσει το σώμα μου...

Και δεν νοιάστηκε, γύρισε την πλάτη κι έφυγε...
...σαν να μην ήμουνα κανείς...

Ουφφφφ....
Πήγε τρεις παρά...
Μένουν ελάχιστα κομμάτια ακόμη...
Τα ποτά μας τελειώσαν...
Πέντε ώρες ορθοστασία, στα όρια μου πλέον...
Όμως τώρα τον μύριζω το μεγάλο επερχόμενο νταλκά...


Πω...Πάλι μέσα έπεσα ο .....
"Τι να θυμηθώ"...

Είμαι σίγουρος ότι αν η συναυλία γινόταν σε ανοιχτό χώρο, θα σκοτείνιαζε όλη η πλάση...

Σύννεφα θλίψης, ψύχος - δήμιος, ο ουρανός να κλαίει σταγόνες κατάθλιψης, να γκρεμίζεται το γκρίζο, ανεμοδαρμένο σκηνικό του κόσμου, και να μην το βλέπει κανείς άλλος πέρα από 'σένα...

"Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου
Που 'χω να τα δω ένα μήνα

Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής
Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω
Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ
Που με ξέχασες και λιώνω

Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις
Πριν να σβήσουνε οι φάροι"

Κάθε στίχος, κάθε νότα...
Κάθε ΛΕΞΗ, κι ένα ΔΑΚΡΥ...

Θλίψη...Απέραντη Θλίψη...

Η συναυλία τελειώνει..
Έχει μείνει μόνο ο Αλκίνοος με την κιθάρα του στη σκηνή..
-"Ποιο τραγούδι θέλετε, πείτε μου" λέει χαμογελώντας
-"Ζήνωνος" φωνάζουν όλοι, κι εγώ μαζί..

Το καλύτερο ζειμπέκικο της δεκαετίας του 90',  όπως έχει 'πει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου...



"Ζήνωνος, μ' έντυσε η ζωή στρατιώτη

Εδώ οι χωριανοί μου, δεν βοηθάνε άλλον,
Είπα να χαθώ
το τέλος μου να βάλω
Λίγο ακόμα επάνω
τρέλα μου σε φτάνω
Στις εφημερίδες μάνα αν με είδες
Μη μου στεναχωριέσαι
Μάνα δεν μου αξίζει

Ζήνωνος, ΠΟΡΝΗ Η ΑΓΑΠΗ Η ΠΡΩΤΗ"


...Και καθώς φεύγαμε με τη Νιόβη, τη φίλη της, το Γιάννη, την δικιά του και περπατούσαμε τη μισή Θεσσαλονίκη...
Σκεφτόμουν πόσο μου θυμίζει αυτό το κομμάτι τις ακραίες, "ενισχυμένες" στιγμές τρέλας - απόγνωσης - απελπισίας, που μπορεί να κυριαρχούν την ύπαρξή σου μόνο για λίγο, αλλά είναι αρκετές για να κάνεις "τρελά πράγματα"...
Σκεφτόμουν πόσο άψογα περιγράφει αισθήματα οδύνης, ντροπής, αδυναμίας, ανάγκης και τέλματος, τέτοιου τέλματος που οδηγεί στον παραλογισμό, εκεί που τα χάνεις όλα...
Κι άλλα αισθήματα για τα οποία είτε εγώ δεν έχω λέξεις, είτε καμία γλώσσα δεν μπορεί να τα προσδιορίσει και αρκούμαστε σε πολύ γενικές τους περιγραφές όπως "ΠΟΝΟΣ" και "ΜΟΝΑΞΙΑ"..

...Πόρνη η αγάπη η πρώτη...



Τσεκάραμε τα μπαρόκλαμπα στη Βαλαωρίτου, τσιμπήσαμε χοτ-ντογκ...
Φτάσαμε ως το Πολυτεχνείο περπατώντας, και καταλήγοντας να συζητάμε με το Γιάννη και την κοπέλα του, για το πόσο εύκολη είναι μια γνωστή τους που μου προξενεύανε, αλλά που πριν τελικά μου τη γνωρίσουν, φασώθηκε με κάποιον άλλον, που όμως επειδή ένιωθε και μόνη, έκανε και μία σχέση μ' έναν άλλον, τον οποίο κάγκουρα, παράτησε επειδή φασωνόταν με κάτι άλλες, και γι' αυτό βγήκε κι αυτή και φασώθηκε μ' έναν άλλον, αλλά και μ' έναν άλλον, με τον οποίο δεν φασώθηκε, αλλά βγήκε γιατί ένιωθε οτι ο νυν της, όπως κι ο πρώην της, την παραμελεί,κι οπότε σκεφτόταν να τον παρατήσει και να φασωθεί με τον πρώην φίλο της κολλητής της, που κάνανε παρέα στο κάμπινγκ/κατασκήνωση πέρυσι, και παίχτηκε μια φάση, αλλά επειδή φασωνόταν και με μια άλλη φίλη τους, δεν ξαναφασωθήκαν, αλλά θα φασωθούν όπου να 'ναι!!!



Ε, κι  αφού χωριστήκαμε στο Πολυτεχνείο, κι η ώρα είχε πάει 4μιση, εγώ έιχα κάνα πεντάλεπτο δρόμο μέχρι το σπίτι...
-"Γαμώτο" μονολογούσα εσωτερικά...
-"Τέλεια ήταν, αλλά το αγαπημένο μου δεν το 'πε"...
-"Μα άμα το 'λεγε, πρώτον θα ανέβαινα στη σκηνή ν' αρπάξω το μικρόφωνο και να το τραγουδήσω εγώ, και δεύτερον, θα με 'πιαναν τα κλάμματα!"
-"Η αλήθεια είναι πως όποτε το ακούω αυτό το κομμάτι, είναι λες και το βλέπω σε ταινία"
-"Είναι από τα κομμάτια που τα "απολαμβάνεις" με παραπάνω από μία αισθήσεις, κι όποτε το ακούω γίνομαι χάλια για μία βδομάδα, με στοιχειώνει"
-"Με στοιχειώνει.."


...........Κάθε τόσο να συναντώ στο δρόμο παρέες που γυρνούν στα σπίτια τους μετά από σαββατιάτικο κλάμπινγκ, γκόμενες γοβάτες που με το ζόρι δεν φαίνεται το βρακί τους και κάγκουρες που κυκλοφορούν με κουκούλα βραδιάτικα, να κάνουνε τα "άγρια παιδιά" μες στο σκοτάδι...Καλού - κακού, σφίγγω τις γροθιές μου όταν πλησιάζουν...


Η πόλη να κοιμάται..
Οι δρόμοι σκοτεινοί..
Ένα αεράκι να φυσάει..
Κι εγώ αρχίζω να σιγοψιθυρίζω μελωδικά τους στίχους...
Είμαι ελεύθερος τέτοια ώρα, δεν θα μ'ακούσει κανείς...
Θα πω τον "καημό" μου στο φεγγάρι...

"Πέρασα χθες από τη γειτονιά σου
και στάθηκα για μια στιγμή,
η μάνα σου 'τοίμαζε τα προικιά σου
κι όλα θυμίζανε γιορτή

Μη προδοθώ μπήκα στο καφενείο
μα εκεί κερνάγαν το γαμπρό,
με γνώρισαν στο τσούρμο κάνα δυο
και μου 'βαλαν κρυφά να πιω."

Με διαπερνά ρίγη σε κάθε στίχο...
Νιώθω πια σαν ανάγκη...να δακρύσω...

"Ποια μάγισσα το νου σου έχει πάρει,
ποιοι λόγοι σ' έφεραν εκεί,
το θέλησες ή στο 'χουν επιβάλλει
κάποιοι επιστήθιοι εχθροί.

Μου είπε ο Κωστής φύγε για να μην γίνει,
μην γίνει απόψε μακελειό,

μα αυτή η πληγή, αυτή η πληγή πώς κλείνει
φίλε μου πες μου να σωθώ."


Στην τελευταία στροφή,
ανατριχιάζω ολόκληρος,
σαν να με χτυπάει ρεύμα στη σπονδυλική στήλη,
σαν να τα βλέπω όλα να γίνονται μπροστά στα μάτια μου,
σαν να βλέπω τη ζωή μου σε ταινία...
Τα μάτια μου καίνε. . .

"Μέσα μου έκλαιγε ένα μπλουζ
και εσύ βαφόσουνα στα ρουζ,
δεν έχω σώμα ούτε ψυχή
σαν μια συρμάτινη χορδή
θα σπάσω στον καημό σου."

Αν θα 'πρεπε να περιγράψω τη ζωή μου από τον Ιούνιο και μετά με μια στροφή,
θα ήταν αυτή....Περιγράφει την κατάσταση τέλεια...
Τέλεια....


Γυρνάω το κλειδί στην πόρτα..
Βγάζω το γαμάτο, δερμάτινο μπουφάν μου..
Κάθομαι στον καναπέ...
Σκύβω μπροστά
και στηρίζω το κεφάλι στα χέρια μου...
Οι παλάμες κρύβουν τα βουρκωμένα μάτια μου...

Σε λίγο θ' αρχίσω να γράφω . . .

Υ.Γ.1:
Μου είπε ο Κωστής φύγε για να μην γίνει,
μην γίνει απόψε μακελειό.

Υ.Γ.2:
Μα αυτή η πληγή, αυτή η πληγή πώς κλείνει
φίλε μου πες μου να σωθώ.

Υ.Γ.3:
Μέσα μου ΕΚΛΑΙΓΕ ένα ΜΠΛΟΥΖ,
κι ΕΣΥ να ΒΑΦΕΣΑΙ στα ρουζ,
ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΩΜΑ ΟΥΤΕ ΨΥΧΗ,
ΣΑΝ ΜΙΑ ΣΥΡΜΑΤΙΝΗ ΧΟΡΔΗ,
ΘΑ ΣΠΑΣΩ ΣΤΟΝ ΚΑΗΜΟ ΣΟΥ