Σπασμένος καθρέφτης
Ο καθρέφτης σε χίλια κομμάτια σπάει
όταν η σελήνη γέρνει στο κρεβάτι της
όταν δυο χείλη πάνω της σκύβουν
φιλί να της δώσουν παγωμένο
χιλιάδες πουλιά κουρνιάζουν σε δέντρα
σε ρόδα εφτασφράγιστα κι εξόριστα
σκιές γλιστρούνε δενδρώδεις και κλαίουσες
αναζητούν τις από χρόνους χαμένες ρίζες τους
σκάβοντας λαγούμια στις φυλακές τους
καλλιεργώντας ελπίδες ψεύτικες
σε νύχτες πηχτές και μολυβένιες
στο χείλος του τίποτα και του θανάτου
δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε τόπος για πόνο
σαν έρθει ανώφελο κι αδυσώπητο το χάραμα
κρέμονται απ’ τις στέγες καμινάδες απελπισμένες
ξερνώντας μια σκοτεινιά
βρώμικη πυκνή και μαύρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου