Νυχταλγία...

 Νυχταλγία...

Η νύχτα να ρίχνει τα σκοτεινά της πέπλα,

μα κάποιος υπομονετικά περιμένει

όταν με βρει αδύναμο θα χτυπήσει την πόρτα.

Φροντίζω να φαίνομαι αρκετά δυνατός για αυτόν.

Νύχτα πάλι κι από τις άκρες μου ο πόνος πηγάζει

Σκούρος πηχτός ξεγλιστρά,

Ξεχύνεται, καταλαμβάνει το χώρο, 

με πνίγει...

Κι έτσι πως ρέει, παρασέρνει κι εμένα

Να πιστεύω πως τον μπορώ

και πως τον αντέχω.

Πως δεν δακρύζω,

πως στέκομαι γερά στα πήλινα πόδια μου,

πώς όλα με το χρόνο μαλάκωσαν

πως και ο ίδιος ο χρόνος ήταν ευγενικός

και με κρασί θα ξέπλενε τις πληγές μου.

Μα ούτε ο χρόνος σου χαρίζει τίποτα 

αν δεν κερδίσεις τον εαυτό σου...

(Δ.Κ)