Αναγέννηση...‏

18/1/13

Αναγέννηση...‏

Είναι κάτι εποχές που η νεράιδα λείπει...
Επικεντρώνεται σε άλλους θνητούς που έχουν την ανάγκη της και έτσι χωρίς να το αντιλαμβάνεται παραμελεί τον ποιητή της...
Αυτές τις εποχές στο δωμάτιο του ποιητή σκοτεινιάζει νωρίς...
Μερικές φορές είναι σαν να μην ξημερώνει καθόλου...
Από τις χαραμάδες μπαίνει ψυχρός αέρας που σκορπίζει από το γραφείο του τα νεκρά φύλλα...
Τόσο η διάθεση για ζωή  όσο και η δύναμη του μοιάζουν σαν να έχουν αναιρεθεί...
Η έμπνευση και οι λέξεις αντί να ελευθερωθούν, αυτοκτονούν μέσα στα αδιέξοδα δρομάκια του μυαλού του...
Και όσο εκείνη συνεχίζει να λείπει φαίνεται καθαρά ότι το τέλος αυτή την φορά θα νικήσει...
Για να πετάξουν ψηλά αυτά τα φτερά τα χρωματισμένα από μελάνι...
Συνήθως αρκούν οι μνήμες και δυο λέξεις...
Αλλά όταν οι πρώτες απεργούν και οι δεύτερες λείπουν,όλα τα τραγούδια γίνονται μονότονα...
Τα όνειρα μαυρόασπρα...
Και ο κόσμος του πάγος...
Σε μια έκρηξη θύμου το χέρι παίρνει την πένα που έγραψε τα παραμύθια και την αφήνει στο πάτωμα σπασμένη...
Δίπλα της το φτωχό μελανοδοχείο αναποδογυρισμένο...Στραγγισμένο...Στεγνό...
Καμιά όρεξη...
Λευκά τα χαρτιά ...
Απουσία...
Σκληρή μοίρα του μιλάει τις νύχτες...
Και κανείς δεν υπάρχει πια για να κλαίει μαζί του...
Χαρτιά με παλιά ποιήματα καίγονται...
Χαμένες λέξεις που θέλουν να ζωγραφίσουν ξανά την ζωή αναζητούν μάταια την πυξίδα τους...
Μα χωρίς εκείνη, αυτή η σιωπηλή ποιητική λαχτάρα μένει παραδομένη σε εσωτερικούς δαίμονες...
Αλλά πάντα μια στιγμή πριν το τέλος, η νεράιδα επιστρέφει...
Μαζεύει από το πάτωμα το φύλλο χαρτιού που επιμένει...
Το φύλλο που αρνείται να πεθάνει μαζί με τα υπόλοιπα...
Το βάζει προσεχτικά επάνω στο γραφείο και ύστερα ρίχνοντας λίγη από την νεραϊδόσκονη της κολλά την σπασμένη πένα...
Βγάζει από την τσέπη του φορέματος της ένα ουράνιο τόξο και γεμίζει το μελανοδοχείο...
Έπειτα χωρίς να μιλήσει δίνει ένα φιλί στον αποσβολωμένο ποιητή και η έμπνευση του μεμιάς αναγεννιέται...
"Γιατί βασανίζεις άδικα το εαυτό σου;" τον ρωτά" Όσο και να λείψω, πάντα θα επιστρέφω για σένα...Να έχεις πίστη..."
"Νόμιζα με ξέχασες..."της απαντά σιγοψιθυρίζοντας εκείνος..
Η νεράιδα του χαμογελάει,και τον κοιτάζει γεμάτη στοργή...
"Όταν κάνεις τέτοιες ανόητες σκέψεις σκοτεινιάζεις και παγώνει ο κόσμος σου...Και εγώ όπου και να βρίσκομαι το νιώθω και σκοτεινιάζω όσο και εσύ...Όταν λείπω θέλω να χορεύεις στην βροχή και να κυνηγάς ουράνια τόξα... Όταν λείπω θέλω να είσαι αστέρι για τον ουρανό μου και μελωδία για το τραγούδι μου...Όταν λείπω να κρατάς την πίστη και την μαγεία μέσα σου ανέγγιχτες...Όταν λείπω να κρατάς την έμπνευση σου ζωντανή...Γιατί αυτή είναι υπεύθυνη για τα τόσα όμορφα παραμύθια...Και εγώ, έχω μάθει όταν η κακία του κόσμου με κουράζει ,να επιστρέφω και να κρύβομαι μέσα στην ασφάλεια του κόσμου των παραμυθιών σου..."