Το φεγγάρι...

Το φεγγάρι...

Εγώ κι εκείνο απόψε, παρέα...είναι εκεί ψηλά, και με κοιτάζει...με κοιτάζει επικριτικά , με μαλώνει με μια βουβή γλώσσα...τη γλώσσα του πόνου και της μοναξιάς....Μου τονίζει ότι κι αυτό είναι πάντα μόνο, αλλά αυτό δεν το σταματά να υπάρχει...Δεν το σταματά από το να λάμπει και να δίνει δύναμη σε ανθρώπους σαν κι εμένα...Ότι δεν υπάρχει μόνο για τους ερωτευμένους......Τι να του απαντήσω τώρα;κλαίω...κάθομαι και κλαίω βουβά....Του μιλάνε τα δάκρυα μου...τα δάκρυα της μοναξιάς, της θλίψης, του πόνου, της απογοήτευσης....Μη με προδώσεις κι εσύ του ζητάω....Αυτο το να μη με προδώσεις το λέω πάντα σε άτομα που αφήνω να μπουν στη ζωή μου....Και κάθε φορά προδίδομαι...και κάθε φορά πονάει ακόμα και πιο πολύ....και δε βάζω μυαλό....Ξέρω ότι δε θα με προδώσει....δεν το έχει κάνει τόσα χρόνια....  ΦΕΓΓΓΑΡΙ ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΕΓΓΑΡΙ....  ΕΣΥ ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ...  ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ ΣΤΟ ΔΑΚΡΥ....  ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΑΡΑ.....