Αποστάγματα ψυχής: Οκτωβρίου 2013

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Το φεγγάρι...

Εγώ κι εκείνο απόψε, παρέα...είναι εκεί ψηλά, και με κοιτάζει...με κοιτάζει επικριτικά , με μαλώνει με μια βουβή γλώσσα...τη γλώσσα του πόνου και της μοναξιάς....Μου τονίζει ότι κι αυτό είναι πάντα μόνο, αλλά αυτό δεν το σταματά να υπάρχει...Δεν το σταματά από το να λάμπει και να δίνει δύναμη σε ανθρώπους σαν κι εμένα...Ότι δεν υπάρχει μόνο για τους ερωτευμένους......Τι να του απαντήσω τώρα;κλαίω...κάθομαι και κλαίω βουβά....Του μιλάνε τα δάκρυα μου...τα δάκρυα της μοναξιάς, της θλίψης, του πόνου, της απογοήτευσης....Μη με προδώσεις κι εσύ του ζητάω....Αυτο το να μη με προδώσεις το λέω πάντα σε άτομα που αφήνω να μπουν στη ζωή μου....Και κάθε φορά προδίδομαι...και κάθε φορά πονάει ακόμα και πιο πολύ....και δε βάζω μυαλό....Ξέρω ότι δε θα με προδώσει....δεν το έχει κάνει τόσα χρόνια.... ΦΕΓΓΓΑΡΙ ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΕΓΓΑΡΙ.... ΕΣΥ ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ... ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ ΣΤΟ ΔΑΚΡΥ.... ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΑΡΑ.....

Καλημέρα..και όποιος αντέξει..!

Καλημέρα

Είναι η ώρα σκληρή που ξυπνάω το πρωί Είσαι η πρώτη μου σκέψη κι η πρώτη ευχή
Κι αν ρωτάω για σένα την κάθε σιωπή
Μου απαντά αυστηρά η ζωή θα σου πει

Καφές πικρός και ξανακλείνω τα μάτια Μια θάλασσα να δω ποτέ πια δε θέλω
Γιατί ποιο πλοίο,ποιο μπορεί να σε φέρνει
Που ούτε η ζωή δεν το καταφέρνει

Καλημέρα κι όποιος αντέξει άλλη μια μέρα που μου χρωστάει
Να σ' επιστρέψει
Καλημέρα Είναι η ώρα σκληρή που ξυπνάω το πρωί Μέσα στον ύπνο μου σ' είχα στο σώμα βροχή
Κι αν ρωτάω για σένα την κάθε αστραπή
Μου απαντά αυστηρά η ζωή θα σου πει

Καφές πικρός και ξανακλείνω τα μάτια
Το όνομα σου δε θα πω ποτέ πάλι
Γιατί αν σ' έβαζα για λίγο στο στόμα
Θα σ' ήθελα σαν το μωρό λίγο ακόμα"

Δεν ξέρω αν...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ....

Δεν ξέρω ....

αν οι άνθρωποι είναι πιο πολλοί απο τ' αστέρια

ούτε κι αν -κάποιο απ' αυτά-

έγινε άνθρωπος.

Ξέρω όμως καλά:

Πώς ένα κι ένα κάνουν δύο.

Και πώς δε θα κάναν κανένα

αν δεν υπήρχαν άνθρωποι.

Δεν ξέρω αν

ο κύκνος πεθαίνει τραγουδώντας.

Κι αν το τραγούδι του λέγεται <κ ύ κ ν ε ι ο ν>.

Κι αν είναι τραγούδι.

Ξέρω όμως καλά:

Πως κανένας ήρωας δεν θα 'ταν ήρωας

αν το τελευταίο τραγούδι του

Δεν ήταν τ ρ α γ ο ύ δ ι.

Ξέρω πώς -λένε-πώς είναι άνθρωποι

όσοι μπορούν και λένε ά ν θ ρ ω π ο ς

ακόμη κι αν δεν είναι.

Ξέρω όμως ακόμη πιο καλά

Πως κανένας απάνθρωπος

δεν είπε τον εαυτό του απάνθρωπο

ακόμα κι όταν ε ί ν α ι.

Μ.ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ <Το σπαθί και το φιλί>

Τι αισθάνεσαι για μένα...ήρθε η σειρά σας....πρώτο τραπέζι πίστα..!

Τι μπορώ να κάνω εγώ για σένα
ούτε που μπορείς να φανταστείς...
Άλλον που να σ' αγαπάει τόσο
άδικα μη ψάχνεις, δε θα βρεις...

Όμως ήρθε κι η σειρά σου
να μου πεις για τα δικά σου

Τι αισθάνεσαι για μένα
τι αξίζω εγώ για σένα...
Νιώθουμε άραγε το ίδιο
ή εσύ κάτι πιο λίγο...

Σού ΄χω αφιερώσει απ' τη ζωή μου
κάθε μέρα, ώρα και λεπτό...
Νιώθω νά' μαι ικανός για όλα
νιώθω αληθινά πως σ' αγαπώ...

Όμως ήρθε κι η σειρά σου
να μου πεις για τα δικά σου

Επιτρέπονται....λουλούδια..πιάτα...χαρτοπετσέτες.....

χοροί.....πάνω στα τραπέζια.....και όπου άλλου θέλετε....

δηλαδή τα πάντα.....ολη την νύχτα...

Εισοδος ελεύθερη!!!!!!!!!!!!!!

Μα η καρδιά λέει Στάσου ακόμα(Καζαντζάκης-Αναφορά στον Γκρέκο)

Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. 'Οχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.
        Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει, δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.
       Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια, κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.
       Σε ποιον να εμπιστευθώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;
       Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου, το κρατούσα το χώμα τούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες, και στις μεγάλες μου αγωνίες το 'σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σα να 'σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη; Δεν την έχω ανάγκη πια, κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σα να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν' αποχαιρετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα είμαι αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.

Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αόρατου θεριού, τι επικίντυνες ουρανικές και σατανικές δυνάμες η φούχτα τούτη το χώμα ! Ζυμώθηκε μ' αίμα, δάκρυο και ιδρώτα, γίνηκε λάσπη, γίνηκε άνθρωπος, πήρε τον ανήφορο, να φτάσει -που να φτάσει; Σκαρφάλωνε αγκομαχώντας το σκοτεινό όγκο του Θεού, 'απλωνε τα χέρια, έψαχνε, έψαχνε και μάχουνταν να βρει το πρόσωπό του.
Κι όταν, τα ολόστερνά ετούτα χρόνια, απελπισμένος πια, ένιωσε πως ο σκοτεινός αυτός όγκος δεν έχει πρόσωπο, τι καινούριος, όλο αναίδεια και τρόμο, αγώνας να πελεκήσει την ακατέργαστη κορφή και να της δώσει πρόσωπο -το πρόσωπό του !
Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργά μου. Ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα. Είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και κτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί.
Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου.

         Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν' ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμαι στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο. δύσκολο, πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα του κόσμου. λες: Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω. μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει: «Στάσου ακόμα!»
        Μάχουμαι να παρηγορήσω την καρδιά μου, να τη συβάσω να πει λεύτερα το ναι. Να μη φύγουμε σα σκλάβοι, δαρμένοι, κλαμένοι, από τη γης, παρά σα βασιλιάδες που έφαγαν, ήπιαν, χόρτασαν, δε θέλουν πια, και σηκώνουνται από το τραπέζι. Μα η καρδιά χτυπάει ακόμα μέσα στα στήθια, αντιστέκεται, φωνάζει: «Στάσου ακόμα!»
       Στέκουμαι, ρίχνω στερνή ματιά στο φως, που αντιστεκεται κι αυτό, σαν την καρδιά του ανθρώπου, και παλεύει. Σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό, έπεσε απάνω στα χείλια μου μια χλιαρή ψιχάλα, η γης μύρισε. γλυκιά φωνή, μαυλιστικιά, ανεβαίνει από τα χώματα: «'Ελα.. έλα.. έλα...»

Ν.Καζαντζάκης- Aναφορά στον Γκρέκο (απόσπασμα απο τον πρόλογο)

ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ..

1.Αγαπημένη στιγμή:

Είναι πολλές καθημερινές στιγμές...η στιγμή που παιρνω την αγκαλιά που θέλω,η στιγμή που το πρωί ,που όλα είναι ήσυχα και ήρεμα να κάνω καφέ και να τον πίνω στο μπαλκόνι..και κάτι πιο σπάνιες αλλα αγαπημένες στιγμές...Η στιγμή που φεύγει το καραβάκι-καφέ απο την παραλία της Θεσσαλονίκης και γω μπροστά στην πρύμνη να με χτυπά ο αέρας στο πρόσωπο και να κοιτώ την πανσέληνο...ΝΑΙΙΙ αυτή πολυαγαπημένη στιγμή κάθε καλοκαίρι..Την στιγμή που ο ήλιος δύει στην αγκαλιά της θάλασσας...και γω μαζί της..την στιγμή που με παίρνει ο ύπνος στην αμμουδιά,

2.Αγαπημένο άρωμα:Το αρωμά του....και το Burberry τώρα οταν τελιεώσει ξανα αντρικό..με αρέσουν τα αντρικά αρώματα

3.Αγαπημένο φαγητό: Παστίσιο χωρίς κιμά...(βολεύει και στην κρίση..)μουσακάς,και ότι φαγητό τρώω απο τα χεράκια της αγαπημένης μου Βιργινίας....απεχθάνομαι οτιδήποτε τελειώνει σε οριζο...και ότι έχει σκόρδο.

4.Αγαπημένο γλυκό:

Αυτό το πως το λένε βρε που είναι έτσι και έχει αποπάνω κάτι και ξανά απο πάνω...πως το λένε...που δεν θέλω να το μάθω αλλα να το ..φάω..

Και το γαλακτοπούρεκο..φρέσκο απο ένα ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μου που κάθε Κυριακή πρωί το φτιάχνει και γω πηγαίνω και παίρνω απο το πρώτο ταψί..

5.Αγαπημένο ποτό: .

Συνήθως τζιν τονικ το καλοκαίρι και τον χειμώνα κρασί άσπρο,ή ρετσίνα, και τώρα τελευταία τσίπουρο απο την Παραμυθιά όμως...

6.Αγαπημένο βιβλίο:

Πολλά αλλά θα αναφέρω τα πιο αγαπημένα και πολυδιαβασμένα απο μένα που όσες φορές και να τα διαβάσω δεν τα βαριέμαι..Ο τελευταίος πειρασμός του Ν Καζαντζάκη η τελευταία αυτοκράτειρα της Περλ μπακ,Πως δενόταν το ατσάλι του Οστρόφσκι,Βραχόκηπος του Καζαντζάκη,η Σιδερένια φρένα του Τζακ Λόντον(που μιλάει για το σύστημα και την κρίση το αδιέξοδο του καπιταλισμού,διαχρονικότατο απο το 1907) και ο χαρι ποτερ.

7.Αγαπημένο τραγούδι:

Ω! ποιό να πρωτοπώ...!Ελληνικό

Ξένο..

8.Αγαπημένη σειρά:

Οι δυό ξένοι είσαι το ταίρι μου και η Βέρα στο δεξί..

Ξένες...Μονκ δόκτωρ house τρελαίνομαι για αυτές τρελαίνομαι..

9.Αγαπημένη έξοδος:

Η πόρτα της εξόδου του γραφείου μου κάθε μέρα ιδίως την Παρασκευή,με την έξοδο κινδύνου δεν τα πάω καλά..ποτέ δεν την χρησιμοποίησα εκεί κάθομαι και καίγομαι πνίγομαι καταπλακώνομαι αλλα ποτέ έξοδο κινδύνου για μένα...κατα τα άλλα όλες οι έξοδοι με αρέσουν,,έξοδος του Σαββατόβραδου στην ντίσκο..ναιιιιι,στα τσιπουράδικα...ναιιιιιι βόλτα στην παραλία ναιιιιιιιι...έξοδος του Μεσολογγίου...

10.Αγαπημένη διαδρομή:

της ζωής που δεν έζησα...είναι η πιό αγαπημένη..δεν την ξέρω,άρα δεν γκρινιάζω,δεν με πόνεσαν άρα δεν έχω δικαιολογίες,δεν με πρόδωσαν άρα δεν έχω κάποιους να καταριέμαι,δεν έκανα λάθη άρα η πιο σωστή,δεν έκανα τρέλες άρα η πιο σοβαρή..και την ονειρεύομαι..προπάντων την σκέφτομαι την φαντάζομαι την σχεδιάζω,άρα έχω τον έλεγχο...Ναι η πιο αγαπημένη.

και με τρένο..Θεσσαλονίκη -Αθήνα...

ξεχασαα...προσκαλώ το μπουλάκι μας, την Λυγερή Βασιλείου,και τον Στράτο και όποιος παίξει

Τραγουδώ για όνειρα...

Κυριακή, 8 Ιανουαρίου 2012

Όνειρα.
Άλλοτε είναι προορισμός.
Άλλοτε είναι καταφύγιο.
Σχεδόν πάντοτε όμως είναι προσωπική υπόθεση. Όταν τα όνειρα μοιράζονται με άλλους, τότε γίνονται προορισμός.
Όταν τα όνειρα πραγματοποιούνται γίνονται οδοιπορικό στη χώρα της ευτυχίας.
Και τα όνειρα καταφύγιο, επίσης προσωπική υπόθεση είναι. Τα ανακαλούμε στη μνήμη όταν η διαδρομή της ζωής ξεστρατίζει.
Ευχή μας... να ζήσει ο καθένας στο όνειρό του.

Αντίθεση οι εφιάλτες. Μέρος του παιχνιδιού που λέγεται ζωή κι αυτοί. Ξεστρατισμένα όνειρα; Κι όταν όμως ζούμε μέσα σ' έναν εφιάλτη, ένα καινούριο όνειρο θα μας εξασφαλίσει προορισμό ή ένα παλιό θα μας δώσει καταφύγιο....

Ο Τάκης Σωτηρχέλλης είπε τα παρακάτω προλογικά όταν τραγούδησε για πρώτη φορά στο κοινό το «ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ»

Τραγουδώ για όνειρα
Στίχοι -- Μουσική - Ερμηνεία: Τάκης Σωτηρχέλλης
Ενορχήστρωση: Αχιλλέας Τσαγκαρίδης
ΔΙΣΚΟΣ: «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ»
Όνειρα
Τραγουδώ για τα όνειρα xρωματίζω τα βήματα
που ξεχάσαμε πια..
Σφάλματα και με πιάνουν τα κλάματα
Τόση απάτη που έκρυβε το παιχνίδι αυτό
Θα βγω δυνατά να το πω
Οι στιγμές λιγοστές δίχως μάσκες φτηνές,
είναι οι λύσεις απλές
Θα βγω δυνατά να το πω
Δίνει η φύση ρυθμό,δε μου πάει να ξεχνώ,
της ζωής τις φωνές

Όνειρα,
ξεσκονίζω τα χρώματα πού ονομάσαμε Χίμαιρα*
στο κυνήγι αυτό σφάλματα
και με πιάνουν τα κλάματα που χτυπάμε πισώπλατα
της ζωής το φιλί
Θα βγω δυνατά να το πω
ζούμε λάθος ρυθμό, όνειρό μου τρελό,
πώς μπορείς μοναχό. Θα βγω
δυνατά να το πω
Έτσι απλά σ' αγαπώ,τις στιγμές σου ζητώ
σ' αγκαλιάζω και ζω

Θα βγω δυνατά να το πω
Έτσι απλά σ' αγαπώ,τις στιγμές σου ζητώ
σ' αγκαλιάζω και ζω
Όνειρα.

otan o ilios tha papsei na anatelei--stathis artinos

Mα δεν μπορώ να αγγίξω τα όνειρά σου...

Ακούω τη βροχή για σένα μου μιλάει
πως χάνεσαι τις νύχτες κάπου στο πουθενά Κι εκεί που δε μιλάμε για αγάπες ματωμένες
και το φεγγάρι χάνεται μέσα στη συννεφιά
Μα δεν μπορώ ν' αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω Όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ
Περπατάς στα σύννεφα μαζί με τους αγγέλους
και σου χαρίζω της αγάπης τα φτερά. Τα αστέρια τώρα σβήσανε, θα φέξει όπου να ναι
ξημερώνει τ' όνειρό μου και φεύγεις μακριά
Μα δεν μπορώ ν' αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω Όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ
Θέλω να κάνω τον πόνο σου τραγούδι
να τ' ακούς όταν κλαις καμιά φορά για να διώχνει η μουσική τα δάκρυά σου
και με τα λόγια μου να φεύγει η μοναξιά
Μα δεν μπορώ ν' αγγίξω τα όνειρά σου
με τη σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
Όταν ο ήλιος θα πάψει ν' ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ'αγαπώ
Στίχοι: Μουσική: Στάθης Αρτινός
Πρώτη εκτέλεση: Στάθης Αρτινός

...Εσύ...

Ο ήλιος που ανατέλλει μετά από βράδυ βροχερό
Το τριαντάφυλλο που ανθίζει σ' έναν κάμπο αδειανό
Το χαμόγελο που διώχνει ένα δάκρυ θλιβερό
Το χέρι που απλώνει μια στιγμή που δεν μπορώ

Το φεγγάρι που φωτίζει κι ας έχει συννεφιά
Το αστέρι που γυαλίζει στο σκοτάδι ξαφνικά
Η φλόγα που ζεσταίνει χειμωνιάτικες βραδιές
Η σταγόνα που δροσίζει με καλοκαιρινές βροχές

Η μέρα που ξεχωρίζει από άλλες πιο πολύ
Η νύχτα που τελειώνει με την πιο γλυκιά μορφή
Ο άνεμος που ταράζει τα φύλλα που ακουμπά
Ο άγγελος που φυλάει κρυμμένος στη σκιά

Μη ρωτάς τι είσαι ...είσαι τα πάντα απ' την αρχή
Μέρα, νύχτα, ζέστη, δροσιά ...όλα σ' ένα κορμί
Είσαι τα τραγούδια σε ταξίδι μακρινό
Είσαι της ζωής το μεγάλο μυστικό

Είσαι ...
Ο χρόνος του χρόνου
Ο ουρανός του ουρανού
Η καρδιά μέσα στην καρδιά μου
Η ψυχή δίπλα στην ψυχή μου
Η ζωή της ζωής μου ...
...Εσύ

Κομμάτια της ψυχής σου

Δυο λόγια από μακριά
Μηνύματα σε δυο λεπτά
Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο
Αυτή είναι η αγάπη μας
Να φεύγω, κι' εσύ να γυρνάς
Μα πώς να παγιδέψουμε τον χρόνο

Μια πόλη δίχως πρόσωπο
Μας κρύβει κάποιο σούρουπο
Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο
Αυτή είναι η αγάπη μας
Εδώ εγώ, μ' αλλού ξυπνάς
Πώς να σταματήσουμε τον πόνο

Δεν θέλω πλέον κομμάτια της ψυχής σου
Ούτε ένα μέρος στην καρδιά
Μα θέλω όσα έχει η ζωή σου
Με την μοναδική σου ομορφιά
Δεν θέλω να παλεύω στο σκοτάδι
Με όνειρα που δεν μπορώ να ζω
Μα θέλω μόνο το γλυκό σου χάδι
Στο σώμα μου να νοιώθω, να χαθώ
...Και της ψυχής μου να μην αρνηθώ
Το πάθος της, το άλλο της μισό

Δυο λόγια από μακριά
Και η σιωπή μας τραγουδά
Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο
Αυτή είναι η αγάπη μας
Να μη σε βλέπω να γελάς
Μα δεν αντέχω άλλο να ματώνω...

Δεν θέλω πλέον κομμάτια της ψυχής σου
Ούτε ένα μέρος στην καρδιά
Μα θέλω όσα έχει η ζωή σου
Με την μοναδική σου ομορφιά
Δεν θέλω να παλεύω στο σκοτάδι
Με όνειρα που δεν μπορώ να ζω
Μα θέλω μόνο το γλυκό σου χάδι
Στο σώμα μου να νοιώθω, να χαθώ
...Και της ψυχής μου να μην αρνηθώ
Το πάθος της, το άλλο της μισό

Αν ξεχάσω...

Προσπαθώ να μη δείξω
Κι απ' όλους να κρύψω
Πως μου λείπεις και πόσο πονώ
Σε γλυκό όνειρο μου
Κλείνω το βάσανο μου
Κάθε βράδυ να το επισκεφτώ

Κι εκεί τραγουδάω το δικό μου σκοπό
Μια μπαλάντα που εσένα θυμίζει
Στα δυο μου τα χέρια εγώ σε κρατώ
Το φεγγάρι ψηλά σε φωτίζει

Κι εκεί ξενυχτάω στης νύχτας το φως
Παλεύω μ' αυτό που χει μείνει
Μια φωνή γνωστή και ένας καημός
Μα η αυγή το όνειρο σβήνει

Προσπαθώ να μην κλάψω
Και να μην φωνάξω
Που σε χάνω να μην λυπηθώ
Μα ήσουν το φως μου
Ήσουν ο άνθρωπος μου
Αν ξεχάσω δεν θέλω να ζω

Κι γι' αυτό τραγουδάω το δικό μου σκοπό
Μια μπαλάντα που εσένα θυμίζει
Στα δυο μου τα χέρια εγώ σε κρατώ
Το φεγγάρι ψηλά σε φωτίζει

Κι γι' αυτό ξενυχτάω στης νύχτας το φως
Παλεύω μ' αυτό που χει μείνει
Μια φωνή γνωστή και ένας καημός
Μα η αυγή το όνειρο σβήνει

Μιας ψυχής κόκκινα όνειρα, χαμόγελα, σιωπές....για καληνύχτα

Τετάρτη, 3 Δεκεμβρίου 2008

Θα τριγυρνούσα στα σκαλοπάτια σου , να σου λέω η ψυχή μου πως σε βλέπει , τα ονειροπόλα όνειρά της και πως αντέχει την σιωπή της τα βράδια. Θα σε άγγιζα τάχα άθελα, να ανασαίνω από σένα, όμωςθυμήθηκαπως είμαι μόνη και οι πληγές πάλι ματώνουν. Θα ήθελα να ζωγραφίζω το δικό σου χαμόγελο, μικρού παιδιού στο φως , αλλά όλο ξεχνώ πως έχεις μεγαλώσει και ανάγκη από ήλιο δεν θέλεις να έχεις πια. Θα τριγυρνούσα στα ναυάγιά σου , ψυχές να σώζω , μήπως την λύτρωση βρει η στιγμή.

Αφιερωμένο σε έναν κλέφτη ψυχών...

Ψέμα μου, στο όνομά σου
έχω σταυρώσει ότι λαχτάρησα να συναντήσω
πετάχτηκα από τον ύπνο μου, όμως, πάλι μπροστά μου να σου
με τα όνειρα μου να κρατάνε το ίσο.

Οταν δειλά σε πρωταγκάλιασα σε είχανε φασκιωμένο,
φτιαγμένο απ το υλικό που καίνε τα άστρα.
Σε τάισα απ το αίμα μου για να μη πάει χαμένο,
απ την αρχή κιόλας το τράβηξες στα άκρα.

Πυροκαμμένο μαστόρι πάνω από σάρκινο μαγκάλι
δουλεύει την ψυχή μου απίκο κι ετοιμοπαράδοτη,
την περιμένουν κάπου αλλού με μια παρθένα αγκάλη
αδιάβατοι δρόμοι κι όρκοι απαράβατοι.

Με ένα ζευγάρι φτερά που μ έβγαλαν απ τα νερά μου,
έγινα δέντρο λυτρωμένο από το χώμα κι αλύγιστο.
Στα κατακέφαλα είχα κάτω τα ξερά μου,
είδα το άφαντο και μύρισα το αμύριστο.

Εκεί που μου δειξες πήγα και κουλουριάστηκα,
έφτιαξα σπίτι μου τα λόγια τα αφιλόξενα
μάγια που δέσαν εμένα με τετράστιχα
ξόρκια που τράβαγαν το κρύο, όταν αρρώσταινα

Είδα κι απόειδα από παιδιά που δεν αντρώθηκαν,
όταν γελάστηκα και σου κανα και σκόντο
Είδα και ζώα που από μόνα τους μαντρώθηκαν,
γιατί παράτησαν το ψέμα τους στο φόντο.

Εκεί που μου έδειξες ψέμα μου πήγα
κι είδα κήπους κρεμαστούς
Είχε πολλά κουρασμένα δαιμόνια,
είχε κι αγγέλους σκαστούς

Φυτεμένα είχε όνειρα λίγα
κι αυτά με σάπιους καρπούς.
Είχε βουνά με μαύρα χιόνια
και φόντο πορφυρούς ουρανούς.

Ψέμα μου, σάπιο σκαρί μου
βρήκες κι απάγκιασες σε άγρια στεριά.
Στο μισοναρκωμένο πάνω βρέθηκες κορμί μου,
τέλειο λάθος και μια βαθιά νυστεριά
που μου πήρε τη χαρά ενός περήφανου πόνου
και στης ζωής με πέρασε τα τρίσβαθα,
κρυφό ταξίδι σαν κατάρα προγόνου
σε μονοπάτια σκοτεινά και δύσβατα.

Ρίζα κακιά που με μπάζει στα εσώτερα
για να βρω ένα κομμάτι μου αλέκιαστο
κάνω επίκληση μέχρι και στα ωριμότερα,
στο καλό, στο αιώνιο, στο αξέχαστο.

Ρωτάω συνέχεια αυτά που εδώ και καιρό βουβαθήκαν,
τι με πλάνεψε και τι με λιγόστεψε,
γιατί δε φώναξα για κείνα που από μπρος μου χαθήκαν,
αφού η ψυχή μου ποτέ δε κιότεψε.

Εκεί που μου δειξες ψέμα μου, βρέθηκα αθόρυβα
και είδα σημεία και τέρατα.
Ζεματισμένα είδα νιάτα για δόλωμα
να ψάχνουν λύτρωση μόνο στα απέριττα.

Να προσκυνάνε θεούς φαρμακωμένα,
να σκύβουν το κεφάλι σε μια γη γριά,
γιατί δε ξεραν ότι φυλάς τα λατρεμένα,
σε μηδέν βαθμούς ζωής υπό σκιά.

Κι ήσουν σα πρίγκιπας εκεί
κι από τη ζήλια μου για λίγο σκύλιασα.
Επινες χρόνο από ασημένιο φλασκί
και στο πήρα από τα χέρια, δε δείλιασα.
Σε έπιασα απ' το λαιμό και σου ψιθύρισα στ αυτιά

Να πας στο διάολο, εγώ θα παω όπου έχει φωτιά.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΛΕΦΤΗ ΨΥΧΩΝ...

ΛΕΞΕΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ...

ΛΕξΕΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ...

Λέξεις που γεμίζουνε χρώματα...Χρώματα φωτεινά, χρώματα σκοτεινά...
Λέξεις που γίνονται εικόνες και σχηματίζουν αργά και σταθερά το παζλ του μέλλοντος μας...
Λέξεις που όταν τις συλλαβίζουν οι άνθρωποι που αγαπάς, φωλιάζουν μέσα στην καρδιά σου..
Λέξεις που άλλοτε γίνονται ουράνιο τόξο στα όνειρά μας και άλλοτε μαχαίρι και φράχτης στην καρδιά μας...
Λέξεις που ομορφαίνουν τη ζωή μας και λάμπει το πρόσωπό μας από ευτυχία...
Λέξεις που μας γεμίζουν αγάπη, δύναμη, ελπίδα και όρεξη για ζωή...
Λέξεις μικρές, ύπουλες και δυνατές, που σκοτεινιάζουν κάθε μας ελπίδα και σβήνουν το χαμόγελό μας...
Λέξεις που τα σημάδια που αφήνουν, μπορούν να λεκιάσουν την καρδιά μας σε χρόνους ανύποπτους...
...και τότε έρχονται οι δικές μας λέξεις....
...ψεύτικες λέξεις... για να σκεπάσουν την πίκρα και την απογοήτευσή που νιώθουμε μέσα μας...
Λέξεις που δεν θέλουν να πληγώσουνε αυτούς που μας πλήγωσανε...
Λέξεις που σφίγγουν την καρδιά και λες.... " ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ, ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ!!! "
.

50 πράγματα που μου έμαθε η ζωή...

Συγγραφέας της λίστας που ακολουθεί είναι η 56χρονη (και όχι ηλικιωμένη - 90χρονη όπως λανθασμένα έχει διαδοθεί στο Internet) Regina Brett, αρθρογράφος σε εφημερίδα του Cleveland στο Ohio των Ηνωμένων Πολιτειών και υποψήφια για βραβείο Pulitzer το 2008 & 2009.

Όπως λέει η ίδια, για να γιορτάσει το γεγονός ότι μεγαλώνει, έγραψε τα 50 πράγματα που της έμαθε η ζωή. Αυτό ήταν και το πιο δημοφιλές άρθρο που έγραψε ποτέ ...;

1. Η ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είναι ωραία.

2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.

3. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να σπαταλάς χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.

4. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.

6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.

7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' το να κλαις μόνος.

8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το δέχεται.

9. Βάζε στην άκρη χρήματα για όταν θα βγεις στη σύνταξή, ξεκινώντας από τον πρώτο σου μισθό.

10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.

11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου για να μην καταστρέφει το παρόν σου.

12. Δεν πειράζει αν σε δουν παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανένας άλλος δεν το κάνει.

5. Πλήρωνε τις πιστωτπαιδιά σου να κλαις.

13. Μην συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα περι τίνος πρόκειται το δικό τους το ταξίδι.

14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς.

15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς.Ο Θεός δεν ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά του.

16. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κάθεσαι να στεναχωριέσαι. Ζήσε!

17. Μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα αν επικεντρωθείς στο σήμερα.

18. Ο συγγραφέας γράφει. Αν θες να γίνεις συγγραφέας, γράψε!
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα και κανέναν άλλο.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι σαν απάντηση.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να γεράσεις για να φορέσεις μοβ χρώμα!
24. To πιο σημαντικό σεξουαλικό όργανο είναι το μυαλό.
25. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
26. Σε κάθε «καταστροφή» σκέψου: «Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;».
27. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
28. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
29. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, δεν είναι δική σου δουλειά.
30. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
31. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
32. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε φροντίσει η δουλειά σου. Θα σε φροντίσουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
33. Πίστευε στα θαύματα.
34. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είναι αυτός που είναι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
35. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
36. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: Να πεθαίνεις νέος.
37. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ηλικία.Κάνε την αξιομνημόνευτη!
38. Διάβασε τους Ψαλμούς. Καλύπτουν κάθε ανθρώπινο συναίσθημα.
39. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
40. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα-δίπλα και βλέπαμε αυτά των άλλων, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
41. Μην παρακολουθείς την ζωή. Βγες μπροστά και ζήσε την στο έπακρο!
42. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.
43. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ό,τι αγάπησες.
44. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
45. Τα καλύτερα έπονται.
46. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
47. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
48. Αν δεν ζητήσεις, δεν θα πάρεις.
49. Να ενδίδεις.
50. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.

otherside.gr