NΟΣΤΑΛΓΙΑ
•26/07/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Πονά η σκέψη σαν σε φέρει
μπροστά στα μάτια της ψυχής.
Κι η ανάσα πιο πολύ βαραίνει
σαν κάνεις μέρες να φανείς.
μπροστά στα μάτια της ψυχής.
Κι η ανάσα πιο πολύ βαραίνει
σαν κάνεις μέρες να φανείς.
Τα όνειρά μας ξεδιπλώνει
που ‘χω κρυμμένα στο συρτάρι.
Τις αναμνήσεις ξεφυλλίζει
μες της μνήμης τ’ ακρογιάλι.
που ‘χω κρυμμένα στο συρτάρι.
Τις αναμνήσεις ξεφυλλίζει
μες της μνήμης τ’ ακρογιάλι.
Μύρια καλέσματα μου στέλνει
σαν το θαλασσινό μελτέμι.
Στην αύρα του έρωτα λουσμένη
πάνω σ’ ανάλαφρη νεφέλη.
σαν το θαλασσινό μελτέμι.
Στην αύρα του έρωτα λουσμένη
πάνω σ’ ανάλαφρη νεφέλη.
Φιλί στα χείλη μας κερνάει
του πόθου με τέχνη ιερή.
Και το κορμί μας αναζητάει
θε να πλαγιάσουμε μαζί.
του πόθου με τέχνη ιερή.
Και το κορμί μας αναζητάει
θε να πλαγιάσουμε μαζί.
Πιστά η καρδιά μου υπακούει
στα σενάρια της ζωής.
Βαθιά τα χτυποκάρδια ακούει
ικετεύει η Φωνή της σιωπής.
στα σενάρια της ζωής.
Βαθιά τα χτυποκάρδια ακούει
ικετεύει η Φωνή της σιωπής.
Τόση αγάπη πως θες να χωρέσει
στη σελίδα σ’ άδειο χαρτί.
Την ύπαρξή μας γερά έχει δέσει
από ατόφια χρυσή κλωστή.
στη σελίδα σ’ άδειο χαρτί.
Την ύπαρξή μας γερά έχει δέσει
από ατόφια χρυσή κλωστή.
Όσο η σκέψη αυτή τριγυρίζει
κι όσο κάνει κύκλους η Γη.
Χτίζω γέφυρες σ’ ότι χωρίζει
η Δύση απ την Ανατολή.
κι όσο κάνει κύκλους η Γη.
Χτίζω γέφυρες σ’ ότι χωρίζει
η Δύση απ την Ανατολή.
Το ερωτικό μας ταξίδι αρχινάει
κι ανοίγει δρόμους στον ουρανό.
Πάνω στο φεγγάρι θε να μας πάει
να γεμίσει ο κόσμος ”σ’ αγαπώ”
κι ανοίγει δρόμους στον ουρανό.
Πάνω στο φεγγάρι θε να μας πάει
να γεμίσει ο κόσμος ”σ’ αγαπώ”
Το ποίημα μπορεί ν’ αποθανατίσει
την στιγμή αυτήν που ζω.
Το χρόνο άφησε να μας οδηγήσει
και κράτησέ με, είμαι εδώ.
την στιγμή αυτήν που ζω.
Το χρόνο άφησε να μας οδηγήσει
και κράτησέ με, είμαι εδώ.
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Πέμπτη, 26 Ιουλίου 2012
Ως τα σύνορα του Oυρανού
•25/07/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Τα βήματά μου οδηγούνται
ως τα σύννεφα
και μετά χάνονται.
Με την ελπίδα παλεύουν
όσα όνειρα έχουν ξεμείνει
μέσα από κουρασμένους στίχους
απ’ την νοσταλγία των καιρών.
Της καρδιάς μου το βάρος
δοκιμάζεται σ’ αυτήν την αφήγηση.
ως τα σύννεφα
και μετά χάνονται.
Με την ελπίδα παλεύουν
όσα όνειρα έχουν ξεμείνει
μέσα από κουρασμένους στίχους
απ’ την νοσταλγία των καιρών.
Της καρδιάς μου το βάρος
δοκιμάζεται σ’ αυτήν την αφήγηση.
Δεν με τρομάζει τ’ αύριο
που όλο ερωτήματα γεννά.
Κι αν κλείσουν πάλι
όλα τα σύνορα του ουρανού;
Δεν θα ‘χω πουθενά να πάω..
Κι αν πάλι νύχτα
αποφασίσω να το σκάσω..
Ποιο σύννεφο θα κατέβει
να με πάρει;
Πέρασαν πολλά ως τώρα
μα αυτό που περίμενα
δεν φάνηκε ακόμη..
που όλο ερωτήματα γεννά.
Κι αν κλείσουν πάλι
όλα τα σύνορα του ουρανού;
Δεν θα ‘χω πουθενά να πάω..
Κι αν πάλι νύχτα
αποφασίσω να το σκάσω..
Ποιο σύννεφο θα κατέβει
να με πάρει;
Πέρασαν πολλά ως τώρα
μα αυτό που περίμενα
δεν φάνηκε ακόμη..
Λόγια κρέμονται απ’ τα χείλη μου
και οι σκέψεις σαν τις φλόγες
στον αέρα που δεν σβήνουν.
Έχω χορτάσει κούραση
μα ποιος θα με καταλάβει;
Καημένε Άνθρωπε δεν σου ζητώ
να με νιώσεις.
Να πάρε λίγο
απ’ τοv ελεύθερο χρόνο μου
και μάθε να περιμένεις..
και οι σκέψεις σαν τις φλόγες
στον αέρα που δεν σβήνουν.
Έχω χορτάσει κούραση
μα ποιος θα με καταλάβει;
Καημένε Άνθρωπε δεν σου ζητώ
να με νιώσεις.
Να πάρε λίγο
απ’ τοv ελεύθερο χρόνο μου
και μάθε να περιμένεις..
Όλοι μας περνάμε
αυτήν την στιγμή.
Είναι αργά
σε λίγο ξημερώνει..
Γύρε το κεφάλι σου
σαν να θες να κοιμηθείς
κι άκου τον χτύπο
της καρδιάς σου σαν μουσική
που δυναμώνει κι αγριεύει..
αυτήν την στιγμή.
Είναι αργά
σε λίγο ξημερώνει..
Γύρε το κεφάλι σου
σαν να θες να κοιμηθείς
κι άκου τον χτύπο
της καρδιάς σου σαν μουσική
που δυναμώνει κι αγριεύει..
Άδεια τα χέρια σου μα η ψυχή
δεν είναι άδεια.
Κι αν ανόητα παιχνίδια
μας παίζει η ζωή;
Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς
σ’ αυτόν τον εφιάλτη;
Εμείς ζούμε σε κόσμο ονειρικό
ακαθόριστο κι απροσδιόριστο
το σχήμα του.
Με ολόφρεσκα λουλούδια
και ζωντανά αρώματα
όπως την θάλασσα
και σαν τον ουρανό
που δεν χορταίνεις
να κοιτάζεις.
δεν είναι άδεια.
Κι αν ανόητα παιχνίδια
μας παίζει η ζωή;
Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς
σ’ αυτόν τον εφιάλτη;
Εμείς ζούμε σε κόσμο ονειρικό
ακαθόριστο κι απροσδιόριστο
το σχήμα του.
Με ολόφρεσκα λουλούδια
και ζωντανά αρώματα
όπως την θάλασσα
και σαν τον ουρανό
που δεν χορταίνεις
να κοιτάζεις.
Ήμουν ένας ταξιδιώτης
και ταξιδιώτης έμεινα
στο φως του σύμπαντος
στου Θεού τα μεγαλεία.
Στους διαδρόμους του μυαλού μου
σαν μαγεμένη χάθηκα..
και ταξιδιώτης έμεινα
στο φως του σύμπαντος
στου Θεού τα μεγαλεία.
Στους διαδρόμους του μυαλού μου
σαν μαγεμένη χάθηκα..
Ο κόσμος μην περιμένεις
δεν θ’ αλλάξει ποτέ
ούτε η γη τροχιά.
Όμως περήφανα η Μοίρα
μας χαμογελά.
δεν θ’ αλλάξει ποτέ
ούτε η γη τροχιά.
Όμως περήφανα η Μοίρα
μας χαμογελά.
Όχι άλλα μάταια τραγούδια..
Όχι άλλα Ποιήματα..
Άπλωνε τις φτερούγες σου
ως τα στερνά σου βήματα._
Όχι άλλα Ποιήματα..
Άπλωνε τις φτερούγες σου
ως τα στερνά σου βήματα._
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
19 Ιουνίου 2012
•27/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Aρκεί να τρέχω πάντοτε
πίσω απ’ άγνωστους στίχους.
Σε διάφανους ορίζοντες
χαμένους παραδείσους.
πίσω απ’ άγνωστους στίχους.
Σε διάφανους ορίζοντες
χαμένους παραδείσους.
Τον ήλιο ν’ ανταμώσω
τα φτερά μου να στεγνώσει.
Πριν έρθει η ώρα και χαθεί
στην δύση όταν ξαπλώσει.
τα φτερά μου να στεγνώσει.
Πριν έρθει η ώρα και χαθεί
στην δύση όταν ξαπλώσει.
Στην σκιά του φεγγαριού
το βήμα του ακολουθώντας.
Στην κουρτίνα τ’ ουρανού
στ’ όρια του νου γλιστρώντας.
το βήμα του ακολουθώντας.
Στην κουρτίνα τ’ ουρανού
στ’ όρια του νου γλιστρώντας.
Σε ολάνοιχτα οράματα ζωής
που κρύβω στην παλάμη.
Να ενώσω, ρίματα της γης
στης σκέψης τ’ ακρογιάλι.
που κρύβω στην παλάμη.
Να ενώσω, ρίματα της γης
στης σκέψης τ’ ακρογιάλι.
Στην εποχή που ο Έρωτας
ακόμη με προσμένει.
Έλα οίστρε μου ποιητικέ
κάλυψέ με, μην περιμένει.
ακόμη με προσμένει.
Έλα οίστρε μου ποιητικέ
κάλυψέ με, μην περιμένει.
Να ζεσταθούν οι αγκαλιές
σε στήθη παγωμένα.
Τα λόγια σου τα πλουμιστά
χάρισε στον καθένα.
σε στήθη παγωμένα.
Τα λόγια σου τα πλουμιστά
χάρισε στον καθένα.
Μη μείνουν δίχως όνειρα
άνθρωποι προδομένοι.
Σκόρπισε την ελπίδα σου
μην ζουν απελπισμένοι.
άνθρωποι προδομένοι.
Σκόρπισε την ελπίδα σου
μην ζουν απελπισμένοι.
Έλα της ποίησης Θεέ
σε μάτια που βουρκώνουν.
Τα χτυποκάρδια ανάβαλε
ψυχές που τσαλακώνουν.
σε μάτια που βουρκώνουν.
Τα χτυποκάρδια ανάβαλε
ψυχές που τσαλακώνουν.
Γίνε καθρέπτης νοερός
μέσα στα ποιήματά μου.
Αγκάλιασέ με, μην μιλάς
ξημέρωσε, κοντά μου.
μέσα στα ποιήματά μου.
Αγκάλιασέ με, μην μιλάς
ξημέρωσε, κοντά μου.
Στην γκρίζα απογύμνωση
στην κάθε αποθυμιά.
Στο λίκνισμα του έρωτα
φίλησε χείλη θνητά.
στην κάθε αποθυμιά.
Στο λίκνισμα του έρωτα
φίλησε χείλη θνητά.
Γονάτισε η πένα μου
ικέτης της ομορφιά σου.
Δούλος πιστός στέκομαι
μπρος στα προστάγματά σου.
ικέτης της ομορφιά σου.
Δούλος πιστός στέκομαι
μπρος στα προστάγματά σου.
Κυλάει η εμμονή σου
στις φλέβες μου στο αίμα.
Στο πάθος της ποίησης
θέλω μόνο εσένα.
στις φλέβες μου στο αίμα.
Στο πάθος της ποίησης
θέλω μόνο εσένα.
Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Μαζί μου έλα στ’ όνειρο
•22/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Come with me dream
Έλα μαζί μου στ’ όνειρο.
Έλα κι άγγιξέ με.
Φλόγα μου που δεν έσβησες.
Για σένα τυραννιέμαι.
Έλα κι άγγιξέ με.
Φλόγα μου που δεν έσβησες.
Για σένα τυραννιέμαι.
Τα χέρια απλώνω, εκλιπαρώ.
Έλα κι αγκάλιασέ με.
Τα χείλη μου σου φωνάζουν.
Για σένα κρατιέμαι.
Έλα κι αγκάλιασέ με.
Τα χείλη μου σου φωνάζουν.
Για σένα κρατιέμαι.
Στα όρια του πουθενά.
Σε λίγες γραμμές χαραγμένες.
Στο γκρι του μολυβιού.
Σ’ άσπρο χαρτί πλεγμένες.
Σε λίγες γραμμές χαραγμένες.
Στο γκρι του μολυβιού.
Σ’ άσπρο χαρτί πλεγμένες.
Η λάμψη απ’ το βλέμμα σου.
Το φάρμακο στον πόνο.
Το φως απ΄ το σκοτάδι σου.
Πάντα μου σπέρνει φόβο.
Το φάρμακο στον πόνο.
Το φως απ΄ το σκοτάδι σου.
Πάντα μου σπέρνει φόβο.
Στους ώμους το ψέμα βαραίνει.
Στις μέρες της αλήθειας.
Και οι ελπίδες χάνονται συχνά.
Στην συννεφιά της νύχτας.
Στις μέρες της αλήθειας.
Και οι ελπίδες χάνονται συχνά.
Στην συννεφιά της νύχτας.
Με πονεμένη περηφάνια σου μιλώ.
Δε ζούσα πριν να σε γνωρίσω.
Φύγε μακριά μου ή έλα κοντά
Τον έρωτά σου μην λησμονήσω.
Δε ζούσα πριν να σε γνωρίσω.
Φύγε μακριά μου ή έλα κοντά
Τον έρωτά σου μην λησμονήσω.
Τα όνειρα δεν έχουνε καρδιά.
Αλλιώς θα σε μισούσαν.
Και της αγάπης μου τα δάκρυα.
Θα σε νοσταλγούσαν.
Αλλιώς θα σε μισούσαν.
Και της αγάπης μου τα δάκρυα.
Θα σε νοσταλγούσαν.
Κάπου μες τα φυλλοκάρδια σου.
Έχεις ένα όνειρο χαμένο.
Έσκυψα με λατρεία το προσκύνησα.
Βαθιά το ‘χεις κρυμμένο.
Έχεις ένα όνειρο χαμένο.
Έσκυψα με λατρεία το προσκύνησα.
Βαθιά το ‘χεις κρυμμένο.
Συγνώμη που φοβάμαι τις λέξεις.
Και δεν τολμώ να σου μιλήσω.
Μα πιότερο φοβάμαι τις στιγμές.
Κι αργοπεθαίνω πριν να ζήσω.
Και δεν τολμώ να σου μιλήσω.
Μα πιότερο φοβάμαι τις στιγμές.
Κι αργοπεθαίνω πριν να ζήσω.
Τρελή διαίσθηση του παραλόγου.
Στον απόηχό σου ξημερώνω.
Την ώρα της ακατανίκητης σιωπής.
Στην απουσία σου τελειώνω.
Στον απόηχό σου ξημερώνω.
Την ώρα της ακατανίκητης σιωπής.
Στην απουσία σου τελειώνω.
Μαζί μου έλα στ’ όνειρο.
Έλα, ταξίδεψέ με.
Μην φτιάξεις λέξεις να μου πεις.
Απλά αγάπησέ με.
Έλα, ταξίδεψέ με.
Μην φτιάξεις λέξεις να μου πεις.
Απλά αγάπησέ με.
Τη μάσκα της θλίψης μου πετώ.
Στα μάτια μέσα κοίταξέ με.
Μπροστά μου μην μένεις σιωπηλός.
Κι αν κάνω λάθος που σ’ αγαπώ.
Απλά συγχώρεσέ με.
Στα μάτια μέσα κοίταξέ με.
Μπροστά μου μην μένεις σιωπηλός.
Κι αν κάνω λάθος που σ’ αγαπώ.
Απλά συγχώρεσέ με.
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Τρίτη, 21 Φεβρουαρίου 2012
Poem by, toxotina ’73
Εσύ, μόνο Εσύ! ~ You, only You!
•21/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Που ήρθες και μου ζωγράφισες
με χάδια, το κορμί μου.
Σαν λάφυρο εμφύλιου πολέμου
κέρδισες, την ψυχή μου.
με χάδια, το κορμί μου.
Σαν λάφυρο εμφύλιου πολέμου
κέρδισες, την ψυχή μου.
Στ’ αστέρια, σπίτι μου ‘χτισες
κι αμπάρωσες την πόρτα.
Γνωρίζοντας, πως ο έρωτάς μας
δεν δέχεται δεσμά.
κι αμπάρωσες την πόρτα.
Γνωρίζοντας, πως ο έρωτάς μας
δεν δέχεται δεσμά.
Ηδονή του μυαλού μου.
Εσύ, μόνο Εσύ!
Εσύ, μόνο Εσύ!
Που τα κρυμμένα μου όνειρα
είδες μες την ματιά μου.
Επιβάλοντας την αύρα της σιωπής
και της αγάπης στ’ όριά μου.
είδες μες την ματιά μου.
Επιβάλοντας την αύρα της σιωπής
και της αγάπης στ’ όριά μου.
Σκορπίστηκες στον ουρανό
έγινες φως, να με φωτίζεις.
Δίνοντας γεύση στην σκέψη μου
τις γκρίζες λέξεις χρωματίζεις.
έγινες φως, να με φωτίζεις.
Δίνοντας γεύση στην σκέψη μου
τις γκρίζες λέξεις χρωματίζεις.
Της καρδιάς μου, ταυτότητα.
Εσύ, μόνο Εσύ!
Εσύ, μόνο Εσύ!
Ξένα βήματα ακολούθησα
κι όμως χάθηκα στα δικά σου.
Έγινες τ’ όραμα της ζωής
κι ονειρεύομαι, τ’ όνειρά σου.
κι όμως χάθηκα στα δικά σου.
Έγινες τ’ όραμα της ζωής
κι ονειρεύομαι, τ’ όνειρά σου.
Τα δάκρυα της χαράς μου
στου χρόνου, την κλεψύδρα.
Μου ‘μαθες τρόπους να κοιμάμαι
στα σύννεφα, ήρεμα τη νύχτα.
στου χρόνου, την κλεψύδρα.
Μου ‘μαθες τρόπους να κοιμάμαι
στα σύννεφα, ήρεμα τη νύχτα.
Της Μοίρας μου, επιλογή.
Εσύ, μόνο Εσύ!
Εσύ, μόνο Εσύ!
Παλμός μου έγινες γλυκός
των αισθήσεων, παραζάλη.
Αβέβαιο αν νικήσω ή αν χαθώ
στου έρωτα την πάλη.
των αισθήσεων, παραζάλη.
Αβέβαιο αν νικήσω ή αν χαθώ
στου έρωτα την πάλη.
Ακολουθώντας την ηχώ σαν μαγεμένη
να ‘μαι στο πλάι σου δική σου.
Με παράλληλες, καυτές ανάσες
μεταλαμβάνοντας το φιλί σου.
να ‘μαι στο πλάι σου δική σου.
Με παράλληλες, καυτές ανάσες
μεταλαμβάνοντας το φιλί σου.
Η γλώσσα των χεριών μου.
Εσύ, μόνο Εσύ!
Εσύ, μόνο Εσύ!
Ίσως δεν θα ‘χω μυαλό
αύριο να σκεφτώ.
Ίσως ούτε και μιλιά
να στο φωνάξω.
Ίσως όλοι με σταυρώσουν
απόψε γι’ αυτό.
Κι όσα σμιλεύω με λόγια
δεν σου γράψω.
αύριο να σκεφτώ.
Ίσως ούτε και μιλιά
να στο φωνάξω.
Ίσως όλοι με σταυρώσουν
απόψε γι’ αυτό.
Κι όσα σμιλεύω με λόγια
δεν σου γράψω.
Δεν σ’ αποχαιρετώ.
Ούτε και σ’ απαρνιέμαι.
Μια ευχή σου μονάχα κρατώ:
‘‘Μακρυά μου μην φεύγεις
από Εσένα κρατιέμαι”
Ούτε και σ’ απαρνιέμαι.
Μια ευχή σου μονάχα κρατώ:
‘‘Μακρυά μου μην φεύγεις
από Εσένα κρατιέμαι”
Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Πήρα τ’ όνειρά μας κι έφυγα
•19/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Λέξεις τυπώνονται
και σου εξηγούν
μ’ ανυπομονησία.
Τα λόγια σου είναι περιττά
σ’ αυτήν την ιστορία.
και σου εξηγούν
μ’ ανυπομονησία.
Τα λόγια σου είναι περιττά
σ’ αυτήν την ιστορία.
Ωραίο μου Ποίημα.
Γλυκό ξενύχτι ερωτικό
στο βλέμμα των ματιών σου.
Γλυκό ξενύχτι ερωτικό
στο βλέμμα των ματιών σου.
Τρελό μεθύσι λέξεων
και αντιπαραθέσεων.
Σαν άνεμος καταστροφής
που όλα τα συνεπαίρνει.
και αντιπαραθέσεων.
Σαν άνεμος καταστροφής
που όλα τα συνεπαίρνει.
Άνθρωπε μου μην ξεχνάς.
Πόσες είναι οι φωνές
που μιλούν στην λογική σου;
Άραγε μέσα τι κρύβεις
στα σοκάκια της ψυχής σου;
Πόσες είναι οι φωνές
που μιλούν στην λογική σου;
Άραγε μέσα τι κρύβεις
στα σοκάκια της ψυχής σου;
Σ’ εκείνον τον μεγάλο ωκεανό
μόνος πως κολυμπάς;
Υπάρχουν ανοιχτές πληγές
πολλές και θα πονάς.
μόνος πως κολυμπάς;
Υπάρχουν ανοιχτές πληγές
πολλές και θα πονάς.
Μεγάλη κουβέντα
περιμένει την λύτρωση.
Έρχονται ώρες των επιλόγων.
Άγρυπνα μάτια, σπασμένη ηχώ.
Εικόνες ξεπροβάλουν
περασμένες στο Παρόν.
Σ’ άλλη διάσταση, στο φως.
περιμένει την λύτρωση.
Έρχονται ώρες των επιλόγων.
Άγρυπνα μάτια, σπασμένη ηχώ.
Εικόνες ξεπροβάλουν
περασμένες στο Παρόν.
Σ’ άλλη διάσταση, στο φως.
Ομίχλη μου έκλεινε τον δρόμο
για να ‘ρθω σ’ εσένα να γυρίσω.
Της απόγνωσης φώναζαν τα σημάδια
τα όνειρά μας πήρα κι έφυγα..
Μακριά σου για να ζήσω.
για να ‘ρθω σ’ εσένα να γυρίσω.
Της απόγνωσης φώναζαν τα σημάδια
τα όνειρά μας πήρα κι έφυγα..
Μακριά σου για να ζήσω.
Μα όλος ο κόσμος σου
ζεστά μ’ αγκαλιάζει.
Με το χάδι η σκιά σου
μυρώνει το κορμί μου.
Η αγνή αγάπη
που μου έδωσες στενάζει.
Παραβιάζοντας
το σύμπαν της ζωής μου.
ζεστά μ’ αγκαλιάζει.
Με το χάδι η σκιά σου
μυρώνει το κορμί μου.
Η αγνή αγάπη
που μου έδωσες στενάζει.
Παραβιάζοντας
το σύμπαν της ζωής μου.
Ο έρωτας μας κρέμεται
στην άκρη μιας κλωστής.
Είμαι ακόμη εδώ λοιπόν
κι εσένα περιμένω.
Μια μελωμένη εποχή
να ξημερώσει αναμένω.
στην άκρη μιας κλωστής.
Είμαι ακόμη εδώ λοιπόν
κι εσένα περιμένω.
Μια μελωμένη εποχή
να ξημερώσει αναμένω.
Ν’ αλλάξει χτύπους της Καρδιάς.
Ν’ αλλάξει Πεπρωμένο._
Ν’ αλλάξει Πεπρωμένο._
Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Σώσε με
•17/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Η φωνή μου είχε λυγίσει
στο Χειμώνα, το βαρύ.
Ο ουρανός μου, τα όριά μου
τον χτυπούσαν κεραυνοί.
στο Χειμώνα, το βαρύ.
Ο ουρανός μου, τα όριά μου
τον χτυπούσαν κεραυνοί.
Για κάθε όνειρο χαμένο
που πλανιόταν στην σιωπή.
Στο νου και στην καρδιά μου
κάνε την ανατροπή.
που πλανιόταν στην σιωπή.
Στο νου και στην καρδιά μου
κάνε την ανατροπή.
Μα ποιός νομίζεις πως σε βλέπει;
Ποιός νομίζεις πως σε ακούει;
Ποιός καλύτερα σε νιώθει από μένα;
Κανένας.
Ποιός νομίζεις πως σε ακούει;
Ποιός καλύτερα σε νιώθει από μένα;
Κανένας.
Σώσε με ή σύντριψέ με.
Μάταια ψάχνεις για να βρεις
τις ώρες σου μην σπαταλάς.
Των αναμνήσεων τα σημάδια
άργησες μην τα μετράς.
Ο χρόνος μόνο σ’ άφησε
πίσω σου μην κοιτάς.
τις ώρες σου μην σπαταλάς.
Των αναμνήσεων τα σημάδια
άργησες μην τα μετράς.
Ο χρόνος μόνο σ’ άφησε
πίσω σου μην κοιτάς.
Αρνούμαι την αξιοπρέπειά μου
σαν λες πως μ’ αγαπάς.
Σβήνω και χάνω τους σφυγμούς
σαν αστραπή όταν περνάς.
σαν λες πως μ’ αγαπάς.
Σβήνω και χάνω τους σφυγμούς
σαν αστραπή όταν περνάς.
Μα ποιός θα σε βρει, άραγε ποιός;
Ποιός ακολουθά τα βήματά σου;
Ποιός προσεύχεται, μην παρασυρθείς;
Κανείς.
Ποιός ακολουθά τα βήματά σου;
Ποιός προσεύχεται, μην παρασυρθείς;
Κανείς.
Σώσε με ή σκόρπισέ με.
Αργεί το Μέλλον μου πολύ ακόμα.
Γιατί σ’ αγάπησα στο Παρελθόν.
Μια λέξη γράφω, Τιμωρία.
Υστερόγραφο: Στο Παρόν.
Γιατί σ’ αγάπησα στο Παρελθόν.
Μια λέξη γράφω, Τιμωρία.
Υστερόγραφο: Στο Παρόν.
Της νύχτας διώξε μου το βάρος
και μια υπόσχεση θυμήσου.
Πως θα ‘μαι δίπλα σου για πάντα
γείρε πάνω μου κρατήσου.
και μια υπόσχεση θυμήσου.
Πως θα ‘μαι δίπλα σου για πάντα
γείρε πάνω μου κρατήσου.
Σώσε με πριν να ‘ρθει μπόρα.
Αγάπησέ με αν θέλεις τώρα.
Σώσε με, στο χώμα να πλαγιάσω.
Tον λογισμό να ξεγελάσω.
Αγάπησέ με αν θέλεις τώρα.
Σώσε με, στο χώμα να πλαγιάσω.
Tον λογισμό να ξεγελάσω.
Μα ποιός ζεσταίνει δυο ανάσες;
Ποιός κλαίει και πονά για δύο;
Με δάκρια ποιός θα σε βαπτίσει;
Ποιός λησμόνησε, ένοχα να ζήσει;
Ο Έρωτάς μου μην σου λείψει.
Ποιός κλαίει και πονά για δύο;
Με δάκρια ποιός θα σε βαπτίσει;
Ποιός λησμόνησε, ένοχα να ζήσει;
Ο Έρωτάς μου μην σου λείψει.
Σώσε με, ή εγκατέλειψέ με.
Γράμματα χείμαρρος μέσα μου να σε πνίξω.
Σφίγγω τα χείλη μου και πάλι σε ματώνω.
Όσα δεν μπόρεσα με στίχους ν’ αποδείξω
Στους νόμους της αγάπης, αθώα σου δηλώνω.
Σφίγγω τα χείλη μου και πάλι σε ματώνω.
Όσα δεν μπόρεσα με στίχους ν’ αποδείξω
Στους νόμους της αγάπης, αθώα σου δηλώνω.
Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Όταν η Αγάπη ζωγραφίζει
•07/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
When Love Paints
Στην άκρη ενός σύννεφου ξημέρωσα.
Ελπιδοφόρα η σημερινή μου μέρα.
Αιχμαλωτίζω τις πιο όμορφες λέξεις.
Για να σου περιγράψω τον κόσμο μου.
Με δάκρυα της χαράς ο Ήλιος μου γελά.
Κι εγώ στον Ουρανό, λέω μια καλημέρα.
Ελπιδοφόρα η σημερινή μου μέρα.
Αιχμαλωτίζω τις πιο όμορφες λέξεις.
Για να σου περιγράψω τον κόσμο μου.
Με δάκρυα της χαράς ο Ήλιος μου γελά.
Κι εγώ στον Ουρανό, λέω μια καλημέρα.
Κοίταξέ με, είμαι εδώ και σ’ αγαπάω.
Μην μου λυπάσαι, ανάσα μου γλυκιά.
Κοίταξέ με, μ’ αγγίζεις και πονάω.
Τους παλμούς μου μέτρησε στην καρδιά.
Μην μου λυπάσαι, ανάσα μου γλυκιά.
Κοίταξέ με, μ’ αγγίζεις και πονάω.
Τους παλμούς μου μέτρησε στην καρδιά.
Διψάς;
Να πω στα σύννεφα να τρέξουν.
Δροσερό νερό να σε ποτίσουν.
Κρυώνεις;
Να στείλω αχτίδες του ήλιου.
Να ‘ρθουν κοντά σου να σταθούν.
Πεινάς;
Όλο το νέκταρ των ανθών.
Να πάω να σου μαζέψω.
Κι αν θέλεις και την καρδιά μου δίνω.
Χίλια κομμάτια στην χαρίζω.
Παρ’ την για σένα άλλωστε χτυπά.
Να πω στα σύννεφα να τρέξουν.
Δροσερό νερό να σε ποτίσουν.
Κρυώνεις;
Να στείλω αχτίδες του ήλιου.
Να ‘ρθουν κοντά σου να σταθούν.
Πεινάς;
Όλο το νέκταρ των ανθών.
Να πάω να σου μαζέψω.
Κι αν θέλεις και την καρδιά μου δίνω.
Χίλια κομμάτια στην χαρίζω.
Παρ’ την για σένα άλλωστε χτυπά.
Νύχτες ατέλειωτες προσευχήθηκα στο Θεό.
Πόσο αντέχει μια ζωή που σύντομα τελειώνει;
Ίσως της μοίρας να ‘τανε αστέρι λαμπερό.
Σβήνοντας η ελπίδα την φλόγα ν’ ανυψώνει.
Πόσο αντέχει μια ζωή που σύντομα τελειώνει;
Ίσως της μοίρας να ‘τανε αστέρι λαμπερό.
Σβήνοντας η ελπίδα την φλόγα ν’ ανυψώνει.
Ωσότου φάνηκες σε μια χαραμάδα φως.
Ένα κλαράκι αμυγδαλιάς άνθισε στην ψυχή μου.
Ο Χειμώνας φεύγει θλιμμένος, σκοτεινός.
Kι όλο πουλιά τριγύριζαν την μέρα την δική μου.
Ένα κλαράκι αμυγδαλιάς άνθισε στην ψυχή μου.
Ο Χειμώνας φεύγει θλιμμένος, σκοτεινός.
Kι όλο πουλιά τριγύριζαν την μέρα την δική μου.
Κοίταξέ με είμαι εδώ και σ’ αγαπάω
κάθε μου ώρα, πιο πολύ, πιο βαθιά.
Κοίταξέ με, εγώ σ’ εσένα με χρωστάω
δικά σου τα όνειρα, κάθε μου βραδιά.
κάθε μου ώρα, πιο πολύ, πιο βαθιά.
Κοίταξέ με, εγώ σ’ εσένα με χρωστάω
δικά σου τα όνειρα, κάθε μου βραδιά.
Απ’ της καρδιάς μου τα χείλη σου μιλάω.
Ακούγοντας την ηχώ της αναπνοής σου.
Στον ρυθμό χορεύοντας χαμένη σ’ ακολουθάω.
Η μαγεία του χορού είναι δική σου.
Ακούγοντας την ηχώ της αναπνοής σου.
Στον ρυθμό χορεύοντας χαμένη σ’ ακολουθάω.
Η μαγεία του χορού είναι δική σου.
Κάθε λέξη αποτελείται από γράμματα πολλά.
Κάθε μου σκέψη όμως έχει μονάχα Εσένα.
Κάθε ένας στίχος αναβιώνει Όνειρα τρελά.
Αρκούν και περισσεύουν αν έχεις Εμένα.
Κάθε μου σκέψη όμως έχει μονάχα Εσένα.
Κάθε ένας στίχος αναβιώνει Όνειρα τρελά.
Αρκούν και περισσεύουν αν έχεις Εμένα.
Δευτέρα, 6 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Στον πυρετό της Ποίησης
•05/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
In the heat of Poetry ~ Romantic Poetry
Ακόμη μια νύχτα για μένα ξημέρωσε
κι άλλη μια μέρα με γυρίζει πάλι πίσω.
Μπροστά μου ένα όνειρο με προσπέρασε
κι η ελπίδα μάχεται τη ζωή μου να ζήσω.
κι άλλη μια μέρα με γυρίζει πάλι πίσω.
Μπροστά μου ένα όνειρο με προσπέρασε
κι η ελπίδα μάχεται τη ζωή μου να ζήσω.
Το μυαλό μου κύλησε στα περασμένα
σκαρφαλώνοντας τα χαράματα στον ουρανό.
Αφήνοντας τα χνάρια στην αφή του
σε αδιέξοδους δρόμους του να μην χαθώ.
σκαρφαλώνοντας τα χαράματα στον ουρανό.
Αφήνοντας τα χνάρια στην αφή του
σε αδιέξοδους δρόμους του να μην χαθώ.
Πλάι σε χαμογελαστούς ανθρώπους
που έχουν την ανάγκη της συντροφιάς μου.
Ταξιδεύοντας στην ανατολή του ήλιου
γλυκός παλμός στα μέρη της καρδιάς μου.
που έχουν την ανάγκη της συντροφιάς μου.
Ταξιδεύοντας στην ανατολή του ήλιου
γλυκός παλμός στα μέρη της καρδιάς μου.
Κλείνω τα μάτια μπρος την στιγμή
αφήνω όλα τα δάκρυα ελεύθερα της γης.
Μοναδική μου σκέψη μέγιστη προσευχή
σ’ ευθείες δίχως τέλος η φωνή της ψυχής.
αφήνω όλα τα δάκρυα ελεύθερα της γης.
Μοναδική μου σκέψη μέγιστη προσευχή
σ’ ευθείες δίχως τέλος η φωνή της ψυχής.
Σπάσε τα δεσμά και πέταξε μαζί μου
βγες απ’ τους κανόνες των αισθήσεών σου.
Ελευθερώσου απ’ το τάχα και το δήθεν
προσέγγισε τ’ απίθανα στον ουρανό σου.
βγες απ’ τους κανόνες των αισθήσεών σου.
Ελευθερώσου απ’ το τάχα και το δήθεν
προσέγγισε τ’ απίθανα στον ουρανό σου.
Κρεμασμένα στο χείλος του γκρεμού
τα όνειρα απ’ της καρδιάς μου το παλάτι.
Βαριά τα λόγια πριν πέσουν στο χαρτί
σαν σμίξω χρώμα του έρωτα μαζί με την αγάπη.
τα όνειρα απ’ της καρδιάς μου το παλάτι.
Βαριά τα λόγια πριν πέσουν στο χαρτί
σαν σμίξω χρώμα του έρωτα μαζί με την αγάπη.
Γίνομαι του ήλιου αχτίδες να σ’ αγγίζουν
ένα με το θρόισμα του ανέμου για να σε ξυπνώ.
Δεν κοιμάμαι στα σκοτάδια με φοβίζουν
με γρήγορη κοφτή ανάσα σου φωνάζω σ’ αγαπώ.
ένα με το θρόισμα του ανέμου για να σε ξυπνώ.
Δεν κοιμάμαι στα σκοτάδια με φοβίζουν
με γρήγορη κοφτή ανάσα σου φωνάζω σ’ αγαπώ.
Κράτησε αγκαλιά τους στεναγμούς μου
κυρίαρχη δύναμη μπορείς να μου χαρίσεις.
Σαν ανέβεις μαζί μου προς τον ουρανό
στον παλιό σου εαυτό δεν θα θες να γυρίσεις.
κυρίαρχη δύναμη μπορείς να μου χαρίσεις.
Σαν ανέβεις μαζί μου προς τον ουρανό
στον παλιό σου εαυτό δεν θα θες να γυρίσεις.
Χέρι, χέρι μες στο μάτι του κυκλώνα
θα διαπιστώσεις πιο πολλά αμοιβαία πάθη.
Στον πυρετό της ποίησης μην αρνηθείς
λίγη αγάπη ζητώ και την σκέψη σου να ‘ρθει.
θα διαπιστώσεις πιο πολλά αμοιβαία πάθη.
Στον πυρετό της ποίησης μην αρνηθείς
λίγη αγάπη ζητώ και την σκέψη σου να ‘ρθει.
Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Υπάρχει Ελπίδα
•03/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιοThere is Hope ~ Romantic Poetry
Είναι όμορφο κι ενθαρρυντικό
στο νέο μου ποίημα υπάρχει
η Ελπίδα ίσως γι’ αυτό.
στο νέο μου ποίημα υπάρχει
η Ελπίδα ίσως γι’ αυτό.
Ελπίδα για την Αγάπη.
Για τον Έρωτα.
Την Ζωή..
Για τον Έρωτα.
Την Ζωή..
Ας δούμε την ιστορία
της ρίζας αυτής..
της ρίζας αυτής..
Αν ήταν στην πέτρα;
Θα ‘χαν φυτρώσει
πάνω της λουλούδια.
Αν ήταν στη μουσική;
Οι στίχοι της θα ‘ταν
αίσια τραγούδια.
Θα ‘χαν φυτρώσει
πάνω της λουλούδια.
Αν ήταν στη μουσική;
Οι στίχοι της θα ‘ταν
αίσια τραγούδια.
Αν ήταν στο δάκρυ;
Της αγάπης που υπομένει
θα ‘ταν το μαντήλι.
Αν ήταν της ψυχής;
Ανάσα θα ‘χαν και φιλί
τα έρημα χείλη.
Της αγάπης που υπομένει
θα ‘ταν το μαντήλι.
Αν ήταν της ψυχής;
Ανάσα θα ‘χαν και φιλί
τα έρημα χείλη.
Αν ήταν στον πόνο;
Σε μια πληγή ανοιχτή
κανείς δεν θα πονούσε.
Αν ήταν απόσταγμα καρπού;
Κόρη τ’ έβδομου ουρανού
γλυκά θα μας μεθούσε.
Σε μια πληγή ανοιχτή
κανείς δεν θα πονούσε.
Αν ήταν απόσταγμα καρπού;
Κόρη τ’ έβδομου ουρανού
γλυκά θα μας μεθούσε.
Αν ήταν της βροχής;
Μες το ουράνιο τόξο
τις στάλες θα ‘χε πλέξει.
Αν ήταν έστω μια λέξη;
Τ’ όνομά της μοναχά
θα ‘χε πάλι διαλέξει.
Μες το ουράνιο τόξο
τις στάλες θα ‘χε πλέξει.
Αν ήταν έστω μια λέξη;
Τ’ όνομά της μοναχά
θα ‘χε πάλι διαλέξει.
Αν ήταν η καλή αρχή;
Πριν την άσχημη στιγμή
το τέλος θα σταματούσε.
Αν ήταν άστρο της ευχής;
Μες την σκέψη του ποιητή
της ψυχής την πένα
θ’ ακουμπούσε.
Πριν την άσχημη στιγμή
το τέλος θα σταματούσε.
Αν ήταν άστρο της ευχής;
Μες την σκέψη του ποιητή
της ψυχής την πένα
θ’ ακουμπούσε.
Αν ήταν σε μια συμβουλή;
Τριγύρω μας θα πετούσε
η τρέλα θα χανόταν
στο χάος θα γυρνούσε.
Τριγύρω μας θα πετούσε
η τρέλα θα χανόταν
στο χάος θα γυρνούσε.
Την δόξασαν, την ύμνησαν
ως πολύτιμο φυλαχτό.
Οι Άνθρωποι την έκρυψαν
μέσα τους μυστικό.
ως πολύτιμο φυλαχτό.
Οι Άνθρωποι την έκρυψαν
μέσα τους μυστικό.
Αν ήταν της Ειρήνης η πνοή;
Δεν θα ζούσε ανάμεσά μας
του πολέμου η απειλή.
Δεν θα ζούσε ανάμεσά μας
του πολέμου η απειλή.
Αν ήταν άγγελος φρουρός;
Μες του ονείρου τον παλμό
θα πέθαινε ο εφιάλτης.
Μες του ονείρου τον παλμό
θα πέθαινε ο εφιάλτης.
Αν ήταν μέρος στο κορμί;
Στα σύννεφα που επιθυμεί
θα ‘χε στρωμένη κλίνη.
Στα σύννεφα που επιθυμεί
θα ‘χε στρωμένη κλίνη.
Αν ήταν ολόγιομο φεγγάρι;
Το σκοτάδι της νύχτας
θα ‘χε ασημένια χάρη.
Το σκοτάδι της νύχτας
θα ‘χε ασημένια χάρη.
Στη χώρα των ονείρων
αν ήταν αερικό;
Όνομα των ηπείρων
θα ‘ταν το σ’ αγαπώ.
αν ήταν αερικό;
Όνομα των ηπείρων
θα ‘ταν το σ’ αγαπώ.
Με αγγελικές πνοές δεμένο
το πέπλο σου Ελπίδα ακολουθώ.
Μπροστά μου εσύ, ξοπίσω εγώ
δρόμους ν’ ανοίγεις μην χαθώ.
το πέπλο σου Ελπίδα ακολουθώ.
Μπροστά μου εσύ, ξοπίσω εγώ
δρόμους ν’ ανοίγεις μην χαθώ.
Αναρωτήθηκες ποτέ
από πού προήλθε αυτή η λέξη;
Μια λέξη που θα σε ξάφνιαζε
σαν διαπιστώσεις τις αξίες
που μπορεί να χωρέσει._
από πού προήλθε αυτή η λέξη;
Μια λέξη που θα σε ξάφνιαζε
σαν διαπιστώσεις τις αξίες
που μπορεί να χωρέσει._
Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Τελευταίος σταθμός ~ Last station
•01/02/2012 • Γράψτε ένα σχόλιο
Μοναχικό τ’ αποκαλυπτικό μου ταξίδι.
Δεν είναι του αποχαιρετισμού στιγμή.
Ωσότου υπάρχουν διαθέσιμες σκέψεις.
Έφτασα πλέον στον τελευταίο μου σταθμό.
Θα μείνω απόψε εδώ για να με προσπεράσεις.
Δεν είναι του αποχαιρετισμού στιγμή.
Ωσότου υπάρχουν διαθέσιμες σκέψεις.
Έφτασα πλέον στον τελευταίο μου σταθμό.
Θα μείνω απόψε εδώ για να με προσπεράσεις.
Είναι της μοίρας μου που βιάζεται να φύγει.
Με τα δεσμά της λογικής πίσω να με τυλίγει.
Την άκρη του νήματος περιμένει να της δείξω.
Την στιγμή της απογραφής τα λάθη να μετρήσω.
Φεύγοντας δίχως νόημα να την ακολουθήσω.
Με τα δεσμά της λογικής πίσω να με τυλίγει.
Την άκρη του νήματος περιμένει να της δείξω.
Την στιγμή της απογραφής τα λάθη να μετρήσω.
Φεύγοντας δίχως νόημα να την ακολουθήσω.
Το φως η μέρα χαμηλώνει και ήρεμα με κοιτάζει.
Μου βάζει ρούχα βραδινά την μουσική διατάζει.
Σε μια ανυπόταχτη ζωή που κάθε ώρα αλλάζει.
Στην πτώση των αστεριών που είναι η τελευταία.
Στα σύνορα του ουρανού να ‘ναι η πιο ωραία.
Μου βάζει ρούχα βραδινά την μουσική διατάζει.
Σε μια ανυπόταχτη ζωή που κάθε ώρα αλλάζει.
Στην πτώση των αστεριών που είναι η τελευταία.
Στα σύνορα του ουρανού να ‘ναι η πιο ωραία.
Στον απέναντι σταθμό η ψυχή μου σπαρταράει.
Την αλήθεια μες στο ψέμα να βρω παρακαλάει.
Στη μοναξιά της γης φεύγει η ελπίδα τελευταία.
Γεννιούνται στίχοι αγάπης σαν κλείνει η αυλαία.
Την αλήθεια μες στο ψέμα να βρω παρακαλάει.
Στη μοναξιά της γης φεύγει η ελπίδα τελευταία.
Γεννιούνται στίχοι αγάπης σαν κλείνει η αυλαία.
Στην ανταρσία του κόσμου λείπει η δική σου παρουσία.
Τον χρόνο μου στιγματίζει της πλάνης η φαντασία.
Διαβάζω στην παλάμη μου την γραμμή που σβήνει.
Κρυμμένη στα όνειρα μου παλίρροια που με πνίγει.
Τον χρόνο μου στιγματίζει της πλάνης η φαντασία.
Διαβάζω στην παλάμη μου την γραμμή που σβήνει.
Κρυμμένη στα όνειρα μου παλίρροια που με πνίγει.
Κι ο νους μου τρέχει μακριά σ’ αλαργινά ταξίδια.
Στις όχθες των ποταμών στης ποίησης τα γεφύρια.
Πλάθοντας με τα χέρια μου της φύσης τα στολίδια.
Στις όχθες των ποταμών στης ποίησης τα γεφύρια.
Πλάθοντας με τα χέρια μου της φύσης τα στολίδια.
Κεντάω της νύχτας το χρυσό φουστάνι.
Τα σύννεφα μαζεύω σε γυάλινο μπουκάλι.
Πίνω λίγες σταγόνες απ’ το αθάνατο νερό.
Στο ρυθμό της καρδιάς η φωτιά στήνει χορό.
Τα σύννεφα μαζεύω σε γυάλινο μπουκάλι.
Πίνω λίγες σταγόνες απ’ το αθάνατο νερό.
Στο ρυθμό της καρδιάς η φωτιά στήνει χορό.
Το αγέρι κυνηγώ να πιάσω σαν πουλί στον ουρανό.
Κάθε μου λέξη και μορφή σ’ άγνωστη χώρα έχει σκοπό.
Άλλωστε δεν ζητώ πολλά μονάχα έναν Άνθρωπο να βρω.
Σαν φτάνω στης ψυχής μου τα όρια και μόνη ακροβατώ.
Κάθε μου λέξη και μορφή σ’ άγνωστη χώρα έχει σκοπό.
Άλλωστε δεν ζητώ πολλά μονάχα έναν Άνθρωπο να βρω.
Σαν φτάνω στης ψυχής μου τα όρια και μόνη ακροβατώ.
Όταν η μοίρα μου σφραγίσει τον τελευταίο μου σταθμό._
Τετάρτη, 1 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου