ΑΓΑΠΗ

αγαπη

 

Είναι νύχτα, βαριά και σκοτεινή

μέσα στη δίνη σκέψεις τριγυρίζουν,

ένας μεγάλος κύκλος ασημόσκονης σκορπά τα μόριά του

κι απ' το απόλυτο σκοτάδι ένα φως, δειλά γεννιέται.

Οι πυγολαμπίδες στήνουν το χορό τους 

και διψασμένα στόματα προσμένουν την ανάσταση...

το συναίσθημα τη σκέψη φυγαδεύει και πανηγυρίζει,

λυτρωμένα τα κορμιά να πάλλονται στο ρυθμό του φεγγαριού

και η θέρμη διαδέχεται το ψύχος σ' αυτή την παγωμένη ανάσα της νυχτιάς.

Στην αιωνιότητα η καρδιά προσμένει κι υπομένει

μύρια όνειρα φαιδρά και υπο

σχέσεις,

δυο άγγελοι φωνάζουν τ' όνομά της

και σε μάλαμα υπογράφουν τη δοξασμένη χάρη της, την Αγάπη.

Χαρίσματα μεμψίμοιρα δεν τα χωρά η αγκαλιά της

νωθρά χαμόγελα δεν ακουμπά στο πέρασμά της,

ποτέ δεν κοίταξε την λύπη, μήτε γνώρισε το δάκρυ

δεν κάμωσε ποτέ τα όνειρα από στάχτη.

Μόνο τα δώρα της που πρόσφερε σε νικητές και ηττημένους

κι έκανε τη θλίψη να ωχριά, βουβή, μετανιωμένη.

Κι υφαίνει τους αγέρηδες, ξακουστοί στο πέρασμά τους

μια θύμιση του νου το απαλό άγγιγμά της,

να ζωντανεύει τ' άψυχα, τη μοίρα ν' αφεντεύει

και να λυγίζει τα βουνά με τις καθάριες μελωδίες.

Σαν τα πελώρια κύματα τα αγνά κι αθώα δάκρυά τους

σαν μια κορνίζα αδειανή το εύθραστο το γέλιο,

να' ναι ο χρόνος δυνατός το βάρος να σηκώσει

κι από τις στάχτες της γοργά να αναγεννηθεί.

Να' ναι οι δρόμοι ανοιχτοί για να τους περπατήσει

με δάφνες και ρόδα άλυκα να την υποδεχτούν,

ώστε τα όνειρα να αγρυπνήσει, η Αγάπη.