Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες
Το ποίημα που θα διαβάσετε παρακάτω ανήκει στην συλλογή
Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες της Ελένης Μαυρογονάτου.
Η ποιητική συλλογή είναι γεμάτη με ποιήματα για τον έρωτα που έχει περάσει, για τους περασμένους έρωτες, που μοιάζουν μερικές φορές να ανήκουν στο παρελθόν, αλλά όμως όλοι οι έρωτες είναι κατά κάποιον τρόπο παρόντες, γιατί αυτοί μας έχουν ζυμώσει και αλλάξει.
Οι περασμένοι έρωτες είναι μερικές φορές γραμμένοι στην ψυχή μας και μας ακολουθούν γιατί έχουν παίξει το δικό τους ρόλο στο να σχηματιστούν τα όνειρα μας και η μνήμη μας.
Πολλές φορές και η λήθη μας οφείλεται στους έρωτες αυτούς που πέρασαν. Και αν μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι μες στη μοναξιά τους, ή σε στιγμές ανασκόπησης φέρνουν στο μυαλό τους περασμένους έρωτες, ένα αεράκι τους παίρνει πάλι πίσω, εκεί που ανήκουν…
Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες – Ελένη Μαυρογονάτου
Η αλήθεια είναι πως με την Ελένη Μαυρογονάτου, πάντοτε υπάρχει μια δυσκολία στην επιλογή. Γιατί σχεδόν όλα τα ποιήματα, κρατούν ανέγγιχτη την απουσία, κρύβοντας επιμελώς τους ναυαγισμούς της ψυχής, που προκαλούν οι συναισθηματικές εξαρτήσεις. Η τρυφερότητα που εμπεριέχεται στους στίχους , η σωστή δόμηση, η νοηματολογία, το βαθύ συναίσθημα, κάνουν την ανάγνωση γοητευτική και όμορφη.
Το χαμένο πάθος, βρίσκει κι απόψε το ιδανικό κατάλυμα, για να διανυκτερεύσει στο μέχρι πριν κρύο σώμα, αποκοιμίζοντας γλυκά το παραδομένο όνειρο. Να ξυπνάει στο φως αφού πρώτα εξουσιαστούν πόθοι κρυφοί στο σκοτάδι. Κλίσεις του έρωτα σ’ όλους τους χρόνους, «δίχως υποτακτικές υπεκφυγές». Ερωτικοί επιτύμβιοι σε επικηρυγμένα τοπία ρημάζουν και ρημάζονται, σπαρταρώντας ηδονισμούς σ’ ένα ακόμα αιμάτινο θάνατο. Με αυτιστικές λέξεις γράφονται συνταγολόγια αισθημάτων που από καιρό έχουν λήξει.
ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ
Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.
Βουλιάζει η αγάπη σε πέλαγα τρικυμισμένα. Χωρίς κουπιά αφήνεται η βάρκα να δέρνεται στα κύματα, αναλώνοντας ζωές που έζησαν το μισό απ’ όσο άξιζαν. Πορεύτηκαν σε γραμμές τυφλών, ψηλαφώντας ένα-ένα τα σημάδια σε σώματα που σπαρταρούσαν δαιμονισμένα το « Σε Θέλω».
Διάφανες καταδύσεις γυρεύουν χαμόγελα, για να καταδυθούν αισθήσεις αήττητες με καθαρτήριες λέξεις, στους βωμούς της ματαιότητας. Βουβές μένουν, για ν’ αφουγκράζονται ψιθύρους που σκηνοθετούν ερήμην τους όνειρα.
ΝΑ ΛΥΓΙΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Να λυγίσει ο χρόνος
να γίνει το σώμα μου
και πάλι
αιμοφόρο αγγείο
και να εκλιπαρεί
μια μικρή μετάγγιση
απ’ τα φιλιά σου.
Η ποιήτρια επιλέγει προσεκτικά λέξεις, για να αποδημεί εντέχνως στους τιτανικούς της ψυχής, πριν τη μεγάλη βύθιση στα μάτια του άλλου. Νεφελώματα αγάπης που αθωώνουν σύννεφα, καθώς στάζουν την αλήθεια των συναισθημάτων. Μεταναστεύουν δένοντας την πληγή που αιμορραγεί στα πετρώματα της ποίησης, κάτω από το «λιγοστό φως ενός κεριού».
Όμως πέρα από τις προσωπικές λέξεις που αποτυπώνουν κάθε τι δικό της, η Ελένη Μαυρογονάτου θα γράψει και τις «λέξεις του Μάριου». Μη προσπεράσετε! Διαβάστε προσεκτικά! Αφουγκραστείτε τη φωνή ενός παιδιού με «ιδιαίτερες ικανότητες» ! Ποιητικά θα μεταφέρει την δική του φωνή σ’ όλους εμάς που δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν μπορούμε να αισθανθούμε την μεγάλη ανάγκη στο επικοινωνείν. Μ’ αυτόν τον τρόπο η δασκάλα θα γίνει ο διάμεσος, ο διαμετακομιστής των ευπαθών συναισθημάτων ενός άλλου κόσμου, που επιτακτικά επιθυμεί να συμμετέχει ενεργά στην ζωή των απλών ανθρώπων ή κατ’ επίφαση, των κανονικών ανθρώπων..
ΛΕΞΕΙΣ
Υπάρχουν λέξεις
που δεν μπορούν
να μιλήσουν
παρά κάτω από
το λιγοστό
φως ενός κεριού.
Θέλουν να νιώθουν
χέρια ιδρωμένα
και σώματα που
μπλέκουν σε ξέστρωτα
σεντόνια.
Υπάρχουν λέξεις
που μόνο αν τις
κοιτάξεις κατάματα
θα σου πουν
την αλήθεια τους.
Με κλειστά παραθυρόφυλλα η λήθη, αρνείται ν’ απορρίψει καταπατημένους όρκους περασμένων ερώτων. Δεν είναι η λησμονιά που αγρυπνά ώρες φονικές, ρίχνοντας στη φωτιά α-μνήμονη μνήμη. Είναι η ανάμνηση που πονά, συνάζοντας πρόσωπα στην τροχιά των συναισθημάτων. Κι αν αγριεύει ο αέρας, θα φυλαχτούν καλά οι επιστροφές των αισθήσεων. Λαχταρούν να υποταχτούν τυφλά σε σελίδες που γράφουν τ’ απομνημονεύματα της καρδιάς, με τον χρόνο να συμφιλιώνει τις αποστάσεις.
ΛΗΘΗ
Ρίξε πάνω σου,
πρόχειρη εσάρπα,
τη λήθη.
Φυσάει απόψε
περασμένους έρωτες.
Αλύτρωτοι έρωτες καταχωρούνται σε μητρώα άστρων που κατοικήθηκαν σε ασύνορα περιγράμματα. Στρατιές ποιημάτων κατέφθαναν να καταλάβουν ψυχές και σώματα στη αυλή των θαυμάτων.Μοιρασμένα αποθέματα, έγιναν λόγος λίγο πριν ξημερώσει. Φθαρτά σώματα ντυμένα με στίχους μετασχηματίστηκαν σε άφθαρτα ποιητικά σώματα στη ροή του χρόνου. Δικαιωμένοι κι αδικαίωτοι πόθοι στις γραμματοσειρές ενός απαγορευμένου ονείρου.
ΤΟ ΜΗΤΡΩΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.
Χωρισμένοι εαυτοί εκτίουν ποινές ισόβιας θλίψης αλαφροπατώντας στον παράδεισο. Σε καμιά κόλαση δεν χωρούν εραστές που ερωτοτροπούν αμίλητοι, ψηλαφώντας αισθήσεις. Τα απολιθωμένα ίχνη μαρτυρούν στο στρώμα την ανάμνηση αποχαιρετισμών στα ικριώματα της αγάπης .
ΙΣΟΒΙΑ ΘΛΙΨΗ
Από τότε
που έφυγες
εκτίω ποινή
σε ισόβια θλίψη.
Είναι βέβαιο πως άσωτα συναισθήματα θα περιφέρονται σε κανονιστικούς και ορθογραφικούς κανόνες, σπασμών ανορθόγραφων. Απομεινάρια μνήμης ερμητικά κλεισμένα στην τεφροδόχο της ποίησης περιμένουν επαρκείς αναγνώστες να σκορπίσουν τη στάχτη στον άνεμο.
Η ποιήτρια αφού έγδαρε ανορθόγραφες αιωρήσεις, αφού χάραξε με τα νύχια την μετανάστευση του πόνου, χειρονομώντας άσεμνα στην απόγνωση, άφησε τον ψίθυρο να τρυπώσει στην έμπνευση των συντεταγμένων ονείρων που μιλούν με… σώματα ποιητικά.
ΑΣΩΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Θέλω να πλύνω το σώμα σου
απ’ όλα τα χτεσινά φιλιά,
να πλύνω με τ’ αναφιλητά μου
όλα τα χάδια που έγερναν
πάνω σου
πολύ πριν με γνωρίσεις.
Το χαμένο πάθος, βρίσκει κι απόψε το ιδανικό κατάλυμα, για να διανυκτερεύσει στο μέχρι πριν κρύο σώμα, αποκοιμίζοντας γλυκά το παραδομένο όνειρο. Να ξυπνάει στο φως αφού πρώτα εξουσιαστούν πόθοι κρυφοί στο σκοτάδι. Κλίσεις του έρωτα σ’ όλους τους χρόνους, «δίχως υποτακτικές υπεκφυγές». Ερωτικοί επιτύμβιοι σε επικηρυγμένα τοπία ρημάζουν και ρημάζονται, σπαρταρώντας ηδονισμούς σ’ ένα ακόμα αιμάτινο θάνατο. Με αυτιστικές λέξεις γράφονται συνταγολόγια αισθημάτων που από καιρό έχουν λήξει.
ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ
Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.
Διάφανες καταδύσεις γυρεύουν χαμόγελα, για να καταδυθούν αισθήσεις αήττητες με καθαρτήριες λέξεις, στους βωμούς της ματαιότητας. Βουβές μένουν, για ν’ αφουγκράζονται ψιθύρους που σκηνοθετούν ερήμην τους όνειρα.
ΝΑ ΛΥΓΙΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Να λυγίσει ο χρόνος
να γίνει το σώμα μου
και πάλι
αιμοφόρο αγγείο
και να εκλιπαρεί
μια μικρή μετάγγιση
απ’ τα φιλιά σου.
Η ποιήτρια επιλέγει προσεκτικά λέξεις, για να αποδημεί εντέχνως στους τιτανικούς της ψυχής, πριν τη μεγάλη βύθιση στα μάτια του άλλου. Νεφελώματα αγάπης που αθωώνουν σύννεφα, καθώς στάζουν την αλήθεια των συναισθημάτων. Μεταναστεύουν δένοντας την πληγή που αιμορραγεί στα πετρώματα της ποίησης, κάτω από το «λιγοστό φως ενός κεριού».
Όμως πέρα από τις προσωπικές λέξεις που αποτυπώνουν κάθε τι δικό της, η Ελένη Μαυρογονάτου θα γράψει και τις «λέξεις του Μάριου». Μη προσπεράσετε! Διαβάστε προσεκτικά! Αφουγκραστείτε τη φωνή ενός παιδιού με «ιδιαίτερες ικανότητες» ! Ποιητικά θα μεταφέρει την δική του φωνή σ’ όλους εμάς που δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν μπορούμε να αισθανθούμε την μεγάλη ανάγκη στο επικοινωνείν. Μ’ αυτόν τον τρόπο η δασκάλα θα γίνει ο διάμεσος, ο διαμετακομιστής των ευπαθών συναισθημάτων ενός άλλου κόσμου, που επιτακτικά επιθυμεί να συμμετέχει ενεργά στην ζωή των απλών ανθρώπων ή κατ’ επίφαση, των κανονικών ανθρώπων..
ΛΕΞΕΙΣ
Υπάρχουν λέξεις
που δεν μπορούν
να μιλήσουν
παρά κάτω από
το λιγοστό
φως ενός κεριού.
Θέλουν να νιώθουν
χέρια ιδρωμένα
και σώματα που
μπλέκουν σε ξέστρωτα
σεντόνια.
Υπάρχουν λέξεις
που μόνο αν τις
κοιτάξεις κατάματα
θα σου πουν
την αλήθεια τους.
Με κλειστά παραθυρόφυλλα η λήθη, αρνείται ν’ απορρίψει καταπατημένους όρκους περασμένων ερώτων. Δεν είναι η λησμονιά που αγρυπνά ώρες φονικές, ρίχνοντας στη φωτιά α-μνήμονη μνήμη. Είναι η ανάμνηση που πονά, συνάζοντας πρόσωπα στην τροχιά των συναισθημάτων. Κι αν αγριεύει ο αέρας, θα φυλαχτούν καλά οι επιστροφές των αισθήσεων. Λαχταρούν να υποταχτούν τυφλά σε σελίδες που γράφουν τ’ απομνημονεύματα της καρδιάς, με τον χρόνο να συμφιλιώνει τις αποστάσεις.
ΛΗΘΗ
Ρίξε πάνω σου,
πρόχειρη εσάρπα,
τη λήθη.
Φυσάει απόψε
περασμένους έρωτες.
Αλύτρωτοι έρωτες καταχωρούνται σε μητρώα άστρων που κατοικήθηκαν σε ασύνορα περιγράμματα. Στρατιές ποιημάτων κατέφθαναν να καταλάβουν ψυχές και σώματα στη αυλή των θαυμάτων.Μοιρασμένα αποθέματα, έγιναν λόγος λίγο πριν ξημερώσει. Φθαρτά σώματα ντυμένα με στίχους μετασχηματίστηκαν σε άφθαρτα ποιητικά σώματα στη ροή του χρόνου. Δικαιωμένοι κι αδικαίωτοι πόθοι στις γραμματοσειρές ενός απαγορευμένου ονείρου.
ΤΟ ΜΗΤΡΩΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.
Χωρισμένοι εαυτοί εκτίουν ποινές ισόβιας θλίψης αλαφροπατώντας στον παράδεισο. Σε καμιά κόλαση δεν χωρούν εραστές που ερωτοτροπούν αμίλητοι, ψηλαφώντας αισθήσεις. Τα απολιθωμένα ίχνη μαρτυρούν στο στρώμα την ανάμνηση αποχαιρετισμών στα ικριώματα της αγάπης .
ΙΣΟΒΙΑ ΘΛΙΨΗ
Από τότε
που έφυγες
εκτίω ποινή
σε ισόβια θλίψη.
Είναι βέβαιο πως άσωτα συναισθήματα θα περιφέρονται σε κανονιστικούς και ορθογραφικούς κανόνες, σπασμών ανορθόγραφων. Απομεινάρια μνήμης ερμητικά κλεισμένα στην τεφροδόχο της ποίησης περιμένουν επαρκείς αναγνώστες να σκορπίσουν τη στάχτη στον άνεμο.
Η ποιήτρια αφού έγδαρε ανορθόγραφες αιωρήσεις, αφού χάραξε με τα νύχια την μετανάστευση του πόνου, χειρονομώντας άσεμνα στην απόγνωση, άφησε τον ψίθυρο να τρυπώσει στην έμπνευση των συντεταγμένων ονείρων που μιλούν με… σώματα ποιητικά.
ΑΣΩΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Θέλω να πλύνω το σώμα σου
απ’ όλα τα χτεσινά φιλιά,
να πλύνω με τ’ αναφιλητά μου
όλα τα χάδια που έγερναν
πάνω σου
πολύ πριν με γνωρίσεις.
.με διάθεση νοσταλγική...
πηγη
Αρωματίστηκε από tania 
στις 11:11 μ.μ.Διαβάστε περισσότερα http://ektiesthisi.blogspot.com/2012/09/blog-post_14.html#ixzz2ta77qabs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου