..Ο Κύκλος Της Χαράς...

..Ο Κύκλος Της Χαράς...

Kάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια. 

- Αγαπητέ αδελφέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.

- Ευχαριστώ! θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.

- Όχι! Για σένα τα έφερα.

- Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνισε, επειδή αισθάνθηκε ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.

- Ναί! επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν χρειαζόμουν

βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί, θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλια να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου,την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.

Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε:

 Ήταν πραγματικά όμορφο. Γι’ αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.

Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε: "θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του".

Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί κι εκείνος συλλογίστηκε: "Ο αδελφός μάγειρας μ’ έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με με ό,τι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί".

Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.

"Είναι για σένα", είπε ο άρρωστος αδελφός. “Επειδή πάντα βρίσκεσαι σ’ επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ’ αυτό το δημιούργημα του Θεού”.

Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήταν ο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν σαν άγιο άνθρωπο.

Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος, ότι το έργο του θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξαζε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί. Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα – αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ’ εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.

Κι έτσι, λίγο πρίν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό. 

"Να το απολαύσεις", είπε. "Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς".

Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.

Paolo Koelho

Διαβάστε περισσότερα http://ektiesthisi.blogspot.com/2012/09/blog-post_13.html#ixzz2ta7cHHhH

Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες

Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες

Το ποίημα που θα διαβάσετε παρακάτω ανήκει στην συλλογή

 Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες της Ελένης Μαυρογονάτου.

Η ποιητική συλλογή είναι γεμάτη με ποιήματα για τον έρωτα που έχει περάσει, για τους περασμένους έρωτες, που μοιάζουν μερικές φορές να ανήκουν στο παρελθόν, αλλά όμως όλοι οι έρωτες είναι κατά κάποιον τρόπο παρόντες, γιατί αυτοί μας έχουν ζυμώσει και αλλάξει.

Οι περασμένοι έρωτες είναι μερικές φορές γραμμένοι στην ψυχή μας και μας ακολουθούν γιατί έχουν παίξει το δικό τους ρόλο στο να σχηματιστούν τα όνειρα μας και η μνήμη μας.

Πολλές φορές και η λήθη μας οφείλεται στους έρωτες αυτούς που πέρασαν. Και αν μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι μες στη μοναξιά τους, ή σε στιγμές ανασκόπησης φέρνουν στο μυαλό τους περασμένους έρωτες, ένα αεράκι τους παίρνει πάλι πίσω, εκεί που ανήκουν…

Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες – Ελένη Μαυρογονάτου

Η αλήθεια είναι πως με την Ελένη Μαυρογονάτου, πάντοτε υπάρχει μια δυσκολία στην επιλογή. Γιατί σχεδόν όλα τα ποιήματα, κρατούν ανέγγιχτη την απουσία, κρύβοντας επιμελώς τους ναυαγισμούς της ψυχής, που προκαλούν οι συναισθηματικές εξαρτήσεις. Η τρυφερότητα που εμπεριέχεται στους στίχους , η σωστή δόμηση, η νοηματολογία, το βαθύ συναίσθημα, κάνουν την ανάγνωση γοητευτική και όμορφη.

Το χαμένο πάθος, βρίσκει κι απόψε το ιδανικό κατάλυμα, για να διανυκτερεύσει στο μέχρι πριν κρύο σώμα, αποκοιμίζοντας γλυκά το παραδομένο όνειρο. Να ξυπνάει στο φως αφού πρώτα εξουσιαστούν πόθοι κρυφοί στο σκοτάδι. Κλίσεις του έρωτα σ’ όλους τους χρόνους, «δίχως υποτακτικές υπεκφυγές». Ερωτικοί επιτύμβιοι σε επικηρυγμένα τοπία ρημάζουν και ρημάζονται, σπαρταρώντας ηδονισμούς σ’ ένα ακόμα αιμάτινο θάνατο. Με αυτιστικές λέξεις γράφονται συνταγολόγια αισθημάτων που από καιρό έχουν λήξει.

ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,

παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.

Βουλιάζει η αγάπη σε πέλαγα τρικυμισμένα. Χωρίς κουπιά αφήνεται η βάρκα να δέρνεται στα κύματα, αναλώνοντας ζωές που έζησαν το μισό απ’ όσο άξιζαν. Πορεύτηκαν σε γραμμές τυφλών, ψηλαφώντας ένα-ένα τα σημάδια σε σώματα που σπαρταρούσαν δαιμονισμένα το « Σε Θέλω».
Διάφανες καταδύσεις γυρεύουν χαμόγελα, για να καταδυθούν αισθήσεις αήττητες με καθαρτήριες λέξεις, στους βωμούς της ματαιότητας. Βουβές μένουν, για ν’ αφουγκράζονται ψιθύρους που σκηνοθετούν ερήμην τους όνειρα.

ΝΑ ΛΥΓΙΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Να λυγίσει ο χρόνος
να γίνει το σώμα μου
και πάλι
αιμοφόρο αγγείο
και να εκλιπαρεί
μια μικρή μετάγγιση
απ’ τα φιλιά σου.

Η ποιήτρια επιλέγει προσεκτικά λέξεις, για να αποδημεί εντέχνως στους τιτανικούς της ψυχής, πριν τη μεγάλη βύθιση στα μάτια του άλλου. Νεφελώματα αγάπης που αθωώνουν σύννεφα, καθώς στάζουν την αλήθεια των συναισθημάτων. Μεταναστεύουν δένοντας την πληγή που αιμορραγεί στα πετρώματα της ποίησης, κάτω από το «λιγοστό φως ενός κεριού».

Όμως πέρα από τις προσωπικές λέξεις που αποτυπώνουν κάθε τι δικό της, η Ελένη Μαυρογονάτου θα γράψει και τις «λέξεις του Μάριου». Μη προσπεράσετε! Διαβάστε προσεκτικά! Αφουγκραστείτε τη φωνή ενός παιδιού με «ιδιαίτερες ικανότητες» ! Ποιητικά θα μεταφέρει την δική του φωνή σ’ όλους εμάς που δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν μπορούμε να αισθανθούμε την μεγάλη ανάγκη στο επικοινωνείν. Μ’ αυτόν τον τρόπο η δασκάλα θα γίνει ο διάμεσος, ο διαμετακομιστής των ευπαθών συναισθημάτων ενός άλλου κόσμου, που επιτακτικά επιθυμεί να συμμετέχει ενεργά στην ζωή των απλών ανθρώπων ή κατ’ επίφαση, των κανονικών ανθρώπων..

ΛΕΞΕΙΣ
Υπάρχουν λέξεις
που δεν μπορούν
να μιλήσουν
παρά κάτω από
το λιγοστό
φως ενός κεριού.
Θέλουν να νιώθουν
χέρια ιδρωμένα
και σώματα που
μπλέκουν σε ξέστρωτα
σεντόνια.
Υπάρχουν λέξεις
που μόνο αν τις
κοιτάξεις κατάματα
θα σου πουν
την αλήθεια τους.

Με κλειστά παραθυρόφυλλα η λήθη, αρνείται ν’ απορρίψει καταπατημένους όρκους περασμένων ερώτων. Δεν είναι η λησμονιά που αγρυπνά ώρες φονικές, ρίχνοντας στη φωτιά α-μνήμονη μνήμη. Είναι η ανάμνηση που πονά, συνάζοντας πρόσωπα στην τροχιά των συναισθημάτων. Κι αν αγριεύει ο αέρας, θα φυλαχτούν καλά οι επιστροφές των αισθήσεων. Λαχταρούν να υποταχτούν τυφλά σε σελίδες που γράφουν τ’ απομνημονεύματα της καρδιάς, με τον χρόνο να συμφιλιώνει τις αποστάσεις.

ΛΗΘΗ
Ρίξε πάνω σου,
πρόχειρη εσάρπα,
τη λήθη.
Φυσάει απόψε
περασμένους έρωτες.

Αλύτρωτοι έρωτες καταχωρούνται σε μητρώα άστρων που κατοικήθηκαν σε ασύνορα περιγράμματα. Στρατιές ποιημάτων κατέφθαναν να καταλάβουν ψυχές και σώματα στη αυλή των θαυμάτων.Μοιρασμένα αποθέματα, έγιναν λόγος λίγο πριν ξημερώσει. Φθαρτά σώματα ντυμένα με στίχους μετασχηματίστηκαν σε άφθαρτα ποιητικά σώματα στη ροή του χρόνου. Δικαιωμένοι κι αδικαίωτοι πόθοι στις γραμματοσειρές ενός απαγορευμένου ονείρου.

ΤΟ ΜΗΤΡΩΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.
Χωρισμένοι εαυτοί εκτίουν ποινές ισόβιας θλίψης αλαφροπατώντας στον παράδεισο. Σε καμιά κόλαση δεν χωρούν εραστές που ερωτοτροπούν αμίλητοι, ψηλαφώντας αισθήσεις. Τα απολιθωμένα ίχνη μαρτυρούν στο στρώμα την ανάμνηση αποχαιρετισμών στα ικριώματα της αγάπης .

ΙΣΟΒΙΑ ΘΛΙΨΗ
Από τότε
που έφυγες
εκτίω ποινή
σε ισόβια θλίψη.

Είναι βέβαιο πως άσωτα συναισθήματα θα περιφέρονται σε κανονιστικούς και ορθογραφικούς κανόνες, σπασμών ανορθόγραφων. Απομεινάρια μνήμης ερμητικά κλεισμένα στην τεφροδόχο της ποίησης περιμένουν επαρκείς αναγνώστες να σκορπίσουν τη στάχτη στον άνεμο.

Η ποιήτρια αφού έγδαρε ανορθόγραφες αιωρήσεις, αφού χάραξε με τα νύχια την μετανάστευση του πόνου, χειρονομώντας άσεμνα στην απόγνωση, άφησε τον ψίθυρο να τρυπώσει στην έμπνευση των συντεταγμένων ονείρων που μιλούν με… σώματα ποιητικά.

ΑΣΩΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Θέλω να πλύνω το σώμα σου
απ’ όλα τα χτεσινά φιλιά,
να πλύνω με τ’ αναφιλητά μου
όλα τα χάδια που έγερναν
πάνω σου
πολύ πριν με γνωρίσεις.

.με διάθεση νοσταλγική...

πηγη

Διαβάστε περισσότερα http://ektiesthisi.blogspot.com/2012/09/blog-post_14.html#ixzz2ta77qabs